Of ik op Aruba wilde komen werken? Ik kon daar HR & management consultant worden. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. En zo zat ik midden in één van de koudste winters met mijn vriendin in het vliegtuig naar de Cariben. Ons nieuwe huis keek uit over een koraalrif. Een prachtige blauwe zee, een spierwit strand vol met palmbomen. Wij leefden een droom.
De juiste keuze
Mijn werk daar viel echter tegen. Binnen enkele dagen vroeg ik mij af of ik de juiste keuze had gemaakt. De projecten gingen over beveiliging. Daar had ik niets mee. Ik wilde graag enthousiast zijn maar merkte dat ik liever naar buiten keek naar de cactussen.
Mijn collega’s vond ik een ramp. Eén senior had de gewoonte om vlak voor een belangrijke presentatie iets anders te doen. Bijvoorbeeld een fruitsalade maken. De PowerPoint slides schoof hij dan haastig mijn kant op. ‘Dat kun jij beter’, zei hij. Ik was te verbouwereerd en verlegen om te weigeren.
Pina Coladas
Ik vond dat ik niet mocht twijfelen. Dit was immers een droombaan. Mijn vrienden dachten dat ik het had gemaakt en elke avond pina coladas dronk onder een palmboom. Dus zette ik mijn schouders eronder. Maakte lange dagen. Soms sliep ik onder mijn bureau. Ik kreeg steeds meer last van stress. In één doorwaakte nacht las ik een rapport dat ik aan het schrijven was. Het was geniaal. Elke woord stond goed. Tevreden met mezelf viel ik in slaap. Toen ik de volgende ochtend het rapport herlas stond het vol onzin. Ik had blijkbaar die nacht gehallucineerd.
Na twee jaar was het genoeg. Ik was uitgeput en uitgeblust. Van mijn witte villa met uitzicht op de baai verhuisde ik naar een kamertje drie hoog achter in Leiden. Mijn vriendin bleef achter op Aruba. Zij had iemand anders gevonden. Die winter leek het of de zon nooit echt opkwam in Nederland.
Gefaald
Ik durfde mijn vrienden en familie niet onder ogen te komen. Voor mijn gevoel had ik gefaald. Al lag het niet aan mij. Dat ik ongelukkig was op Aruba was niet mijn schuld maar kwam door die vervelende collega’s, de saaie projecten en mijn incompetente leidinggevende.
Nu kijk ik anders op die periode terug. Dat ik ongelukkig in mijn werk was wijt ik nu aan mijn eigen gebrek aan inzicht. Ik kon slecht grenzen stellen, wist niet wat ik wilde en vond het moeilijk mijzelf en anderen te sturen. Ik voelde mijzelf het slachtoffer en hoefde daarom niet te veranderen.
Machteloos
Toen ik later in Nederland met werkgeluk aan de slag ging merkte ik dat veel mensen diezelfde neiging hebben. Bij problemen is het makkelijk om naar anderen te wijzen. De schuld te geven aan jouw omgeving. Dat voelt comfortabel maar maakt ook machteloos.
Totdat er iets gebeurt waardoor je in de spiegel moet kijken. Eigenlijk begint dan pas het leerproces om te achterhalen wat werkgeluk voor jou betekent. De vraag is: wat heb jij nodig om je gelukkig te voelen in je werk? Die vraag kan niemand anders voor je beantwoorden.
