Geen producten in je winkelwagen.
Stork-ceo Sjoerd Vollebregt zette alle kaarten op de JSF. Nu dat project in elkaar lijkt te storten, heeft hij het moeilijker dan ooit.
Ik weet niet precies hoe het komt, maar Stork heeft bij mij nog altijd een heel stoer imago. Technisch ijzersterk, mannen die van wanten weten, geen gezeik, niet lullen, maar poetsen, ouderwetse Hollands glorie, bijna 150 jaar degelijkheid en verstand van zaken. Je ziet het eigenlijk al meteen aan hun homepage. Geen nerdy techbedrijf, ook niet bepaald een marketingmachine, maar jongens die je in de hele wereld om een boodschap kunt sturen.
Keiharde strijd
Ook Sjoerd Vollebregt had ik persoonlijk altijd hoog zitten. Zeker in deze dagen heeft een ceo van een Nederlandse multinational met een heus Olympisch zeilverleden altijd een streepje voor. En dat iemand die eigenlijk al met (héél) vroeg pensioen was, toch de klus aannam om Stork weer op de rit te krijgen, dat pleitte ook voor hem, net als zijn keiharde en volhardende strijd tegen activistische aandeelhouders en zijn successen uit het verleden, waarbij hij de koers in vier jaar tijd wist te verzesvoudigen.
'Hoogvliegers'
Het is jammer te moeten constateren, maar het blazoen raakt de laatste tijd op een of andere manier snel geschonden. En eigenlijk is daar maar één oorzaak voor aan te wijzen: Storks innige verstrengeling met het Amerikaanse luchtmachtparadepaardje, de Joint Strike Fighter (rare naam eigenlijk, met dat 'joint', dat in Amerika slang is voor gevangenis, en dat we in Nederland toch vooral kennen van andere 'hoogvliegers').
Kniezen
Waarom heb je jezelf dat aangedaan, beste Sjoerd? Ik weet het, het was misschien jouw keuze niet, om het lot van je bedrijf aan die straaljagers te verbinden. Die keus die was al eerder gemaakt. Maar je wist toch hopelijk wel waar je aan begon?
Nu Nederland lijkt af te zien van de aanschaf van de vliegende geldvreters, kun je wel zitten kniezen dat de PvdA aan verkiezingsretoriek doet, dat de beursgang van je bedrijf in gevaar komt, net als enkele honderden banen, maar heb je dat dan ook niet een beetje over jezelf afgeroepen? Zijn de raamovereenkomsten die je hebt afgesloten voor levering van JSF-onderdelen wel zo fijn, als je je er tegelijk mee afhankelijk maakte van de politiek, die in essentie onvoorspelbaar is? En was het niet slim geweest om nog een paar kaarten in de hand te houden die je ook nog eens elders uit kon spelen?
Teken aan de wand
Dat het nu zelfs niet lukt om een lening van 315 miljoen onderhands te plaatsen, is natuurlijk ook geen fijn teken aan de wand. Het Fokker-drama, dat 15 jaar geleden zo'n diepe sporen naliet in de Nederlandse economie, dreigt jullie nu ook op te gaan breken. Ben ik te melodramatisch als ik zeg: de geschiedenis herhaalt zich?
Je moet fijnere zomers gekend hebben, beste Sjoerd. Zoals die van 36 en 32 jaar geleden, toen je nog samen met je tweelingbroer Erik in Montreal en Moskou mocht strijden om de Olympische zeilplakken. Je won ze dan misschien niet, maar het lijkt in elk opzicht een prettiger sport dan het paniekvoetbal waarin je nu verzeild bent geraakt.
Te hoog gevlogen
Ondertussen spookt in mijn hoofd het nummer rond dat Janis Ian in diezelfde tijd in de top van de hitparade bracht. Run too fast, fly too high. En ik denk: die hele luchtvaart-flirt, was dat nou achteraf wel zo'n goed idee? Hoe komen de beide benen weer op de grond, beste Sjoerd, zoals het imago van Stork jarenlang was?
