Iedere week deelt MT.nl de belangrijkste innovatielessen van het fictieve bedrijf Sunny Roofs. Dit is het achtste en laatste deel. De verhalen zijn ingekorte hoofdstukken uit het boek Innovatiejij.nu van UvA-hoogleraar Henk Volberda, Kevin Heij en Menno Bosma.
Lees ook deel 1: Mens versus machine: Gaat familiebedrijf Sunny Roofs overleven?
Lees ook deel 2: Sunny Roofs gaat voorop in de vierde industriele revolutie
Lees ook deel 3: Nieuwe werkmethode leidt tot kantoortuinoorlog bij Sunny Roofs
Lees ook deel 4: Gaat het zelfsturende Sunny Roofs de productie verplaatsen naar het buitenland?
Lees ook deel 5: Sunny Roofs wil een Nice Firm to Work worden. Gaat dat lukken?
Lees ook deel 6: Gaat Sunny Roofs verpatst worden aan hedgefonds?
Lees ook deel 7: Medewerkers Sunny Roofs komen in opstand tegen overnameplan
‘Mensen, mag ik even jullie aandacht?’ John tikt met zijn Samsung Galaxy Note 7 tegen de rand van zijn champagneglas en vraagt zich meteen angstig af of het toestel daardoor niet kan ontploffen. Dat zou nog eens originele kerstverlichting zijn, een directeur met een brandende smartphone in zijn hand … Hij grinnikt even. Over de rand van zijn bril kijkt hij of alle Sunnyroofers al in de kantine zijn. Met kerst krijgt hij altijd sterke wij-gevoelens en dan moet iedereen er zijn. ‘Kerst is het feest van de geboorte’, opent hij plechtig. ‘Nee, wees niet bang dat ik weer plaatjes van de kleine Enzo laat zien’, reageert hij direct op het geroezemoes dat ontstaat, ‘ook aan babyfoto’s zit een uiterste houdbaarheidsdatum, ik weet het. Misschien weer een serietje als hij zijn eerste stapjes zet? Nee, grapje. Ik wilde het over een andere geboorte hebben, eentje waar jullie meer direct mee te maken hebben gehad. Een geboorte die best wat voeten in de aarde heeft gehad.’ Hij kijkt even veelbetekenend in de richting van Angelique, Erik en Myrthe, die vooraan in de zaal staan. Ziet hij het nou goed dat Erik en Myrthe elkaars hand vasthouden?
Terugblik
‘Laten we nog even teruggaan in de tijd’, vervolgt John. ‘Op de nieuwjaarsreceptie van dit jaar, die alweer eeuwen geleden lijkt, kondigde ik aan dat we een flying problem solving squad gingen instellen. Dat leek me dé oplossing om de vele problemen in de fabriek het hoofd te bieden.’ Hij pauzeert even, om de werknemers de gelegenheid te bieden dat glorieuze moment terug te halen. ‘Ik zag aan jullie gezichten wel dat jullie dat geen goed idee vonden. Maar als elke directeur zich door ieder zuchtje tegenwind direct uit het veld zou laten slaan, had geen enkel bedrijf nog leidinggevenden.’
‘Eigenlijk best een goed idee’, fluistert Myrthe in Eriks oor. Erik drukt zijn hand nog iets steviger in de hare. ‘Ook kondigde ik aan dat een taskforce zich over de vraag zou gaan buigen of we niet ook business-to-consumer moeten gaan werken. Daar ontstond óók rumoer over.’ John pauzeert weer even, als om te onderstrepen dat directeur zijn bepaald geen lolletje is. ‘Maar goed, jullie hebben de handschoen opgepakt. Wat ik in jullie waardeer – en dat wil ik echt even onderstrepen – is dat jullie niet alleen tégen dingen zijn, maar ook zelf ideeën hebben. Ja, klap maar even voor jezelf’, reageert hij op het schuchtere applausje dat ontstaat.
Het B2C-verhaal
‘Jullie kwamen met voorstellen en initiatieven. Soms ging dat wat snel …’ John kijkt nadrukkelijk naar Angelique, die hevig begint te blozen, ‘… maar ik moet zeggen dat het mij inhoudelijk allemaal aangenaam verraste. Ik heb de meeste voorstellen dan ook in dank aanvaard. Zo zijn we dit najaar dus begonnen met de cursus 21e-eeuwse vaardigheden, die duidelijk nieuw elan in het bedrijf heeft gebracht. Zoveel elan, dat er in de fabriek een stuk minder misgaat. Ik heb dan ook besloten om af te zien van de flying problem solving squad, omdat …’ De rest van zijn woorden gaat verloren in applaus, doorspekt met juichkreten. ‘Wacht mensen, het belangrijkste komt nog. Dat is het B2C-verhaal. Ik sta daar nog steeds achter, maar heb mij door sommigen’ – hij kijkt weer nadrukkelijk naar het groepje vooraan – ‘laten overtuigen dat de weg daar naartoe anders moet.
De taskforce komt er dus, maar met daarin ook vertegenwoordigers van onze klanten, de autofabrieken en dealers. Want dit is me wel duidelijk geworden: het pad naar B2C is geplaveid met cocreatie.’ Hij stopt weer even, om het effect van deze ingestudeerde zin – waar hij zelf erg tevreden over is – te laten bezinken. Omdat er weinig gebeurt in de zaal, hervat hij zijn betoog. ‘Dus de geboorte waarover ik het heb, betreft de geboorte van Sunny Roofs 2.0. Want zo durf ik het wel te noemen, beste mensen, wat zich hier aan het voltrekken is. Met zijn allen zijn we een nieuw bedrijf aan het neerzetten. Dat gebeurt met behulp van wat ik Innovatie Jij.nu zou willen dopen. En daar wil ik graag op toosten.’
Tranen
John heft zijn glas al, maar voordat hij daadwerkelijk aan het uitspreken van een toost toekomt, steekt Erik zijn hand op. ‘Wacht, ik wil ook wat zeggen.’ John kijkt een tikkeltje geërgerd naar de man die het waagt om zijn moment of glory te bederven, maar Erik doet alsof zijn neus bloedt. ‘Ik heb ook een geboorte aan te kondigen, al is dat meer spreekwoordelijk bedoeld.’ Hij ademt even diep in. ‘Myrthe en ik gaan trouwen!’ Een fractie van een seconde blijft het muisstil in de kantine van Sunny Roofs. Dan barst een nog veel uitbundiger applaus los dan na Johns aankondiging van de vroege dood van de flying problem solving squad. Mensen omstuwen Erik en Myrthe, omhelzen hen en slaan hen op de schouders. Bij sommige werknemers lopen de tranen over de wangen. Angelique maakt met haar smartphone driftig foto’s van het tafereel.
Johns geërgerde gevoel verdwijnt als sneeuw voor de zon bij het zien van zoveel vreugde. Hij zet zijn champagneglas op de grond en begint mee te klappen, maar vergeet daarbij dat hij zijn telefoon nog vast heeft. Het ding valt met een klap op de grond, produceert een soort van ingehouden plof en spuwt dan een oranjerode vuurstraal uit. Even gaat er een ‘Oh …!’ door de kantine van Sunny Roofs. Dan beginnen de werknemers harder te klappen dan ze ooit in hun leven hebben gedaan.
