Het is een beetje een gemeen trekje van me. Maar mensen die al een paar maanden (of zelfs jaren) zuur lopen te kijken op de werkvloer en die dan eindelijk ontslag nemen, vraag ik altijd collegiaal belangstellend naar hun reden van vertrek.
En dan wed ik met een collega die ik wel mag – en die het niet erg vindt om te verliezen – dat binnen 60 seconden de term ‘Nieuwe Uitdaging' valt.
Nog nooit verloren! Begrijp me goed: elke nieuwe baan is voor degene die ‘m krijgt absoluut een nieuwe uitdaging. Zou een mooie boel worden als het niet zo was. Maar de pest is: vertrekkers die niet verder komen dan ‘Nieuwe Uitdaging' zeggen daarmee vooral dat ze in de baan waarin ze de afgelopen tijd hun geld ontvingen volledig uitgekakt waren.
De pijp was leeg. De kaars opgebrand. De dagen sleepten zich voort. Ze hadden het gehad. En meestal was dat gevoel wederzijds. Toe Aan Een Nieuwe Uitdaging. Elders.
Het is, wil ik maar zeggen, geen goede manier om te vertrekken. Ook al is het hartstikke waar dat je toe bent aan een ‘Nieuwe Uitdaging', gebruik die woorden nooit meer! Ze stempelen het woord ‘loser' op je immer gebogen rug als je vertrekt.
Wat dan wel? Grotere leasebak! Vetter salaris! Betere bonusregeling! State of the art apparatuur! Gegarandeerde winstuitkering! Geen gezanik over thuis werken! Flexibele werktijden! Buitenlandse projecten! Aandelenpakketje! Pie Ee! Whatever! Als je weg gaat, straal je succes uit. Het kon namelijk wel eens je mooiste moment in je nieuwe baan worden. Geniet!
Bram B. Bot is kritisch volger van dino's en hipo's, twee soorten die de sfeer op de werkvloer doorgaans behoorlijk verpesten.
