Als ondernemer wil je jezelf iedere dag op je best presenteren. Zeker binnen de zakelijke dienstverlening is het van belang om er tip top uit te zien en je klanten duidelijk te maken waarom ze met jou zaken zouden moeten doen.
Dienstverlening is ook echt een prachtig vak; je verleent diensten. Met andere woorden: je stelt je in dienst van iemand anders, de kern van klantenbinding. Maar zou het nu niet eens mooi zijn om eens echt iets te maken. Iets tastbaars, wat je op kan pakken of neer kan zetten. Had ik niet toch timmerman moeten worden, of bakker? Deugdzame beroepen die iets toevoegen aan deze samenleving. Of misschien moet ik wel terug naar de roots: ik ga weer vakkenvullen!
Wat een genot moet het zijn om dag na dag de buurtsuper een beetje mooier te maken. Om orde te scheppen in de chaos die het winkelend publiek zelf creëert en in een oogwenk weer achter zich laat; zich niet bewust van de processen die zich afspelen achter de kwaliteitsproducten.
Bevangen door emotie kijk ik naar een rij italiaanse blikjes tomaten die als een spiegel in de rijen staan. Wachtend tot een bezoeker er één uit haalt en een gat achter laat in deze ultieme vorm van perfectie. Ik zou met trots het schort dragen, wetend dat ik verantwoordelijk ben voor ieder product dat verkocht wordt. Met twinkeling in mijn ogen zou ik korting-stickers plakken; producten die bijna afgeschreven zijn worden zo onthouden van een harde plof in de container. De ultieme vorm van werken; dé sleutel zijn binnen de buurtsupermarkt. Echt werk; fysiek en onbevooroordeeld voor welk product dan ook. Eindelijk een échte baan.
Zucht… volgens mij begin ik langzaam te raaskallen. Bevind ik mij in een ondernemersblues of heb ik op mijn 25e een pre-midlifecrisis?
