Bij het grotere publiek is bankier Joop Krant een volslagen onbekende. Zelf houdt hij dat graag zo, maar de gedupeerden van Legio Lease maken zich op voor een rechtszaak. Want wie is sinds kort eindverantwoordelijk voor Legio Lease? Juist, Joop Krant.
De telefoniste aarzelt even. Toch was de vraag helemaal niet moeilijk. De vraag was of Dexia nog altijd op de Amsterdamse Herengracht gevestigd is. “Nee,” klinkt het na een lichte aarzeling. “We zijn sinds veertien dagen naar het World Trade Center verhuisd.” Kennelijk zijn ze bij Dexia wat benauwd voor ongewenst bezoek. Niet zo vreemd. De bankinstelling heeft tienduizenden vijanden. Gedupeerden van het onder de Dexia-vlag ressorterende Legio Lease.
En dat vindt Joop Krant (54), bestuursvoorzitter van Dexia Bank Nederland, knap lastig. Eigenlijk, zo vernemen we in het World Trade Center, heeft hij er inhoudelijk ook geen oordeel over. Het is meer dat ongeloof. Ongeloof dat hem dit bij het naderen van het eind van zijn carrière moet overkomen. Meer dan vijftigduizend klagende beleggers. Een eventueel door de Consumentenbond en het tv-programma Radar aangespannen juridische procedure en in elk geval een onderzoek van de beurswaakhond, de Autoriteit Financiële Markten.
Nee, Joop is daar allemaal bepaald not amused over. “Hij is nog korter door de bocht dan gebruikelijk,” vernemen we in het World Trade Center. “Als het zo doorgaat verdwijnen die honderden overtallige medewerkers vanzelf wel. Joop heeft de laatste weken al verschillende botsingen met medewerkers gehad.”
Nou is dat laatste niet nieuw. Joop deelt de mensheid namelijk in twee categorieën in. Je hebt de good guys en je hebt de bad guys. Gelukkig plaatst hij het overgrote deel van de mensheid in die eerste categorie. Maar met de bad guys kan hij genadeloos afrekenen. Dat ondervond naar verluidt zelfs ooit de kantinejuffrouw in het voormalige hoofdkwartier van Kempen & Co aan de Amsterdamse Herengracht. Na een conflict met Krant mocht ze haar biezen pakken.
Nieuw is wel dat Joop Krant voor het eerst in zijn leven saneringen heeft moet aankondigen. Begin mei 2001 kondigt hij bij de fusie van zijn bank Kempen & Co met Labouchère en de Belgisch-Franse bankverzekeraar Dexia nog aan dat het samengaan geen ontslagen tot gevolg zal hebben. “Het zijn twee snel groeiende banken. We zullen juist behoefte blijven houden aan nieuwe mensen,” poneert hij.
Maar op 4 april komt hij plotseling met een heel ander verhaal. Een derde van de 1300 medewerkers mag op zoek naar een andere baan. Het argument dat Krant aanvoert is 'gewijzigde marktomstandigheden'. “Merkwaardig,” zegt een analist van een concurrerende bankinstelling, “Die marktomstandigheden zijn al lang gewijzigd. Andere banken hebben daar dan ook al veel eerder op gereageerd. Ik denk toch dat die fusie tussen Labouchère en Kempen al met al veel minder vlekkeloos verloopt dan Krant altijd suggereert.”
Bediende
Het woord 'fusie' kan Krant nog nauwelijks spellen als hij eind jaren zestig bij het chique Pierson, Heldring & Pierson in dienst treedt. Hij begint daar als bediende achter de beurstafel, maar weet zich met zijn snelle babbel in rap tempo geliefd te maken op de beursvloer. Geliefd en gehaat. Collega beurshandelaren ondergaan hem als sluw. “Hij speelde ons vaak tegen elkaar uit, klopte rustig met dezelfde stukken bij verschillende hoekmannen aan,” weet een oud beurshandelaar zich te herinneren.
Maar de Britse zakenbank Slater Walker ziet wel wat in deze sluwe jonge vos. Of hij soms een geschikte overnamekandidaat weet? Ja hoor, die weet hij. Krant komt met Kempen & Co op de proppen. Een middelgrote commissionair met tien handelaren. De deal wordt geen succes. Joop wordt dat wel. In 1979 verwerft hij zich een 5 procents belang in Kempen & Co, waar hij inmiddels in dienst is getreden. In 1983 levert dat hem, bij de beursgang, de lieve som van ruim één miljoen gulden op. Inmiddels is die 5 procent opgelopen tot een bedrag van rond de honderd miljoen gulden.
“En dat maakt hem natuurlijk sterk tegenover tegenover onze eigenaar Dexia,” wordt er in het World Trade Center geconstateerd. “Voor het geld hoeft Joop het al lang niet meer te doen. Het is meer een soort plichtsbesef. Joop heeft er altijd alles aan gedaan om Kempen & Co zelfstandig te houden. Gewijzigde marktomstandigheden dwongen hem bij een grotere partij aan te sluiten, maar hij zal er alles aan doen om toch zijn stempel op het geheel te blijven drukken.”
Die laatste eigenschap van hem is ook de Joodse gemeenschap niet onbekend. Eind jaren negentig zit Joop in de commissie Van Kemenade. Deze commissie, onder leiding van de man waar dan nog tout Nederland het volste vertrouwen in heeft, heeft als taak advies uit te brengen over de verdeling van de negentien miljoen 'goudgeld' die door de Zwitserse banken aan de Joodse gemeenschap in Nederland is toegezegd. Joop is op dat moment ook bestuurslid van het Nieuw Israelietisch Weekblad en mag zich in die hoedanigheid op een flinke donatie verheugen. Wanneer hoofdredactrice Tamara Benima het waagt om in haar hoofdredactioneel commentaar kritische kanttekeningen te plaatsen bij dit good old boys network, krijgt ze het met Krant aan de stok. Die laat zich niet zomaar straffeloos voor 'bobo met dubbele pet' uitmaken.
De conclusie is volgens Krant duidelijk: 'Zij eruit, of ik'. Het wordt Krant die opstapt. “En dat is typisch zijn stijl,” memoreert een van de betrokkenen. “Hij kan absoluut niet tegen zijn verlies. Zo lang alles maar precies verloopt, zoals hij het wil, is het een uiterst aimabele man, maar je moet hem niet als tegenspeler krijgen.”
Sneu voor Joop
Begin jaren negentig voert directeur Bart van Hedel, samen met collega Pieter Kerdel, een hevig gevecht met collega-directeur Krant. Zoals gewoonlijk wint Krant. “Zijn loyaliteit gaat net zo lang mee als dooie vis: drie dagen en dan is het voorbij. Hij is zeer opportunistisch. Zijn nieuwste klant is zijn beste vriend, z'n oudste klant z'n minste,” monkelt Bart van Hedel in 1999 in Quote.
Zelf zal Krant nimmer in de kolommen van welk magazine dan ook figureren. Althans niet vrijwillig. Hij haat publiciteit en hij haat glamour. Zelfs de personeelsfeestjes van zijn bank vindt hij al te frivool. Hij verschijnt er zelden. Nee, dan gaat hij liever met boezemvriend makelaar Joseph Elburg naar Ajax. Daar wordt hij al als potentiële toekomstige penningmeester genoemd. Een ambitie die hij zelf ontkent. Wel laat hij al jaren weten rond zijn vijfenvijftigste, dus binnenkort, iets anders te willen gaan doen. Helaas waarschijnlijk dus zonder onbesmet blazoen. En dat, daar zijn vriend en vijand het over eens, is reuze sneu voor Joop. Hij heeft die Legio Lease-constructie niet bedacht. Hij kan, ondanks alle publicaties van de afgelopen weken, ook nog steeds niets geloven, dat zijn nieuwe ondergeschikten van Legio Lease werkelijk zo te kwader trouw zouden zijn geweest.
Dat wordt kortom spannend. Niet alleen voor de gedupeerden die hun geld verspeelden. Maar vooral ook voor de voormalige bediende, die nu als bestuursvoorzitter met een lijk in de kast lijkt te zitten.
CV Joop Krant
Burgerlijke staat, gehuwd, twee kinderen
Woont Amsterdam
Opmerkelijk is wars van glamour en publiciteit
Hobby Ajax, de vaantjes daarvan staan ook in de directieburelen
Curriculum
1948 geboren te Bussum
1966 HBS- A
1968 Economie ISW Den Haag
1968 Pierson Heldring & Pierson
1972-1973 Slater Walker Europe
1973 Kempen & Co
1979 directeur effectenbedrijf Kempen & Co
1990 voorzitter directie
2002 voorzitter directie Dexia Bank Nederland
