Nico Hartland is als vrijwilliger voorzitter van de Schoorlse Reddingsbrigade, een vereniging met zo’n 250 leden waarvan 110 actieve vrijwilligers. “Als je mensen vanuit hun kracht laat werken, dan blijven ze komen.”
Toen de vorige voorzitter er de brui aan had gegeven, rustte de organisatie van de Schoorlse Reddingsbrigade op de schouders van twee man. Die jongens deden hun uiterste best om alles goed te laten lopen, maar hun taak werd gewoon te zwaar. Ze moesten zich met te veel zaken bezighouden. Na een gezellige avond hebben ze mij gestrikt voor het voorzitterschap. Ik wilde het alleen doen als een paar mensen die ik nodig had om de vereniging weer op orde te krijgen, mee wilden doen. Iemand die iets van opleidingen afwist, iemand die de pr kon doen en iemand die verstand had van de materialen.
“Ik ben begonnen met het anders inrichten van de organisatie. Want eigenlijk was het niet georganiseerd. Alle zeven bestuursleden heb ik verantwoordelijk gemaakt voor een kerntaak. Zelf heb ik de verzekeringspakketten opgepakt, iemand anders werd verantwoordelijk voor opleidingen, weer een ander voor de alarmploeg en ga zo maar door. Ik heb alle functies naast elkaar gezet, zoals dat in een projectorganisatie ook gebeurt. Door deze manier van organiseren voelen mensen zich verantwoordelijk voor hun taak en gaan ze er ook voor. Het is de eerste periode misschien zwoegen geweest, maar na een half jaar begon het goed te lopen.
“Projectmatig werken, dat is iets waar ik in mijn baan als projectleider techniek de hele dag mee bezig ben. Het zit inmiddels in mijn bloed en ik zie dat het werkt. Tegelijkertijd breng ik ook zaken die ik ervaar als voorzitter op mijn betaalde werk in de praktijk. Saamhorigheid bijvoorbeeld, en betrokkenheid als teamleider. Gewoon eens vragen aan mensen hoe het thuis is. Om me heen zie ik dat steeds minder gebeuren. En ik vind dat zelf wel heel belangrijk, want het is toch een stukje gevoel dat je geeft aan elkaar.
“Ik laat mensen dingen doen die ze leuk vinden en ik laat mensen vanuit hun kracht werken. Met die gedachte heb ik ook het bestuur georganiseerd. Iedereen heeft een taak die hem aanspreekt. En bij het indelen van de weekenddienst bijvoorbeeld probeer ik mensen met verschillende kwaliteiten bij elkaar te zetten. Iemand die goed kan varen, iemand die goed is in ehbo. Als je mensen dingen laat doen die ze leuk vinden, dan blijven ze komen. Dat is voor een vereniging heel belangrijk, want je bent afhankelijk van vrijwilligers die je niet even verplicht een taak kunt laten uitvoeren.
“De actieve leden hebben een representatieve functie op het strand en kunnen het zich absoluut niet permitteren om te gaan lopen klieren. Ze hebben een taak en een plicht op het strand; ze zijn er om mensen te waarschuwen en – in het ergste geval – te redden. Vorig jaar heb ik een aantal mensen moeten schorsen omdat ze gekke dingen hadden gedaan. Dan moet je ze dus uit de club zetten. Dat is een impopulaire maatregel waar niemand op zit te wachten. En ik moet leden ook wel eens aanspreken op onoorbaar gedrag. Op dat moment sta je bloot aan kritiek en daar moet je wel tegen kunnen. Want in een klein dorp als Schoorl word je er ook als persoon op aangekeken.
“Kortgeleden heb ik het bestuur, de commandanten en de ondercommandanten bij elkaar geroepen. Toen hebben we weer eens goed met elkaar besproken wat nou wel en wat niet kan binnen de vereniging. Het zogenaamde neuzenrichten noem ik dat. Als reddingsbrigade heb je toch een status hoog te houden. Als je een centimeter over de schreef gaat, wordt het gezien. De leden moeten zich daar goed van bewust zijn. We weten allemaal gerust hoe het hoort, maar spreek elkaar er ook op aan als er dingen gebeuren die niet horen. Daar zijn we het nu allemaal over eens. En ik zie dat het ook gebeurt. Iedereen begrijpt waar het over gaat en ik voel saamhorigheid binnen deze groep. Dat betekent automatisch dat het binnen zo’n organisatie beter gaat lopen. Saamhorigheid is enorm belangrijk, ook voor de jeugdleden. Daarom organiseren we aparte feesten voor de jeugd. Zodat het een hecht team wordt.
“In 2008 bestaan we vijftig jaar. Daarna stop ik ermee. Dit voorzitterschap kost me al snel twaalf uur per week en dat is best veel. Ik heb een gezin met kinderen en dan heb je je tijd ook wel eens voor andere dingen nodig. Maar lid zal ik altijd blijven, dan ben ik al vanaf mijn twaalfde. Ik ben een brigademan in hart en nieren.”
1959 > geboren in Koedijk
1971 > lid Schoorlse Reddingsbrigade
1971 > middelbare school in Alkmaar
1975 > opleiding elektrotechniek in Alkmaar
1980 > verschillende functies waaronder electrical engineer bij Fokker en projectleider bij Stork
1988 > bestuurslid Schoorlse Reddingsbrigade
1999 > projectleider techniek bij Jacobs engineering
2002 > voorzitter Schoorlse Reddingsbrigade
Nico Hartland is getrouwd en heeft twee kinderen
