Hoe moeilijk is het om erachter te komen hoe een vrije zaterdag eruit ziet van Peter Bakker? Management Team huurde twee bedrijfrechercheurs in en volgde, als waren wij een ordinair roddelblad, het Privéleven van de aimabele ceo van TNT op de voet, zonder dat hij ook maar iets in de gaten had…
Donderdagochtend, 10.00 uur:
Even bellen met de persvoorlichter van TNT. Of we een interview mogen hebben met ceo Peter Bakker. Waarover? Over zijn privéleven natuurlijk! De reactie is stellig. "Peter Bakker praat niet over zijn privéleven. Alleen over TNT. Privé is off limits." Wat jammer nou. Maar niet getreurd, we zijn voor één keer een roddelblad en dan is alles geoorloofd. En dus nemen we het heft in eigen hand. Even kijken of de man die in de media zijn privéleven zo zorgvuldig afschermt, zich in het echte leven ook zo verdekt opstelt…
Zaterdagochtend, 06.30 uur:
Bedrijfsrechercheur Michiel Bosman*(36) parkeert stipt op tijd zijn riante Audi voor de deur van de verslaggever. In de auto veel apparatuur, waaronder een wendbaar cameraatje aan een veer, dat eruit ziet als carkit-microfoon, waarmee hij video-opnames kan maken. "Ik weet z'n adres en het subject heeft drie jonge kinderen. Met een beetje geluk gaat hij vandaag met hen wat leuks doen, dan kunnen wij hem volgen."
Hoe komt hij aan die informatie over het ‘subject' Bakker? "Ja, dat is natuurlijk een belangrijk deel van mijn werk. Ik ben ook een tijdje persoonsbeveiliger geweest en dan ga je mensen die een bedreiging vormen voor een persoon, preventief observeren. Dan begin je met googlen. En via Experian Research Services komen we ook een eind. Daar mag niet iedereen gebruik van maken, maar advocatenkantoren, notarissen en bedrijfsrechercheurs wel. Van elke Nederlander kunnen wij dan via die site de gevel van het huis zien en de auto's die voor de deur staan. Als ik jouw naam intik, krijg ik ook jouw huis en auto te zien."
Een enge gedachte. Maar voor deze opdracht een uitkomst. Michael belt intussen met collega Jacques, die ook aan de operatie deelneemt en enkele honderden meters voor ons rijdt. "Twee auto's is het minimale aantal dat nodig is voor deze opdracht. Politieteams die een crimineel preventief observeren werken wel met zes auto's. Zij mogen niet het risico lopen dat ze hem uit het oog verliezen."
07.04 uur:
We rijden de Rotterdamse straat in waar Bakker met zijn gezin woont. "Hij maakt het ons wel heel makkelijk", grinnikt Michael. Als ik hem verbaasd aankijk, wijst hij op een Toyota Prius met daarop het TNT-logo. Bingo. "Ik weet dat het subject dol is op snelle auto's maar hij rijdt in zo'n ‘groene' bak om als baas van een transportonderneming het goede voorbeeld te geven." Op de oprit staat ook een Audi Q7. "Dat is dan weer jammer", lacht Michael. "Een Q, waarschijnlijk van z'n vrouw, is een echte slurpbak."
07.08 uur:
We rijden het huis voorbij en Michael maakt een rondje in de wat saaie woonwijk. Van een succesvolle topman als Peter Bakker zou je verwachten dat hij in een riante villa woont in een riante villawijk, maar niets is minder waar. Tegenover zijn doorsneehuis staat zelfs een wat armoedige flat.
07.17 uur:
Michael parkeert de auto in een straat die uitkomt bij het huis van Bakker. We staan op zo'n 60 meter van de voordeur. Collega-rechercheur Jacques heeft zijn wagen enkele straten verderop geparkeerd. Mocht het subject verschijnen en met de auto wegrijden, dan kan hij hem ‘opvangen'. Wij kijken naar de voordeur. En naar het slaapkamerraam. Geen teken van leven. "Soms moet je wel tien uur naar een dichte deur staren", zegt Michael. "Daar word je dan wel simpel van, hoor.
08.30 uur:
Nog steeds geen beweging. Michael wijst me op de vier beweegbare beveiligingscamera's die aan het huis zijn bevestigd en die ik voor avondlampen aanzie. "Als hij in contact staat met een goede meldkamer, dan moeten ze gezien hebben dat er een auto is geparkeerd waarvan de bestuurder niet is uitgestapt. Als ze dat verdacht vinden, kan het zijn dat de politie straks voor onze neus staat. Dan gaan we stuk, zoals we in jargon zeggen, en kunnen we de operatie afblazen."
08.52 uur:
We staan al bijna twee uur naar een dichte deur te kijken. Ik vraag of het raam op een kiertje mag maar Michael schudt het hoofd. "Valt te veel op. Als je twintig geparkeerde auto's ziet en één heeft zijn raam op een kier, dan vangt die meteen de meeste aandacht. Ik heb een keer meegemaakt…"
"…kijk nou!" val ik de rechercheur in de rede. De deur gaat open. Ik grijp m'n camera en probeer in te zoomen. Nee hè, klepje zit er nog op. Ik kijk weer en zie de echtgenote van Bakker naar buiten komen. Snel druk ik af. Ze pakt wat uit de auto en gaat weer naar binnen. De deur gaat weer dicht. Maar voor hoe lang?
09.02 uur:
Weer gaat de deur open. Een klein, blond meisje komt naar buiten met in haar kielzog ‘het subject'. Tegelijkertijd arriveert de nanny of interieurverzorgster van de familie. Ik schiet snel twaalf foto's, als Bakker uit de schuur twee fietsen pakt en zijn hulp in de huishouding gedag zegt. Ik ben euforisch, want voor hetzelfde geld hadden we hem de hele dag niet gezien. Was deze paparazzi-reportage mooi niet doorgegaan. Michael belt met Jacques en geeft hem de instructie de twee, die inmiddels zijn weggefietst, op te vangen. Een lastig karwei want hoe volg je in een auto twee fietsers, zonder dat het opvalt? Michael beveelt Jacques een route te kiezen naar het dichtstbijzijnde hockeyveld, want hij heeft gezien dat dochter Bakker scheenbeschermers om heeft. Als Jacques de twee in het vizier heeft ("Ik heb visueel contact") rijdt hij ze voorbij. "Ik ga er overheen", zegt hij, waarmee hij bedoelt dat hij de twee achter laat en wij de observatie kunnen overnemen.
09.20 uur:
Het stel arriveert bij de hockeyclub. Het is een drukte van belang; overal kraampjes, parasols, vlaggetjes, koffie, thee, limonade. Het is een feestdag op de club en ik haast me naar de velden. "Maak je beweging af", roept Michael me nog toe. "Loop het terrein op, ga rechtsreeks naar de koffiehoek, pak een tafeltje, doe alles heel routineus. Als je een beetje onzeker gaat ronddolen, heb je kans dat je aangebrand raakt." Aangebrand? "Dat betekent dat je opvalt, dat mensen op je gaan letten en in de gaten krijgen dat je er eigenlijk niets te zoeken hebt."
09.40 uur:
Bakker zit aan een tafeltje te kletsen met wat andere hockeyvaders- en moeders. De kinderen mogen hun haar oranje laten verven en de ceo doet als een goede vader mee. Hij spuit het haar van zijn dochter vol met verf en borstelt met zijn handen het kapsel in model. Dat hij er knaloranje vingers van krijgt, deert hem zichtbaar niet. Even later omhelst hij een bekende, maar hij is vooral één van de vele vaders. Uit niets blijkt dat we met een zakelijke sterspeler te maken hebben.
Voorzichtig haal ik mijn camera uit m'n rugzak. Ik zoom in op Bakker. Zijn gesprekspartner met rode ribbroek kijkt me strak aan en mijn hart klopt in m'n keel. Hoe kunnen roddelfotografen toch zo ongegeneerd en ongevraagd foto's van bekende Nederlanders maken? Ik voel me een ranzige voyeur. Wat als de rode broek op me afstapt? Wat zeg ik dan? Ik ben hier voor m'n dochter? Ik héb niet eens een dochter. En stel dat ik dan zeg hoe mijn dochter heet en de man blijkt van de ledenadministratie te zijn? Godzijdank kijkt de man weer de andere kant op. Terwijl de adrenaline door mijn lijf giert, maak ik snel tien foto's van de ceo.
10.20 uur:
De miljonair leunt nonchalant tegen een hekje in zijn doodgewone zwarte jack en zijn doodgewone spijkerbroek en doodgewone schoenen. Ik loop naar het parkeerterrein, waar Michael bij zijn auto staat. Waarom is hij eigenlijk niet naar de velden gelopen? "Ik ben niet echt hockeyfähig", zegt hij. "Jij kan nog wel door voor hockeyvader, maar ik heb niet de juiste kleren, niet de juiste zonnebril en niet de juiste kop om hier in de menigte op te kunnen gaan. Maar goed, ik heb nog een trui met een V-hals in de auto, die doe ik wel aan zo. Dan val ik niet te veel op." College Jacques: "Eigenlijk had ik m'n zoontje mee moeten nemen. Dan val je hier helemaal niet op." En zo zijn er wel meer trucjes. Jacques: "Een hondenriem doet het ook altijd goed. Als ik bij iemand in de straat moet lopen om hem in de gaten te houden en iemand kijkt me aan dan hoef ik alleen maar te roepen: ‘Bello, Béllo!'
11.05 uur:
Ik ben weer op het hockeyterrein en Bakker loopt achter mij langs. Als ik m'n been naar achteren zwaai, ligt de ceo op straat. Maar dat doe ik niet, want ik vind hem een voorbeeldige vader en hij lijkt mij een buitengewoon aardige vent. Intussen denk ik: de missie is al ruimschoots geslaagd, ik weet al heel veel van het privéleven van deze topbestuurder. Hij woont in een doodnormaal huis, in een doodnormale wijk, heeft een prachtige vrouw én een nanny, een jonge dochter, houdt van fietsen en besteedt zijn vrije tijd niet aan een dure jacht of een middagje golfen met vrinden, nee, hij is er op deze dag voor zijn dochter.
11.50 uur:
Ik zie ‘het subject' een paar meter achter me voorbij lopen en wat is dát? Heeft meneer een fluitje in z'n hand? Jawel, de ceo van TNT gaat doodleuk over een hockeyveld rennen om een wedstrijdje tussen piepjonge meisjes in goede banen te leiden. Hoe voorbeeldig kun je zijn?
12.20 uur:
Terwijl de rechercheurs weer op het parkeerterrein staan, zie ik dat Bakker zijn tas pakt en van het hockeyterrein afloopt. Ik bel snel met Michael en vraag of ik achter hem aan moet gaan. "Wacht maar een paar minuten, vangen wij hem wel op." Ik ben wat ongeduldig en een minuutje nadat Bakker het terrein heeft verlaten, doe ik hetzelfde. Als ik om het clubgebouw heenloop en door een ijzeren draaipoortje naar ‘buiten' wil gaan, bots ik bijna tegen een man op die net naar binnen wil. Ik kijk hem recht in de ogen. Het is Bakker. Ik schrik als hij me onderzoekend aankijkt en niets zegt. Ik loop langs hem heen, kijk om en hij kijkt ook even om. Heeft ie me door?
13.01 uur:
Ik ga het hockeyterrein weer op en loop bewust vlak langs hem. Even checken of hij me inderdaad in de smiezen heeft. Hij ziet me, maar heeft verder geen enkele aandacht voor mij. Ik slaak een zucht van verlichting. Niet veel later roept hij z'n dochter bij zich en dan gaat het stel echt naar huis. Ik stap in de auto bij Michael en na een pijlsnelle rit wachten we op de thuiskomst van de topbestuurder en z'n trots. De fietsen gaan de schuur weer in en ineens is de situatie weer als tien uur eerder. Wat we zien is een huis met een dichte voordeur en verder geen teken van leven. Michael kijkt me aan. "We trappen hem af." Pardon? "Ja, dat is weer rechercheursjargon. We gaan. De klus zit erop."
Hoe veilig is een ceo?
Is Nederland een veilig land of is het nogal naïef van de gefortuneerde topman Peter Bakker om zonder beveiliging de straat op te gaan? Voormalig politiewoordvoerder Klaas Wilting: "Ik denk dat een goede beveiliging pas op z'n plaats is als er signalen zijn dat hij een mogelijk doelwit is. Dat is bij de meeste ceo's niet het geval. Maar de meeste vooraanstaande mensen hebben vaak veiligheidsmaatregelen genomen waar de omgeving niets van ziet. Ik kan verder geen uitspraken doen over hoe dat werkt, want dat zou natuurlijk oliedom zijn."
Volgens de inmiddels 65-jarige Wilting, tegenwoordig media-adviseur bij Dirk Scheringa's DSB Groep, hoeven ceo's in dit land zich ook niet veel zorgen te maken. "Zij ontvangen weinig bedreigingen en ontvoeringen komen helemaal zelden voor. Sommige mensen denken dat dit wel vaak gebeurt, maar dat is ook de invloed van de media. Een paar jaar terug waren kogelbrieven nogal in. Ik had het gevoel dat er mensen waren die dachten: hé eindelijk, ik heb ook een kogelbrief, ik tel nog mee en ga dat in geuren en kleuren aan de media vertellen. En die brachten dat dan als groot nieuws. Ja, zo kweek je dus onterechte angst."
