Christian Horner is twintig jaar lang het gezicht geweest van Red Bull Racing, het Formule 1-team dat onder zijn leiding uit is gegroeid tot een titanenformatie. Met coureurs als Sebastian Vettel en Max Verstappen vierde hij grote successen – zes constructeurstitels en acht rijderskampioenschappen. Tot twee jaar geleden leek de dominantie van Red Bull nauwelijks grenzen te kennen.

Maar afgelopen woensdag barstte de bom definitief. De 51-jarige Horner werd ontslagen als teambaas. De Oostenrijkse renstal zette hem op straat, drie dagen na de dramatisch verlopen Grand Prix van Groot-Brittannië. Laurent Mekies van zusterteam Racing Bulls neemt met onmiddellijke ingang Horners taken over als ceo.

Directe aanleiding voor het ontslag: de slechte prestaties op de baan. De auto is dit seizoen niet vooruit te branden, waardoor Red Bull slechts vierde staat in het kampioenschap voor constructeurs, ruimschoots achter McLaren, Ferrari en Mercedes. Door die lage positie zou Verstappen gebruik kunnen maken van een clausule in zijn contract en zijn heil elders zoeken. Mercedes hengelt naar verluidt naar zijn diensten.

Dat was de bekende druppel, want het was al tijden onrustig rond Horner. Aan het begin van 2024 werd de teambaas beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag tegenover een vrouwelijke medewerker van de renstal. Er ontstond een openlijke machtsstrijd binnen Red Bull, met een prominente rol voor Jos Verstappen, de vader van Max.

Hoe kan de baas van zo’n succesvol team zo diep vallen? Een analyse van Horners stijl laat zien dat hij een leider is van een inmiddels verouderd type: dominant, gesloten, top-down en weinig gevoelig voor de eisen die aan de leiders van vandaag worden gesteld. Vier redenen waarom zijn aanpak uiteindelijk niet meer werkte.

1. Een meester in ‘command and control’ – maar dat werkt niet meer

Niemand zal betwisten dat Christian Horner een briljant strateeg was. Onder zijn leiding won Red Bull Racing acht wereldtitels bij de coureurs en zes bij de constructeurs. Hij kon als geen ander zijn team richting geven en zijn technische mensen beschermen tegen invloeden van buitenaf.

Maar Horners leiderschap was ook duidelijk hiërarchisch. Binnen Red Bull gold hij als een klassieke ‘command and control’-leider: beslissingen kwamen van boven, kritiek werd niet altijd gewaardeerd en loyaliteit stond voorop. Lange tijd werkte dat – Red Bull was een hecht team met een kleine, loyale kern rondom Horner, adviseur Helmut Marko en ontwerper Adrian Newey.

Lees ook: Zo maakte Dietrich Mateschitz van Red Bull een wereldmerk

De manier waarop hij Max Verstappen stuurde, illustreert dit perfect. Rechttoe, rechtaan. Horner klopt zichzelf ook op de borst, omdat Verstappen zijn ‘absolute openheid en eerlijkheid’ waardeert. Dit directe, patriarchale management werkte voor een coureur die duidelijke instructies wilde, maar creëerde ook een cultuur waarin tegenspraak werd ontmoedigd.

Deze stijl botste de afgelopen jaren steeds vaker met de realiteit. Organisaties zijn platter geworden, transparanter en draaien om samenwerking en diversiteit van perspectieven. Horner leek weinig zin te hebben in die dynamiek. Toen het schandaal rond zijn vermeende grensoverschrijdende gedrag losbarstte, beperkte hij zich tot korte statements en hield hij de regie strak. Juist dát wekte de indruk van een leider die vooral zijn eigen positie wilde beschermen.

2. Crisiscommunicatie was bij hem vooral: zwijgen en hopen dat het overwaait

Eind 2023 kwamen berichten naar buiten over een interne klacht tegen Horner wegens grensoverschrijdend gedrag richting een vrouwelijke medewerker. Red Bull Racing liet een onafhankelijk onderzoek uitvoeren, maar hield het hele proces strikt geheim. Medio 2024 verklaarde Red Bull de klacht ‘ongegrond’, maar gaf verder geen details vrij.

Horner zelf hield zich op de vlakte. In interviews herhaalde hij slechts dat hij ‘volledig meewerkte’ en dat hij onschuldig was. Toen kort na zijn vrijspraak pikante WhatsApp-berichten uitlekten die hij naar de betreffende medewerker zou hebben gestuurd, weigerde hij nog steeds op details in te gaan.

De gevolgen waren catastrofaal. Adrian Newey, Red Bulls legendarische ontwerper en wellicht de meest waardevolle technische kracht in de Formule 1, vertrok naar Aston Martin. Sportief directeur Jonathan Wheatley volgde naar Sauber. Partners als Ford uitten openlijk hun ongenoegen over deze geslotenheid. Ook intern groeide de onrust: Jos Verstappen riep zelfs publiekelijk dat Horner moest opstappen.

Horner bleef vasthouden aan zijn standaardreactie: niets zeggen. Een klassieke reflex voor verouderd leiderschap, maar in het huidige medialandschap werkt die aanpak zelden. Voor moderne managers is dit hét voorbeeld van hoe je een crisis níet moet managen. Transparantie en snelheid zijn cruciaal. Zwijgen of alles wegwuiven maakt het probleem meestal alleen maar erger.

Lees ook: Gezellig of grensoverschrijdend? Hier moet je op letten om problemen op kantoor te voorkomen

3. Hij maakte van persoonlijke conflicten een publiek schouwspel

Het schandaal zorgde ook voor ruzie binnen Red Bull zelf. Na het onderzoek ontstonden twee kampen: aan de ene kant Horner, aan de andere kant mensen als Helmut Marko, Jos Verstappen en misschien wel Max zelf.

Dit soort ‘hofintriges’ zijn niet uniek in de Formule 1, maar bij Horner werden ze wel extreem publiek. Elke interne scheur lekte naar buiten. De Britse tabloids smulden ervan. Het team, normaal zo gesloten, wekte naar buiten toe de indruk van chaos.

Horner zorgde voor nog meer drama met zijn openlijke ruzies met andere teambazen. Zo lag hij geregeld in de clinch met Mercedes-baas Toto Wolff, zeker in het spannende kampioensjaar 2021 waarin Max Verstappen op controversiële wijze de titel afsnoepte van Lewis Hamilton. Het conflict tussen Horner en Wolff liep zo hoog op dat het slecht was voor het complete imago van de Formule 1. Wolff noemde Horner onder meer een ‘blaffende kleine terriër’.

Ook ronduit controversieel was zijn ruzie met McLaren-baas Zak Brown. Toen Brown zei dat Red Bull vals had gespeeld bij het overschrijden van het budgetplafond, noemde Horner hem een ‘lul’ op beelden die later te zien waren in de Netflix-serie Drive to survive.

Deze woede-uitbarsting was ongepast. Een moderne leider is juist een bruggenbouwer, vooral in een bedrijf waar ego’s botsen en enorme belangen spelen. Horner leek eerder de confrontatie op te zoeken dan te bemiddelen. In het huidige bedrijfsleven tolereren boards en aandeelhouders geen ceo’s meer die hun organisatie in verlegenheid brengen door in het openbaar persoonlijke conflicten uit te vechten.

Dagelijks de nieuwsbrief van Management & Leiderschap ontvangen?

E-mail *

Door je in te schrijven ga je akkoord met de algemene en privacyvoorwaarden.

Verstuur

Dagelijks de nieuwsbrief van Management & Leiderschap ontvangen?

E-mail *

Door je in te schrijven ga je akkoord met de algemene en privacyvoorwaarden.

Verstuur

4. Hij bleef te lang vertrouwen op sportief succes als zijn schild

Misschien de belangrijkste reden waarom Horner zo diep is gevallen: hij vertrouwde erop dat sportieve successen alle problemen zouden verdoezelen. Maar successen bieden vandaag steeds minder bescherming tegen reputatieschade. Het publiek, sponsors én medewerkers stellen hogere eisen aan de ethische standaarden van een leider.

Het is niet meer genoeg om de beste te zijn; leiders moeten ook integer zijn, inclusief communiceren en verantwoordelijkheid nemen. De overschrijding van het budgetplafond in 2021 is wat dat betreft een uitstekend voorbeeld van het gebrek daaraan bij Horner. Red Bull gaf 1,8 miljoen dollar meer uit dan toegestaan. Horners reactie was veelzeggend: in plaats van verantwoordelijkheid te nemen, noemde hij de boete van 7 miljoen dollar en 10 procent minder windtunneltijd ‘draconisch’.

Deze houding – op heterdaad betrapt, maar weigeren schuld te bekennen – is typerend voor leiders die denken dat ze zich alles kunnen typeren, omdat ze zoveel succes en macht hebben.

Horners strategie om alles op sportieve prestaties te gooien, was ook jarenlang succesvol. Met 124 gewonnen races, 107 pole positions en 287 podiumplekken is Red Bull onder de Britse teambaas een van de succesvolste F1-teams ooit.

Dat Red Bull dit seizoen op de baan zijn vleugels is verloren, maakte Horner kwetsbaar. Zijn sportieve buffer was op. Moderne leiders weten dat prestaties en reputatie hand in hand gaan. Voor Horner was dit duidelijk nog een blinde vlek.

Dit artikel is geschreven door

Herwin Thole

Herwin Thole is chef redactie bij MT/Sprout. Hij schrijft over technologie en ondernemen. Stuur Herwin een e-mail.

Volg Herwin op LinkedIn