‘Ik kan altijd nog in de file staan’, dacht ik toen mijn vrouw tien jaar geleden een baan aangeboden kreeg in China. Als modeontwerper kreeg ze de mogelijkheid om in Shanghai aan de slag te gaan. Ik had een goede baan als consultant, maar vond dat ze deze kans moest grijpen. Ik zou meegaan en kijken welke kansen zich daar zouden aanbieden.
Voordat die kansen kwamen, moest ik mezelf opnieuw uitvinden in een nieuw land waar ik de taal niet sprak. Natuurlijk pas je je aan als je als manager uiteindelijk ergens komt te werken, maar ik vond het ook belangrijk om wat van mijn eigen kwaliteiten als leider mee te nemen. Toen ik uiteindelijk een interim-functie kreeg bij een fast fashion company, was ik vastberaden om duidelijk te maken dat fouten maken mocht. Maar hoe maak je dat duidelijk in een schaamtecultuur?
Ik wilde medewerkers vooral vragen naar hun eigen kijk op zaken. Toen ik de veertig Chinese medewerkers die ik leiding gaf vroeg wat zij zouden doen in bepaalde situaties, werd dat gezien als een teken van zwakte. Wist ik dan zelf helemaal niets? Langzaam merkte ik toch dat zij meer hun kijk op dingen durfde te geven. Toen de cyclus van de productie van dameskleding steeds korter werd, bedachten medewerkers dat we ons beter op mannenkleding konden richten: het is minder trendgevoelig. Na onderzoek veranderden wij van strategie waardoor het bedrijf in korte tijd in omzet verdubbelde. Dat had ik zelf nooit kunnen bedenken.
Dat jij aangesteld bent als leider, betekent niet dat jij alles zelf moet kunnen. Je moet nooit het idee hebben dat je de tent in je eentje kunt leiden, een organisatie is altijd slimmer dan jij in je eentje kan zijn. Dat kunnen Chinezen zeker van Nederlanders leren. Vaak zie je daar toch een meer top down aanpak. Andersom mogen Nederlanders wat meer het tempo van de Chinezen aannemen: daar wordt Rome soms echt letterlijk in één dag gebouwd. Dat hebben wij soms minder. Nu ik hier af en toe weer in de file sta, mis ik de buzz van China en het snelle tempo wel.’
