Karin Bodewes, advocaat arbeidsrecht en partner bij Baker & McKenzie, is een alleenstaande moeder van Lauren (17) en Merel (13). Thuis praat Karin nooit over haar werk. Lauren: "Soms ontvoer ik mama van kantoor om iets leuks te doen: lunchen of de stad in."
Karin Bodewes
Karin Bodewes
Karin: "Werk en privé houd ik heel goed gescheiden. Zodra ik thuis kom valt het werk van mij af. De avonden zijn voor mijn dochters."
Lauren: "Met ons heeft ze het eigenlijk nooit over werk."
Karin: "Alleen als ik blij ben omdat ik een belangrijke zaak heb gewonnen, deel ik mijn vreugde thuis. Daar ben ik mama en geen advocaat. Wel heb ik soms nog wat werk te doen, maar dat bewaar ik voor later op de avond. Eerst eten we samen en daarna nestelen we ons op de bank om ‘Goede Tijden' te kijken. De laatste tijd zit ik overigens ‘s avonds regelmatig alleen thuis: dan zijn de meisjes op stap."
Lauren: "Ik heb het nooit erg gevonden dat mama veel aan het werk is en er niet was als ik uit school kwam. Wij hebben altijd een lieve oppas gehad en zelf ga ik na school ook allang niet meer gelijk naar huis."
Karin: "Maar je komt wel vaak gezellig even langs kantoor. Helemaal sinds je een scooter hebt."
Lauren: "Dan kom ik een koffietje brengen en soms ontvoer ik mama om iets leuks te doen: lunchen of de stad in. Maar ik zou er juist nerveus van worden als ze iedere middag met een kopje thee voor me klaar zou zitten. Wat als ik uit school iets anders zou gaan doen? Dan zou ik me vast schuldig voelen als ik zou weten dat zij op me zit te wachten. Ik ben gewend om mijn eigen gang te gaan."
Karin: "Ik voed mijn dochters behoorlijk vrij op. Ik geef de kaders aan en daarbinnen mogen ze hun gang gaan. Ik ben niet de dirigent van hun leven. Ook in hun beroepskeuze laat ik ze vrij. Ik vind het belangrijk dat mijn dochters zelf ontdekken wat ze leuk vinden. Ik word, na 23 jaar bij Baker & McKenzie, nog steeds erg blij van mijn werk. Dat gun ik hen ook."
Lauren: "Eigenlijk zou ik dit jaar VWO, 2 jaar in 1, gaan doen."
Karin: "Op mijn initiatief hebben we het afgeblazen. Ik had een voorgevoel dat Lauren eigenlijk helemaal geen VWO wilde doen en dat bleek te kloppen. Nou, dan doen we het niet hoor. Daar ben ik heel makkelijk in. En als ik haar nu zie, weet ik dat het de goede beslissing is geweest; in plaats van zwoegen boven een economieboek, doet ze nu dingen waar ze blij van wordt.
Lauren: "Ik weet nog niet precies wat ik wil; waarschijnlijk iets met fotografie. Nu doe ik een oriëntatie jaar waarin ik allemaal dingen leer die ik leuk vind: styling, visagie, fotografie. Advocaat heb ik in ieder geval nooit willen worden. Toen ik in de vierde zat, heb ik voor een schoolopdracht een paar dagen met mijn moeder meegelopen."
Karin, lachend: "Toen was je snel genezen."
Lauren: "Ik herinner me nog dat ik mee naar de rechtszaal mocht en dat ik te kleine schoenen aan had; ‘wanneer is dit afgelopen?', dacht ik alleen maar. Ik vond het echt verschrikkelijk saai. Niks voor mij. Maar natuurlijk ben ik wel trots op mijn moeder en op wat ze bereikt heeft. Ik zou nooit kunnen wat zij doet." Lachend: "Maar ik zou het ook niet willen."
Wilma Veldman
‘Ik snap wel waarom ze vaak naar China gaat'
Wilma Veldman is inkoopdirecteur bij Zeeman en moeder van zoons Raj (8) en Sam (9). Raj gaat soms om 06.00 uur zijn bed uit om met mama te kunnen ontbijten. "Ik vind het best irritant dat mama overdag altijd weg is."
Wilma: "Vorig jaar, voordat ik bij Zeeman begon, ben ik drie maanden fulltime thuis geweest en heb ik kunnen proeven van het leven als huismoeder. Ik was enorm actief met allerlei schoolactiviteiten en iedere middag thuis als de kinderen uit school kwamen. Voor de time being erg leuk, maar na een tijdje kreeg ik toch wel heel veel zin om aan het werk te gaan."
Raj: "Mama is de baas van de inkoop van Zeeman. In de herfstvakantie mocht ik een keer met haar mee. Het kantoor is groot en ik denk dat er veel mensen werken omdat mama altijd heel veel verschillende namen noemt als ze het over haar werk heeft. Ook is het ver weg en daarom moet ze iedere ochtend heel vroeg op."
Wilma: "Om 7.00 ga ik de deur uit. Ik eet ‘s ochtends dus niet met het gezin. Soms staat Raj wel eens om 6.00 op om samen met mij te ontbijten. Dat vind hij gezellig. En ik natuurlijk ook."
Raj: "Ik vind het leuk om met mama te ontbijten. Daarna ga ik meestal terug in bed en kan ik lekker lang blijven liggen omdat ik al heb gegeten. Heel soms ga ik ook wel eens stiekem op de Nintendo DS, maar dat mag papa niet weten."
Wilma: "‘s Avonds probeer ik wel zoveel mogelijk met eten thuis te zijn. Aan tafel nemen we altijd met zijn allen de dag door en vertellen we wat we hebben gedaan."
Raj: "Ik vind het irritant dat mama overdag altijd weg is want dan kan ze niet met mij spelen."
Wilma: "Maar papa is er toch?"
Raj: "Ja, maar papa is streng."
Wilma: "Iedere woensdagmiddag ben ik er wel. Dan haal ik ze uit school en laat ik mijn gezicht daar even zien. Daarna is het sportmiddag en ga ik met de jongens naar training. Sam zit op hockey en Raj op voetbal."
Raj: "Ik wil later voetballer worden. Bij PSV."
Wilma: "Wij hebben het behoorlijk ideaal geregeld. Mijn man heeft zijn eigen bedrijf en werkt vanuit huis, waardoor hij de kinderen naar school kan brengen en halen. Hij regelt de boel hier thuis. Ik ben ook veel in het buitenland, op productiebezoek of inspiratiereis en het is ontzettend fijn om te weten dat het thuis gewoon goed gaat. Dat geeft mij een heel rustig gevoel. Al mis ik ze natuurlijk wel als ik weg ben."
Raj: "Ik mis mama dan ook. Aan de ene kant vind ik het stom dat ze vaak naar China en Japan gaat maar ik snap het ook wel, want het hoort bij haar werk en ze moet ook geld verdienen."
Wilma: "Als je werkt en een gezin hebt moet je keuzes maken, zo is het nu eenmaal. Dat betekent dat je soms dingen mist waar je eigenlijk bij had willen zijn."
Raj: Maar aan de andere kant vind ik het ook wél leuk als mama op reis is, want dan mogen we friet eten. Elk nadeel heeft een voordeel, zegt papa altijd."
Ingrid van Tienen
‘Mama helpt mensen. En dat is bijzonder'
Ingrid van Tienen is adjunct directeur bij ‘management development specialist' ORMIT en moeder van Sterre (7) en Wouter (5). Sterre: "Mama is wel vaak bij dingen op school, maar soms ook niet. Dan is ze aan het werk."
Sterre: "Mama praat met mensen over wat ze beter kunnen doen. Dat is haar werk. Ze helpt andere mensen en dat is bijzonder. Daar ben ik trots op."
Ingrid: "Bij ORMIT ontwikkelen we management, we leiden toekomstige managers op en helpen bedrijven en organisaties bij management-ontwikkelvraagstukken. Ik was al adjunct directeur toen ik Sterre kreeg en het was voor mij heel duidelijk dat ik die functie ook wilde behouden. Ik ben gek op mijn kinderen maar ik wil ook heel graag mijn werk kunnen blijven doen. En dat lukt eigenlijk prima."
Sterre: "Mijn broertje en ik gaan drie dagen in de week naar de BSO. Daar doen we altijd leuke dingen en speel ik met mijn vriendinnen. De andere dagen halen papa of mama ons op en gaan we thuis spelen."
Ingrid: "Ik wil een lans breken voor het combineren van een volwaardige baan en een gezin. Ik heb die combinatie nooit als zwaar of moeilijk ervaren. Als je het graag wil, kan het ook. Vaak zie ik dat vrouwen die een kindje krijgen al bij voorbaat terug schakelen. Probeer het nou gewoon eerst, denk ik weleens. Ik heb wel het voordeel dat mijn vriend een eigen zaak heeft en dus ook flexibel is."
Sterre: "Vriend? Papa zul je bedoelen."
Ingrid: "Ja, papa kan direct inspringen omdat hij vlak bij school werkt. Dat scheelt wel. Het combineren van een drukke baan en een gezin gaat bij mij zo goed omdat mijn partner en mijn werkgever flexibel zijn."
Sterre: "Mama is wel vaak bij dingen op school, maar soms ook niet. Dan is ze aan het werk of is ze bij Wouter. Ze is altijd vaker bij Wouter, dat is niet eerlijk."
Ingrid: "Belangrijke dingen op school wil ik niet missen en ik probeer zo vroeg mogelijk de data van alle activiteiten te ontfutselen zodat ik erbij kan zijn."
Sterre: "Maar mama brengt ons wel altijd naar school en dat vind ik leuk."
Ingrid: "Dat is zo'n voorbeeld van flexibel je tijden kunnen indelen. Ik rij zo'n anderhalf uur naar mijn werk en vertrek, als het maar enigszins kan, na de files. Dat betekent dat ik 's ochtends tijd heb om de kinderen weg te brengen maar 's avonds ben ik er dan pas laat weer."
Sterre: "Ja, gisteravond kwam mama thuis toen wij het toetje aan het eten waren."
Ingrid: "Ondanks het feit dat ik veel werk, ook vaak 's avonds, heb ik niet het idee dat ik essentiële dingen van de kinderen mis. Het is eerder zo dat ik het gevoel heb dat ik naar anderen een soort verantwoording moet afleggen dan naar mezelf of mijn gezin. Het is in balans. En als jij slaapt, ga ik vaak nog even werken, maar daar merk jij niks van."
Sterre: "Maar soms ga ik niet meteen slapen en stiekem nog spelen, maar daar merk jij niks van."
Marianne Heeremans
‘Ik was een trotse dochter die dag'
Marianne Heeremans is burgemeester van Heemstede moeder van Lotte van der Linden (28), beleidsadviseur strategische en bestuurlijke zaken SVB (Sociale Verzekeringsbank) en Sarah (23). "Eerlijk is eerlijk", zegt Lotte, "ik zie mezelf ook niet thuis zitten met de kinderen, mocht ik ooit moeder worden."
Marianne: "De dag van mijn installatie als burgemeester werden mijn man ik thuis opgehaald door een antieke brandweerauto. Een verrassing van de raad."
Lotte: "Nadat we eerst heel hard hebben gelachen, gingen Saar en ik ook mee. Wij met zijn vieren op die wagen, op weg naar het raadhuis, waar mama geïnstalleerd werd. Ik was een trotse dochter die dag."
Marianne: "In eerste instantie vond Lot het een achteruitgang. Van gemeentesecretaris van Utrecht naar burgemeester van Heemstede."
Lotte: "Van de grootstedelijke problematiek naar ruzies over een wipkip, zo zag ik dat wel een beetje."
Marianne: "Maar daar gaat het in mijn werk gelukkig niet over. Ik was klaar voor iets anders: een baan die minder over geld en structuren zou gaan. Heemstede is een gemeente in het hart van de Randstad, met een bestuur dat er mag zijn en het is erg leuk om daar aan het hoofd van te staan. Daarnaast heb ik nog een aantal nevenfuncties. Zo ben ik in Amsterdam voorzitter van de koepelorganisatie van instellingen voor voortgezet onderwijs. Zo blijf ik toch in touch met de grote stad."
Lotte: "Ook ik heb die maatschappelijke betrokkenheid van huis uit meegekregen. Ik kom uit een sociaal bewogen gezin en aan tafel ging het vaak over wat er in de wereld gebeurde."
Marianne: "Werken is voor mij een must. Zorg dat je economisch zelfstandig bent, was het credo van mijn vader en dat was niet tegen dovemansoren gezegd."
Lotte: "Voor mij is het altijd heel vanzelfsprekend geweest dat mijn moeder veel aan het werk was. Ik heb dat nooit vreemd of vervelend gevonden. Ik heb meegekregen dat het belangrijk is om voor jezelf te kunnen zorgen, zodat je dat in staat bent om de keuzes te maken, die je zou willen maken. Stoppen met werken om waardevolle tijd met je kinderen door te brengen is ook een keuzemogelijkheid."
Marianne: "Als jij daar ooit voor zou kiezen, zou ik die keuze respecteren. Al zou ik het geloof ik toch niet kunnen laten je te vertellen hoe zonde ik het zou vinden. Bovendien vind ik dat je je bijdrage moet leveren aan de maatschappij."
Lotte: "Met het opvoeden van kinderen doe je dat toch ook? Als iemand heel bewust de keuze maakt om te stoppen met werken om een paar jaar voor de kinderen te zorgen, is daar toch niets mis mee. Ook dat is toch een teken van autonomie? Het hebben van een betaalde baan is bovendien niet de enige manier waarop je een bijdrage kunt leveren aan de maatschappij."
Marianne: "Ik zou het toch zonde vinden. Bovendien ben ik een kind uit de tijd van de wederopbouw en het idee dat iedereen een steentje bij moet dragen, kan ik moeilijk los laten. Al heb je gelijk dat dat ook op andere manieren kan."
Lotte: "Maar eerlijk is eerlijk: ik zie mezelf ook niet thuis zitten met de kinderen, mocht ik ooit moeder worden. In mijn huidige baan word ik enorm geprikkeld en dat heb ik ook nodig. Ik vind mijn werk veel te leuk. Bovendien zou de vader van mijn kinderen ook een aandeel moeten hebben in de zorgtaken. Ook dat voorbeeld heb ik van thuis meegekregen."
