De geruchtenmolen over de nieuwe ceo van chipgigant Intel draait al volop. Vier namen circuleren als mogelijke opvolger van Pat Gelsinger. Dat zijn Mark Liu (ex-ceo van TSMC), Matt Murphy (ceo van Marvell Technology) Lip-Bu Tan (oud-bestuurslid van Intel) en Victor Peng (gepensioneerd AMD-topman).
Wie de nieuwe ceo ook wordt, hij (er is nog geen zij in zicht) heeft zware knopen door te hakken om het 56-jarige Intel weer naar de toppositie te brengen. Gaat hem dat wel lukken? Dit zijn de vier uitdagingen die hij op zijn bord krijgt.
#1 Focus op innovatie herstellen
Intel is in 2000 wereldwijd dominant in het ontwerpen en produceren van chips. Een krachtige combinatie, waarmee het bedrijf met een waardering van 500 miljard dollar aan de absolute top staat, schrijft Ben Bajarin, ceo en analist van Creative Strategies op Silicon Angle.
Daar is nu nog zo’n 95 miljard van over. Meer dan tien concurrenten, zoals Nvidia, TSMC, Broadcom, Samsung en AMD, springen gemakkelijk over Intel heen. De chipreus heeft de afgelopen jaren namelijk veel gemist. De aansluiting bij de smartphone-rage, de laptops van Apple, de AI-boom en hyperscale datacenters….
Eigenlijk loopt Intel al sinds 2015 achter met het ontwerpen en implementeren van nieuwe nodes (de verzamelnaam voor technologie en processen die gebruikt worden om een chip te maken).
Achterstand is enorm
Intel verdient te gemakkelijk geld met het verkopen van het bestaande materiaal. Investeringen in nieuwe nodes blijven dus uit. Terwijl over de omzet niet te klagen valt, verliest Intel met die verouderde technologie wel zijn leidende positie op de wereldmarkt. Dat kost tussen 2018 en 2021 twee ceo’s de kop, beschrijft Seeking Alpha.
De achterstand op Nvidia – booming met gespecialiseerde AI-chips – is inmiddels enorm. Die op TSMC is misschien nog gelijk te trekken. Gelsinger, die in 2021 aan boord komt, is ambitieuzer. Hij wil dat Intel met cutting edge technologie weer voorop gaat lopen. De focus op innovatie moet terugkomen.
Daarom zet hij keihard in op nieuwe nodes of chipbakprocessen. De 18A en 14A worden het vlaggenschip voor de volgende generatie producten. Nog altijd geen leidende technologie, maar wel goed genoeg voor klanten om als optie te overwegen.
Nu de nieuwe ceo aan boord komt, is de productie nog in volle omschakeling. Verwacht wordt dat de 18A pas eind 2025 goed genoeg op gang is om te zorgen voor de massaproductie van nieuwe chips. Het duurt dus nog best lang voor het schip gekeerd wordt.
Lees ook: Hoe deze drie blinde vlekken ASML pijn hebben gedaan
#2 Een ambitieuze en kostbare strategie
Gelsinger, een oude rot van Intel, heeft een stevige make-over voor ogen. De combinatie ontwerpen en produceren wordt daarin behouden. Maar om op hetzelfde niveau te komen als TSMC en Samsung moet er fors geïnvesteerd worden in fabrieken in de VS en Europa.
Bestaande fabrieken worden vernieuwd en uitgebreid en er komen zes nieuwe fabrieken bij. Die zouden niet alleen voor Intel, maar ook voor externe klanten gaan produceren. De topman lanceert zo het idee van een commerciële foundry. Op die manier zou Intel ook zelf onderdelen voor die klanten kunnen inkopen bij andere partijen, zoals TSMC.
Wat de foundry betreft, is die van het Taiwanese TSMC de grootste in de wereld. Die achterstand kan Intel nooit meer inlopen. Gelsinger wil tegen 2030 de op één na grootste foundry van de wereld op poten hebben staan.
Opsplitsen binnen het concern
Het is een ambitieus plan – met de naam IDM 2.0 – dat heel veel geld zal kosten. Minstens 100 miljard dollar voor de nieuwe fabrieken. Al zou dat zo verdubbeld kunnen worden. Bovendien is het een plan dat pas na enkele jaren geld gaat opleveren. Niet voor 2027 in ieder geval. Een flinke gok, want voor grote investeringen zijn inkomsten nodig, en die blijven al jaren achter bij Intel.
De foundry wordt alleen winstgevend wanneer er flinke volumes geproduceerd kunnen worden. Dat betekent dat Intel ook voldoende klanten moet hebben. Al zijn er miljardendeals gesloten met Amazon en Microsoft, de huidige foundry kan nog altijd niet zijn eigen broek ophouden. De business draaide in het derde kwartaal een verlies van bijna 6 miljard.
Klanten moeten er bovendien op kunnen vertrouwen dat de technologie die ze hiervoor delen niet wordt gebruikt om de eigen concurrentiepositie van Intel op te krikken. Daar kan de dubbelrol die Intel heeft, zowel concurrent als leverancier, parten gaan spelen.
Gelsinger heeft daarom intern een opsplitsing gemaakt: design en foundry worden aparte divisies. Maar hij is fel tegen het opsplitsen van de twee takken van sport tot zelfstandige eenheden.
Onder druk heeft hij Intel Foundry dit najaar toch als dochterbedrijf in het moederhuis ondergebracht. Die splitsing kan verder worden doorgezet. Ook de designtak zou als apart bedrijf kunnen worden ingericht. Mislukt het plan van Gelsinger, dan kunnen ze apart worden verkocht.
#3 De stroperige cultuur van Intel
Eerdere pogingen om foundry-diensten aan externe partijen te leveren, zijn gestrand op de cultuur van Intel. Eigen producten en technologieën hebben altijd voorrang gekregen. Bovendien heeft Intel steeds geweigerd om technologie te delen met de andere bedrijven.
Ook nu is het bedrijf niet overtuigd van het succes van een commerciële foundry. Vier ex-directeuren schrijven in een opiniestuk op Fortune dat een foundry binnen Intels corporate structuur ‘weinig kans van slagen heeft’. Zo’n foundry moet losstaan van de eigen ontwerp- en productiefaciliteiten.
Culture eats strategy for breakfast, het is een klassieker in managementkringen. Een cultuur veranderen kost heel wat tijd en inspanning. Die van Intel staat bekend als traag, bureaucratisch en risicomijdend, vat een post op Linkedin samen.
Weerstand management
Vooral middenmanagers zijn er meesters in passieve weerstand. Daar stranden de meeste initiatieven. De administratieve molen is al even berucht. Bij het uitbrengen van nieuwe producten zijn er veel te veel veiligheidsstappen ingebouwd. Processen worden dubbel en driedubbel gecontroleerd. Dat brengt ook extra kosten met zich mee.
Gelsinger heeft in die dikke laag managers al flink het mes gezet. Dit jaar zijn zo’n 15.000 medewerkers ontslagen, daarbij lag de focus op het middenmanagement. Maar hij heeft verder te weinig gedaan om die cultuur in beweging te krijgen.
Zijn andere ambitieuze doelen – overheidssubsidies loskrijgen, nieuwe klanten voor de foundry, nieuwe fabrieken plannen – hebben te veel tijd opgeslorpt. De nieuwe ceo zal de cultuur als prioriteit moeten oppakken en die meedogenloos moeten gaan hervormen.
Lees ook: Veel managers denken wendbaar te zijn, maar dat zijn ze niet
#4 Een ongeduldige board
Gelsinger heeft vanaf het begin geroepen dat het een lange en moeizame weg zou worden. Om Intel weer op koers te brengen, zou hij minstens vijf jaar nodig hebben. Die tijd heeft hij niet gekregen.
De board van Intel heeft hem afgelopen maandag met vervroegd pensioen gestuurd, omdat zijn turnaround plan niet snel genoeg successen boekt. Het kost ook te veel centen en brengt te weinig op. Hij heeft bovendien te weinig aandacht besteed aan de eigen productie, somt Bloomberg op.
Uit het persbericht over zijn ontslag blijkt ook dat de board de producten zelf eerst centraal wil zetten, niet zozeer de foundry. Maar die focus op eigen producten is wat Intel voor de komst van Gelsinger altijd al heeft gedaan. Dat heeft niet gewerkt.
Geen aantrekkelijke baan
Als de nieuwe ceo even weinig tijd krijgt, dan is het geen aantrekkelijke baan. Bovendien komt hij in een bedrijf terecht dat er financieel inmiddels een stuk slechter aan toe is. Eind oktober presenteert het zijn grootste kwartaalverlies in zijn bestaan: 16,6 miljard. De aandelenkoers is sinds het aantreden van Gelsinger als ceo met 60 procent gedaald.
Gemakkelijke oplossingen zijn er gewoon niet. Techspot zet er een paar op een rijtje. De foundry verkopen is er één van. TSMC zou misschien interesse hebben, zo krijgt het een veel stevigere voet aan de grond in de VS. Met de spanningen tussen China en Taiwan en de opbloeiende handelsoorlog tussen de VS en China is die optie het overwegen waard.
Een ander alternatief is stoppen met het ontwikkelen van eigen productieprocessen en een licentie nemen op die van TSMC. Ook dat klinkt vooral aantrekkelijk op papier. Het is namelijk duur om een nieuw proces ontwikkelen.
Maar dat is nog altijd veel goedkoper dan de investeringen die nodig zijn om het proces van een ander, zoals TSMC, op de markt te brengen. Het is zelfs een keuze tussen miljarden of tientallen miljarden dollars.
Intel verkopen
Het bedrijf opdelen of in zijn geheel verkopen, is nog een mogelijkheid. Daar wordt hardop over gesproken in semiconductorkringen. Qualcomm heeft al interesse getoond in een overname van Intel, maar die is weer bekoeld, meldt Bloomberg. Al zou het later misschien nog geïnteresseerd zijn in stukken van het bedrijf.
Volgens Fortune is de slotsom dat Intel in een stevige identiteitscrisis verkeert. Waar ligt nu de kracht van het bedrijf? Die vraag is nog altijd niet beantwoord. Zolang het pad niet duidelijk is, is terugkeren naar een leidende positie op het wereldtoneel te veel gevraagd. Tijd voor een iets minder ambitieus doel: Intel weer relevant maken. Dat zal al moeilijk genoeg zijn.
Lees ook: De Europese staalindustrie piept en kraakt. Is groen staal uit beeld?
