Frank van den Brink (38), voormalig Chief Human Resources Officer van ABN Amro, had eigenlijk dierenarts willen worden. ‘Maar ik was allergisch voor alles met haren en ik was slecht in bètavakken. Dus toen werd het een studie met mensen.’
Na een doctoraal Psychologie en een master Bedrijfseconomie (‘Het leek me belangrijk om ook iets te weten over accountancy’) in Nijmegen, stond Van den Brink voor de keuze: wat voor traineeship zou de volgende stap in zijn carrière worden? ‘Ik wilde een commercieel, breed traineeship volgen bij een internationaal georiënteerd bedrijf.’ KLM wees hem af, bij ABN Amro werd hij aangenomen.
Hij begon met een instelling die typisch geacht wordt voor millennials: Als het me niet meer bevalt, ga ik gewoon weg. ‘Ik zag het alsof ABN Amro blij moet zijn met ons als trainees, een enorm medewerker-gebaseerd uitgangspunt. Als ik ergens anders wilde werken, dan kon ik dat gewoon doen.’
Voor jezelf kiezen
Dat punt bleek afgelopen december aangebroken, na 14 jaar. ‘Het beviel me eigenlijk nog steeds heel goed. Maar ik besefte dat het beter was om voor mezelf te kiezen.’
Hoe maak je een keuze als alles openligt? Van den Brink neemt tot juni de tijd om erover na te denken. Daarna dwingt hij zichzelf om te kiezen. ‘Het is het allermakkelijkste om de binnenbocht te nemen in deze situatie en ongemak uit de weg te gaan. Ik probeer juist comfortabel te zijn in die zelfverkozen onzekerheid. De angst om niet meer relevant te zijn ligt op de loer, maar ik wil hier goed over nadenken.’
Loyaliteit voor het bedrijf
Afkomstig uit een middenstandsgezin, gaven zijn ouders hem vooral discipline en loyaliteit voor het bedrijf mee. ‘Ik denk wel dat dat meegespeeld heeft om lang bij de bank te blijven. Mijn vader ging op zijn zestiende werken, heeft nooit gestudeerd. Maar hij had een geweldige discipline en verantwoordelijkheidsgevoel, werkte 46 jaar met trots bij hetzelfde bedrijf. Van hen leerde ik dat je alles zelf in de hand hebt. Als je ergens in investeert, is alles mogelijk.’
‘Ik ben niet ABN Amro, ik ben gewoon Frank’
En dus zette hij alles op alles om zijn carrière te laten slagen. Tijdens het traineeship kwam hij met HR in aanraking. ‘Ik had eigenlijk heel weinig met bancaire producten en wilde me vooral bezighouden met werknemersgeluk.’
In 2008 breekt de economische crisis uit. Van den Brink blijft. ‘Alle organisatievraagstukken die je je maar kan bedenken kwamen langs. Van het opknippen en herpositioneren van bedrijfsonderdelen tot reorganisaties, alles heb ik voorbij zien komen.’ Hoewel intensief, beseft hij al snel dat hij in zijn vakgebied geen aantrekkelijkere werkgever gaat vinden. ‘Het was qua uitdaging de beste snoepwinkel waar je kon werken.’
Als de bank in 2012 in rustiger vaarwater komt, besluit Van den Brink met zijn vriendin op sabbatical te gaan. ‘Ik zei tegen ABN Amro dat ze me na die vijf maanden gewoon ergens neer mochten zetten. We zouden wel zien wat voor interessante dingen er zouden zijn.’
Via die uitspraak komt hij aan het roer te staan van 13 landen, als HR-directeur van private banking. ‘Ik was echt een broekie, zonder al te veel ervaring. Maar het was een geweldige klus. ABN Amro zag potentie in mij en ik heb die kans met beide handen aangegrepen.’
Tijd voor iets anders
Na drie jaar kreeg hij het verzoek om beloningsvraagstukken op zich te nemen. ‘Ik wilde graag naar het buitenland, maar binnen de bank was eigenlijk al besloten dat ik dit moest gaan doen.’ Het is de tweede keer dat Van den Brink een buitenlands avontuur aan zich voorbij laat gaan: tijdens zijn stage bij DAF was hij gevraagd om op het hoofdkantoor van moederbedrijf Paccar in Seattle te gaan werken. ‘Laatst reed ik erlangs toen ik voor werk in Seattle was. Toen schoot het wel door mijn hoofd: ‘Dit had mijn leefwereld kunnen zijn’.’
Het eind bij ABN Amro kwam uiteindelijk in zicht toen hij de hele HR-portefeuille van de bank op zich nam in de zomer van 2018. ‘Ik had al het idee dat ik naar een andere organisatie moest, hoe kun je immers adviseren over leidinggeven als je zelf maar één smaak kent? Maar deze functie kon ik niet aan me voorbij laten gaan.’
Toen de structuur in de top veranderde en er voor de rol van CHRO iemand van buitenaf gezocht werd, was het voor Van den Brink tijd om afscheid te nemen. ‘De bank vond het een rol die te vroeg voor mij kwam.’
Hij nam zijn verantwoordelijkheid en vervulde de rol tot er een nieuwe kandidaat werd gevonden. Daarna trok hij de deur achter zich dicht. ‘Het voelde goed om voor mezelf te kiezen. Ik heb te veel mensen met wrok weg zien gaan, terwijl ze jaren met veel plezier hier gewerkt hebben.’
Minder relevant als ouder dan als CHRO
Nu alles openligt, trekt het buitenland hem weer. ‘Al kreeg ik een aanbieding uit Calgary. Daar wilde mijn vrouw niet heen’, lacht hij. ‘Het moet wel zonnig zijn.’ Maar ook in een startup stappen (‘Iets wat nauwelijks bestond toen ik begon met werken’) of als CEO binnen een kleiner bedrijf zou een optie kunnen zijn.
Voor het eerst in zijn carrière maakt Van den Brink zelf een keuze. ‘Voor elke stap die ik maakte binnen ABN Amro werd ik gevraagd. Natuurlijk solliciteer je dan nog wel zelf en maak je die keuze, maar er zijn nu geen kaders waar ik binnen hoef te blijven.’
Nadat hij op 12 december een verpletterend afscheid kreeg binnen de bank, waren er nog een paar weken waarin hij alles afrondde. In januari werd hij ineens nergens meer verwacht. Van den Brink is naar een café gegaan en de hele dag de krant gaan lezen. Ook zijn gezin, met drie kleine kinderen, kon hij ineens veel meer aandacht geven. ‘Als je snel carrière maakt raak je financieel verwend, maar emotioneel verwaarloosd. Je geeft zoveel van jezelf aan een bedrijf. Maar emotioneel krijg je veel meer terug van drie kinderen die je ineens van heel dichtbij op ziet groeien.’
Tegelijkertijd is het confronterend: als ouder ben je een stuk minder relevant dan als CHRO. ‘Je bent gewend als belangrijk gezien te worden, overal bij betrokken te worden. Je kinderen hebben daar echt geen boodschap aan.’
Luxepositie
Samen met een executive coach dacht Van den Brink na over zijn kernwaarden: zorg en verbinding. Zijn belangrijkste drijfveer? ‘Relevant zijn voor de carrière van anderen.’ Bovendien was het goed om te beseffen dat hij niet een personificatie is van het bedrijf waar hij zo lang werkte. ‘Ik ben niet ABN Amro, ik ben gewoon Frank.’
Hij realiseert zich: het is een luxepositie waaruit hij opereert. ‘Ik ben jong en heb al een snelle carrière achter de deur. Er zijn veel bedrijven die interesse hebben getoond, maar ik vind het belangrijk om te reflecteren op wat ik wil.’ Daarbij speelt het salaris een ondergeschikte rol. ‘Veel bedrijven denken dat ik heel duur ben, maar ik denk dat je in deze fase niet te veel met je financiële middelen getrouwd moet zijn, omdat dat je kan belemmeren.’
Over en uit
Toen Van den Brink begon, zag de arbeidsmarkt er totaal anders uit: nauwelijks startups, geen flexwerkers. ‘Dat zijn allemaal mogelijkheden waar ik me nu in kan verdiepen.’ Hij dwingt zichzelf om bij evenementen en seminars andere mensen aan te spreken dan die hij al kent. ‘Ik wil m’n netwerk verbreden, omdat je anders na een half jaar alsnog binnen de gebaande paden uitkomt.’
Over een aantal weken zal Van den Brink het allerlaatste af moeten staan wat hij van ABN Amro heeft, zijn e-mailadres. ‘Mijn agenda is daar nog aan gekoppeld, omdat ik officieel nog in dienst ben. Ik kijk er elke dag in, ondanks dat ik niets meer hoef.’ Dat uitstelgedrag komt vooral voort uit het gebrek aan zin erin, beweert hij. ‘Al is het ook de symboliek ervan, definitief er niet meer bij horen. Van Chief Human Resource Officer naar Chief Out of Office.’
