Als je je hele carrière in elk geval geestelijk volstrekt onafhankelijk wilt blijven, hoef je maar twee dingen te doen.
Het eerste spreekt voor zich: goed werk leveren. Het tweede wat minder: te veel uren draaien. Die extra uren zijn je wisselgeld en ze werken als antidepressivum en dikke middelvinger tegelijk.
Ik zal het uitleggen. Soms zijn er bedrijven die er regels op nahouden. En niet zelden zijn dit tamelijk belachelijke regels. En meestal hebben ze te maken met (jouw) geld dat zij inpikken. Gemaakte onkosten die ze niet willen vergoeden "omdat dat niet kan volgens de regels". Boven de belbundel verbelde euro's die ze van je salaris inhouden tenzij je middels een gespecificeerd overzicht kunt aantonen dat het geen privé-gesprekken betreffen "want dat zijn nu eenmaal de regels". Declaraties die ze niet uitbetalen "omdat ze volgens de regels binnen een kwartaal moeten worden ingediend". En zo voort. En zo verder.
Je kunt je natuurlijk vreselijk kwaad maken over zoveel onbenul. En dan heb je groot gelijk. Maar het helpt niet. Vechten tegen bedrijfsregels die jóu geld kosten, is als stemmen op Wouter Bos en hopen dat hij woord houdt. Zinloos. En daarom moet je dus simpelweg altijd niet alleen goed, maar vooral veel te hard werken.
Als zíj zich aan de regels gaan houden, ga jíj je namelijk ook aan de regels houden. Ze huren je 36, 38 of 40 uur in en als die er op woensdag of donderdag op zitten, steek je een zwaaiende hand bij je baas om de deur en wens je de pennenlikker van dienst vrolijk een prettig weekend. Het kost (je) een paar centen, maar je lacht ze allemaal uit…
Bram B. Bot is kritisch volger van dino's en hipo's, twee soorten die de sfeer op de werkvloer doorgaans behoorlijk verpesten.
