De Eiffeltoren is ooit tweemaal verkocht aan een Amerikaanse toerist. Ik heb ook eens twee keer mijn eigen fiets moeten kopen, eenmaal gewoon in de winkel en eenmaal van de junk die hem gejat had.
De moraal is duidelijk: Abraham Lincoln had ongelijk, toen hij zei: "Je kunt sommige mensen altijd bedriegen en alle mensen soms, maar je kunt niet alle mensen altijd bedriegen." Lincoln was politicus, dus hij wist dat de menselijke behoefte om te worden geflest, onuitroeibaar is. Het bewijs vind ik bij de firma Microsoft. Dat Bill Gates alle uitvindingen van de concurrentie jat, kan ik begrijpen. Dat hij een meedogenloze monopolist en veroordeelde kartelfreak is, het zij hem vergeven. Dat Windows regelmatig crasht: ik ben ook wel eens tegen een muur geknald. Moet kunnen. Valt onder garantie, zou je zeggen. Niet dus. Als ik een Ford koop die drie kilometer na de showroom vastloopt, krijg ik een nieuwe. Met excuses, zoals het hoort. Misschien ontvang ik zelfs een klokje voor in mijn dashboard.
Bij Microsoft gebeurt precies het omgekeerde. Het krankzinnige is dat we ervoor in de rij staan, sterker, elkaar verdringen om te mogen betalen. Dat heet updaten, soms ook upgraden, een enkele keer haal je een (gratis) patch op en als het heel erg is, heet het zelfs the long awaited new version. Maar: je betaalt ervoor. Wij doen dat graag, wij staan te popelen om straks weer een nieuw, niet-werkend, van bugs en ander virtueel ongedierte vergeven wanproduct te kopen dat wij, de gebruikers, zelf mogen uittesten. De testnota is niet voor Bill, maar voor ons. De georganiseerde computermaffia weet dat de mens als een Pavlov-hond begint te kwijlen als hij weer eens wordt belazerd. Die maffia hoeft alleen maar te roepen: Nieuwe versie! – en wij happen al.
Er komt een nieuw softwarepakket op de markt, Office heet het, en het is voor 99 procent gevuld met programma's die ik nooit gebruik en die ene procent die ik nodig heb, werkt niet. Ik, de klant, beschouw mezelf graag als trendsetter en ik ben dus een early adopter. Ik ben er als de kippen bij. Het nieuwe pakket is allesbehalve marktklaar. Dat zou een bèta-versie moeten heten, maar dat zegt Microsoft er niet bij. Er zitten zo'n 56.000 foutjes in en alle gebruikers krijgen de opdracht om die bugs te verzamelen.
Even terug naar mijn Ford. Ik rijd ermee weg, het remsysteem blokkeert, de airbags doen het niet, ik vlieg met mijn hoofd tegen de trottoirrand en val me een dwarslaesie. Opgetogen ga ik naar mijn dealer.
"U bent er vlug bij," zegt de dealer glimlachend. "Voor vijf mille krijgt u van ons een nieuwe. Mag ik even vangen?"
"Graag, "zeg ik, "doe mij er maar eentje met schietstoel."
"Hoe bevalt de bèta-Ford?" vraagt de dealer nu het businessgedeelte is afgelopen.
"Kon niet beter," zeg ik trots, "nog drieënvijftig fatale fouten, wanneer komt de definitieve versie uit en wat kost me dat?"
Zo, exact zo, en moge de hemel op me neerstorten als ik overdrijf, gaat de computerindustrie om met mij en 650 miljoen andere sukkels.
