Ik wil een voorval met jullie delen over een Nederlandse bank. Nee, ik ga geen namen noemen. Nou vooruit dan.. een hint: het begint met een I en eindigt op een G. Toen ik na de verkoop van Independent Media wat geld op zak had, had ik een plan bedacht. In die tijd (ik praat nu over 2000-2001) was er nog bijna geen luxe merk te bekennen in Nederland. Als serieuze wereldshopper besefte ik dat het een kwestie van tijd zou zijn voor alle luxe modemerken zich ook in Nederland zouden vestigen. Mijn idee was daarom om panden te gaan kopen in de P.C. Hooftstraat. De eerste drie panden kwamen te koop en ik kocht ze met eigen geld. Vervolgens ging ik met mijn bank praten. Als ik de drie panden zou inbrengen als borg, hoeveel zou ik kunnen bijlenen om nog meer panden in diezelfde straat te kopen?
Simpele vraag – moeilijk proces. Eerst een gesprek met de directeur die me doorverwijst voor een gesprek met de directie van de afdeling onroerend goed van dezelfde bank in Den Haag. Vervolgens komt de volledig nodeloze papierwinkel op gang. Zo willen ze dat ik van alle drie panden nieuwe taxatierapporten laat maken. Kosten € 15.000. Vervolgens willen ze jaarrekeningen hebben van mijn Nederlandse activiteiten. Ik leg uit dat ze alle jaarrekeningen van de afgelopen tien jaar uit Rusland kunnen krijgen, maar dat ik pas een half jaar in Nederland ben en dat daar nog geen jaarrekeningen van zijn. Toch is het een eis. Dus ik laat PricewaterhouseCoopers jaarrekeningen van het halve jaar maken. Vervolgens willen ze gesprekken met mijn fiscalisten, ook geen probleem (de kosten hiervan zijn voor mij, maar dat hebben jullie al begrepen). Nadat ik alles heb gedaan wat me gevraagd is, en vele tienduizenden euro’s kwijt ben om alles naar tevredenheid te beantwoorden, is het wachten op hun beslissing die uiteindelijk na vier maanden komt: de heren van de bank hadden in al hun wijsheid besloten dat ze helemaal niets aan mij wilden lenen. Geen euro. Niets. Niet omdat er iets mis zou zijn met mijn jaarrekeningen of met de taxatierapporten. Nee, om de simpele reden dat ze zich afvroegen of ik wel ‘wist wat ik deed’. Ik had geen ervaring in onroerend goed en dat bleek wel uit mijn strategie om alleen in de P.C. Hooftstraat te willen kopen. Want: ‘Een goed samengestelde onroerend goed portefeuille is namelijk gespreid en bestaat ook uit een winkelcentrum in Osdorp of een kantoorpand in Twente.’ En zo hadden de heren nog wat opmerkingen, waarvan ik jullie de allermooiste niet wil onthouden: ‘Weet jij wel wat je moet doen als een huurder zijn huur niet betaalt?’
Heb je net een megasuccesvol bedrijf met achthonderd man personeel vanuit het niets in een land als Rusland opgezet en dan krijg je zo’n vraag! Vrouw-zijn helpt ook niet bij een bank. Uiteindelijk ben ik op eigen kracht doorgegaan met kopen. De portefeuille is in een aantal jaren tijd verdubbeld in waarde. Maar ik hoef jullie niet uit te leggen dat het mét bank een mooier resultaat was geweest. Ik ken veel verhalen van ondernemers die tot het bot gefrustreerd zijn door banken, banken die zich terugtrekken zonder reden, banken die hun voorwaarden veranderen zonder waarschuwing. Kortom, het is tijd voor een bank die het anders doet…
