Terwijl ethici tobben over de euthanasiepil, ziet iedereen over het hoofd dat er een betere oplossing is: deleten.Eerst sneuvelden de babyboomers. Nu dreigen de eerste yuppen ten onder te gaan aan Alzheimer en overtolligheid en straks kun je je carrière wel vergeten als je voor je 23e nog geen ceo bent van een zelfbedachte luchtfabriek. We leven steeds sneller en jonger.
Een topsporter heet op zijn 19e nog veelbelovend, maar als hij 30 wordt, is het afgelopen.
Ik verzin hier niets nieuws. In 1975 schreef Lawrence Sanders, thrillerauteur, al een roman die hij The Tomorrow File noemde. Het verhaal is gesitueerd in een soort Heerlijke Nieuwe Wereld voor jongeren, die na hun dertigste moeten worden opgeruimd. Olifanten doen hetzelfde, wolven ook, zelfs haringen heb ik me laten vertellen. De komende generatie grijpt de macht en wie zich verzet, wordt verbannen of opgevreten.
Sanders, Huxley, Orwell en al die andere onheilsprofeten hadden nog geen idee van de mogelijkheden van de computertechnologie; daarom neem ik even hun taak over. We stoppen onze oudjes, dat wil zeggen eenieder boven de 29, niet meer in een magnetron. We euthanaseren ze niet met een injectie of pil. We verbannen hen niet meer naar onbewoonde eilanden. We bezorgen hun geen aids of veteranenziekte, want dat zijn allemaal obsolete technieken. Nee, we lossen ze op zoals we een file-probleem op de pc oplossen. We gaan deleten.
Iedereen krijgt een microchip ingeplant die de geheugencapaciteit verhonderdvoudigt en de seksuele volwassenheid al laat beginnen op het derde levensjaar. Bij goede resultaten, als de markt erom vraagt, komt er elke twee jaar een update. Tevens voorzien we de nieuwe mens van een tijdmechanisme, de terminal timer. Dankzij de nieuwe opgevoerde processorcapaciteit kan men dan vijftien jaar een prachtig productief leven lijden waarvan de hele maatschappij profiteert. Op de vijftiende verjaardag (vooruit, zeventien mag ook, maar dan moet het echt afgelopen zijn) gaat de digitale wekker af. Een zelfprogrammerende virtuele vinger drukt op een bepaalde plek in de voorste hersenkwabben en de betrokkene wordt uitgewist. Van de vleselijke overblijfselen maken we hamburgers. Denk eens aan de voordelen. Geen overbevolking, geen armoe, geen kwaaltjes, nooit meer geestdodende rondjes om de kerk, een toekomst als Burger King zonder mond- en klauwzeer, wat wil een mens nog meer?
Oud worden geeft toch alleen maar ellende. En je begint er steeds vroeger mee. Vorige week nog hoorde ik een bevriende president-directeur-generaal (8 ton, twee Saabs, een Landcruiser, drie alimentaties, 400 werknemers, opties, voorkennis en 39 jaar) klagen dat hij er ook niet jonger op werd. Zijn golfhandicap kwakkelde, zijn maîtresse liep bij de relatietherapeut en voor de bungalow op Bonaire had hij geen tijd meer. Zou zo'n stakker dan niet geholpen zijn met een snel pijnloos delete-proces? Met één toetsaanslag verwezen naar de prullenbak van de oneindigheid. Nooit meer hoeven te scoren of te loungen. Geen VIP-box, geen malt whisky, geen ouwe-jongensnetwerk, maar het schitterende stressloze niets, terwijl de opvolger staat te popelen om straks ook te worden vermalen.
Misschien toch nog even aan Bill Gates vragen of hij de software alvast wil aanmaken. Hoewel… is Bill niet eigenlijk al veel te oud? Deleten die hap.
