Voor Marieken van den Brink (28) was de hippe formule van snoepwinkel Papabubble een uitkomst. Ze had voor ze de trendy winkel in Amsterdam opende nog weinig om handen. Tijdens een cursus Spaans in Barcelona ontmoette ze twee Australische snoepmakers die een snoepwinkel wilden openen in de Spaanse stad. Ze kluste er wat, begon met importeren van snoepjes naar Nederland en kreeg vervolgens een aanbod om een winkel te openen. Sinds augustus is Papabubble in Amsterdam open.
Zoals iedere franchisenemer maakt Van den Brink gebruik van kennis en ervaring van de franchisegever. Zo kon ze opstartproblemen vermijden. “De jongens van Papabubble uit Barcelona hebben een maand lang met ons meegedraaid. Daarnaast hielpen ze ons aan leveranciers voor grondstoffen en apparaten. Dat scheelt een hoop tijd.”
Papabubble is een van de jongste organisaties op de Nederlandse franchisemarkt. In Nederland opereren ruim 450 organisaties die in totaal 19.000 franchisenemers hebben. Eén daarvan is fastfoodketen Kentucky Fried Chicken (KFC). In 2003 kwam het Amerikaanse bedrijf naar Nederland. Inmiddels heeft het bedrijf 23 vestigingen, waarvan er acht in handen van franchisenemers. Het vinden van de juiste franchisenemer is een moeizaam proces dat veel tijd in beslag neemt. Beide partijen tasten zo af of ze elkaar geschikt vinden. Zo ook bij KFC. “Met potentiële franchisers doorlopen we een partnerschapstraject. Aan de hand daarvan bepalen we of iemand geschikt is”, vertelt franchisemanager van KFC, Marino Kamphues (38). De periode tot de opening van een vestiging verschilt, maar duurt minimaal acht maanden.
Zes procent
In ruil voor het gebruik van de formule betaalt iedere franchisenemer een fee. Dat is meestal een vast percentage van de netto omzet. Van den Brink levert twee procent in bij Papabubble. Kamphues: “Bij ons staat een franchisenemer zes procent van zijn netto omzet aan fees af, daarnaast wordt er nog een deel afgedragen voor marketing, dat weer afhankelijk is van het marketingplan van KFC.”
Het zelfstandig kunnen financieren van een vestiging is een vereiste. Een franchisenemer bij KFC moet vijf ton meenemen. “Een project kost 1,2 tot 1,5 miljoen euro, daarvan wil de bank dat ongeveer 30 procent met eigen vermogen wordt gefinancierd. Dat komt neer op gemiddeld 360.000 euro, maar wij willen ook nog overcapaciteit zodat de franchisenemer kan doorgroeien”, vertelt Kamphues. Ook Van den Brink moest van Papabubble zelf de centen bij elkaar schrapen. Door winst van de Marie-Claire Startersaward en een borgstelling kwam ze al een heel eind.
Bij het afsluiten van een samenwerkingcontract wordt bepaald hoeveel vrijheid een franchisenemer krijgt. Zo mag Van den Brink haar eigen stempel op het bedrijf drukken, alleen aan het logo mag niet gesleuteld worden. Bij KFC is het strenger. Aan de hand van een standaardformule wordt het restaurant ingericht en het beleid bepaald.
Van den Brink is dolgelukkig met haar franchiseondernemerschap. “Zonder Papabubble was ik geen ondernemer geweest. Ik wil niet meer anders.” Kamphues gaat met KFC flink aan de weg timmeren. “We willen ieder jaar tussen de vijf en de tien filialen oprichten om uiteindelijk naar honderd filialen in Nederland te groeien.”
Wat kost een franchise?
Allereerst betaalt een franchisenemer een entreeprijs. Bij Australian Homemade ligt die bijvoorbeeld op ruim 11.000 euro, bij Multivlaai is dat 4550 euro.
Over de netto omzet betaalt de nemer een percentage. Bij Jamin is dat 6 procent, bij Gall&Gall komt dat op 3,5 procent.
De franchisenemer moet investeren, vaak in ieder geval 25 procent van de totale investering. Zo’n investering komt voor Simon Lévelt op 90.000 euro, voor een vestiging van Oil & Vinegar is dat 150.000 euro.
