Femke Terpstra
“Susanne en ik kenden elkaar precies drie dagen toen we samen visualisatiebureau Studio Breedbeeld begonnen. We maken strategieën concreet voor bedrijven en overheden, aan de hand van beeld.
We hadden één opdracht samen gedaan bij communicatiebureau Via Utrecht waar Susanne net wegging toen ik kwam. Bij die opdracht – we moesten foto’s maken in een energiecentrale – merkte ik dat we op dezelfde manier met mensen omgingen: ontspannen, met humor. Dan krijg je bij mensen veruit het meeste voor elkaar. Bovendien bleken we op dezelfde manier te kijken: we hadden nagenoeg dezelfde dingen vastgelegd.
Via Utrecht werd opgeheven, en ik kon een grote opdracht doen die nog freelance uitstond. Op basis van onderbuikgevoel heb ik daar Susanne bij gevraagd. Hoe langer we bezig waren, hoe meer we zeker wisten: deze samenwerking is bijzonder. We hadden zóveel lol. Tegelijkertijd vulden we elkaar creatief goed aan. Als wij het niet eens worden over een concept, dan weten we allebei dat het nog niet goed genoeg is.
Dat Susanne nu zwanger is en straks drie maanden verlof neemt is wel spannend, want samen staan we sterker. Maar we hebben afgesproken dat we wel zien hoe het loopt. Die losheid past uiteindelijk toch het beste bij onze manier van samenwerken.”
Susanne Kuiper
“Toen Femke me belde met de vraag of ik haar wilde helpen met die freelanceklus, liep het contract bij mijn toenmalige werkgever net af. Goede timing. Ik heb maar gewoon ja gezegd, ook al kende ik haar nauwelijks. Ik zeg ook altijd dat Studio Breedbeeld min of meer toevallig is ontstaan.
Maar nu loopt de samenwerking als een trein. Dat komt vooral omdat Femke zichzelf – zonder daarbij professionaliteit in te leveren – niet te serieus neemt. Daardoor blijft ze me inspireren. Dan zegt ze bijvoorbeeld midden op de dag: ‘Kom we gaan naar de bios, even de zinnen verzetten!’ Of we kopen een museumjaarkaart en bezoeken in één dag acht musea om inspiratie op te doen voor een opdracht.
Dat losse heeft Femke ook bij klanten. Ze flapt er soms dingen uit die eigenlijk helemaal niet kunnen, maar waarmee ze toch glansrijk wegkomt. Bij een klus gingen we laatst behoorlijk over onze begrote uren heen. Hoe breng je zoiets? Ik stond daar te hakkelen en te stuntelen, toen ik Femke ineens hoorde zeggen: ‘Onze uren, tsja, die zijn opperdepop!’ Nou, dan is het ijs wel gebroken hoor.”
