Hans Knoop geeft in Twee Vandaag commentaar op de rechtszaak van Marc Dutroux, het grootste media-event in België ooit. De media-adviseur die wereldroem oogstte met de jacht op oorlogsmisdadiger Pieter Menten, staat na 26 jaar weer met beide voeten in het journalistieke bluswater.
“Als media-adviseur en als journalist complimenteer ik de Belgische justitie met de uitmuntende organisatie van de media-invasie in Aarlen. De persrechter mailt dagelijks een round-up met de juridische implicaties. Bij de eerste dag van het proces waren 1400 personen van 250 media uit tientallen landen aanwezig. Zelfs de begrafenis van Koning Boudewijn trok niet zoveel mediabelangstelling. “In al dat geweld moeten dagbladjournalisten het opnemen tegen een vesting van zestig cameraploegen die alles direct uitzenden. Dagbladen zijn altijd te laat. Ze zouden veel meer duiding- en achtergrondverhalen moeten maken. Maar helaas. Als ik ze in de perszaal die klassieke rechtbankverslagen zie tikken, denk ik: ‘ze leven nog in de jaren zestig’. Alles is inmiddels door de techniek van de elektronische media ingehaald. Alles draait om techniek; of een simpele kabel wel op z’n plek zit, lijkt dan belangrijker dan het nieuwsfeit. Ik word daar helemaal niet goed van. Iedereen, behalve ik, is bloednerveus voor mijn dagelijkse crosstalk voor Twee Vandaag. Ik ben vanwege mijn boek De Zaak Marc Dutroux (1998) als deskundige ingehuurd, ben dus geen echte televisieman en dat wil ik graag zo laten. “Ik zette in 1978 als eerste in Nederland een media-adviesbureau op. Dat dijde al snel uit tot een kantoor met vier medewerkers. In de jaren tachtig kon ik het tot het oneindige uitbouwen. De beste reclamebureaus en advocatenkantoren stuurden mij klanten die door de media onder vuur lagen, waaronder afvalverwerkingsbedrijf Zegwaard en luchtvaartmaatschappij El Al. Als iemand in de vuurlijn van de media komt te staan, krijg je vaak het schuttersputeffect: mensen trekken zich terug. Ik word ingehuurd om deze persoon uit zijn put te trekken. “Inmiddels is mijn kantoor weer een eenmanszaak. Ik ontdekte dat ik het werk niet aan mijn medewerkers kon uitbesteden. Stuk voor stuk prima mensen hoor, maar ze konden het niet. Als ik bijvoorbeeld namens mijn opdrachtgever redacties uitnodigde voor een persconferentie, bedacht ik daarbij een verrassende journalistieke invalshoek om ze extra te lokken. Maar mijn staf miste daarvoor het journalistieke gevoel. Ook als ik voor hen die invalshoek bedacht, werkte dat niet. Deden ze het misschien niet goed aan de telefoon? Spraken ze te zacht, te hard, focusten ze zich op bijzaken? Ik zat zelfs naast hen als ze redacties belden. Kromme tenen kreeg ik ervan.” “Als het moet, heb ik binnen vijf minuten twintig medewerkers fulltime ter beschikking die binnen enkele dagen een persconferentie optuigen. Voor een Russische bank haalde ik honderden journalisten naar Brussel. Hoe drukker en hectischer, des te rustiger en scherper word ik. Ik blijf amicaal, geef medewerkers complimenten. Verder: inspireren, enthousiasmeren, open omgangsvormen, geen streken leveren en positieve feedback. Als iemand iets produceert wat niet goed is, zeg ik: ‘Fantastisch, maar het kan nog beter!’ En vooral: mensen gaan nooit tot de bottom als hun chef dat ook niet doet. Ik ben een harde werker, medewerkers gaan dan vanzelf mee. Maar managen zal nooit een passie worden. Mijn zoon Joram daarentegen, ceo bij Quest International, is wel een echte manager. Iemand ontslaan doet hij bij wijze van spreken zonder blikken of blozen. Toen ik eens mijn secretaresse de wacht aanzei, sliep ik er moeilijk van. “Momenteel doe ik de mediacontacten voor onder meer de organisatie van homeopaten. Tijdens de hype rond het onderzoek naar de dood van Sylvia Millecam zei VWS-minister Hoogervorst dat homeopathische middelen ‘watertjes’ zijn. Hij dupeerde daarmee de gehele branche. Uit mijn koker kwam de volgende uitdaging: de minister zou gedurende drie weken een homeopathisch middel moeten innemen. Dan zou een onafhankelijke medicus controleren of dat middel wel of geen effect heeft op zijn gezondheid. Dat Hoogervorst de handschoen niet oppakte, tekent de man. Mijn uitdaging bereikte hoe dan ook mijn doel, de homeopathie kwam in de landelijke media met een verassende reactie. Kregen mede daardoor positieve aandacht en vooral, ze kregen de kans op weerwoord. Letterlijk iedereen, vind ik, heeft na een negatieve media exposure recht op fatsoenlijk wederhoor, net zoals Marc Dutroux recht heeft op een eerlijk proces. Ik ben een hoor- en wederhoorfundamentalist.”
CV Hans Knoops
1943 > geboren in Naarden
1962 > leerlingjournalist De Telegraaf
1967 > Israël-correspondent voor o.a. De Telegraaf
1974 > hoofdredacteur weekblad Accent. Jaagt dertig maanden op oorlogsmisdadiger Pieter Menten
1977 > Menten veroordeeld tot vijftien jaar celstraf
1978 > media-adviseur. Publiceert boeken over de Joodse Raad van Amsterdam, de Zuid-Afrikaanse generaal en hartchirurg Dr. Wouter Basson en over de zaak-Marc Dutroux
2004 > commentator voor Twee Vandaag bij rechtszaak Marc Dutroux in Aarlen
