Dat uiterlijk in de echte top van het bedrijfsleven niet zo heel erg belangrijk is, straalt dagelijks van de financiële pagina's van de kranten af.
Staat er een absolute topper op de foto, dan valt namelijk altijd het vrij gewone uiterlijk en de vrij gemiddelde kledingkeuze op. Zien we daarentegen een felgekleurde stropdas met een knoop ter grootte van een kinderhoofdje, dan is de kans groot dat het te rode of te pafferige hoofd er boven 'iets in het vastgoed doet' en voor 'tien rooitjes' zendtijd heeft ingekocht bij Harry Mens. Je mag mensen niet op hun uiterlijk beoordelen. Zegt men. Nou, je bent gek als je het niet doet. En je kunt het niet laten ook – het is de natuur. Iedereen die bijvoorbeeld beweert sollicitanten alleen te beoordelen op het geschreven cv en de inhoud van de gesproken teksten, heeft een neus waarop Pinokkio stinkend jaloers zou zijn. We doen de hele dag niet anders dan mensen beoordelen op hun uiterlijk. En we verbinden er meteen conclusies aan ook.
Zo zorgde ik bij mijn baas die eruit zag als een zojuist uit de kerk van de vrijgemaakte gereformeerde gemeente van Staphorst ontsnapte dominee, altijd dat mijn onkostendeclaraties tot op de laatste cent klopten. En in die kandidaat-secretaresse die zichzelf tijdens een sollicitatiegesprek permanent mooi zat te plukken en die wat sloompjes voor zich uit zat te kijken, kon ík geen harde werker met al te veel teamspirit ontdekken. Om over de would-be-journalist met beharing van het model scheerkwast in oren en neus maar te zwijgen – qua representatief vermogen. Het kerstnummer van Management Team staat dit jaar in het teken van uiterlijk vertoon. Om een special in het hart van het blad die de geest moet voeden (we blijven calvinisten, nietwaar?), zitten artikelen gebouwd die van allerlei kanten ingaan op de buitenkant. Want ook dat hoort bij deze periode van het jaar.
Speciale aandacht vraag ik voor Peter van Lonkhuyzen. Deze nestor van de redactie is een van de beste ICT-journalisten van Nederland en we moeten ernstig vrezen dat hij een dezer dagen wordt weggekocht door een modellenbureau. Van Lonkhuyzen treedt in dit nummer (pag. 22) namelijk aan als miljardair en dat doet hij op uitermate overtuigende wijze. Het knappe is: hij kan evengoed een ultragladde sales director spelen als een zweterige helpdeskmedewerker en volgt elke regieaanwijzing foutloos en direct op, alsof het allemaal vanzelf gaat. Dat is een gave. Net als perfect gedrag aan de kerstdis trouwens, maar dat is weer een heel ander verhaal.
