Winkelmand

Geen producten in de winkelwagen.

Public Enemy No. 1 is Corrie van Brenk

Nederland zoekt nog een nieuwe held. Als tegenwicht voor Corrie van Brenk van de Abvakabo. Vrees deze publieke vijand.

Oeps dat was schrikken. Of zelfs dat niet meer? De cijfers van het CPB werden met enige onverschillige opluchting geïncasseerd. Heel anders dan de extra bezuinigingen die het gevolg ervan zijn. Rutte II doet noodgedwongen aan nieuwe politiek en praat met iedereen om draagvlak voor draconische ingrepen te vinden. Eén van de gevoelige punten is de ‘vrijwillige nullijn’ voor de zorg. Het kabinet trekt met de pet in de hand langs alle usual suspects. En dus ook naar de Polder. Die kongsi van werkgevers en werknemers is vooral door intern gekonkel bij de FNV irrelevant. Maar nu is de financiële nood zo hoog dat het lijk wordt afgestoft. De Polder wordt aan tafel gesleurd om mee te praten. Maar waarover precies?

Figurant

Want op instigatie van de Abvakabo mag Ton Heerts – de voorzitter van de Vakcentrale FNV – niet praten over aanpassing van ontslagrecht of WW. Twee majeure erfenissen uit een steeds verder verleden die aanpassing aan vandaag (laat staan aan morgen) in de weg staan. Heerts handen zijn geketend door de Abvakabo en hij is slechts een figurant in het grote sociale overleg.

Corrie van Brenk

Maar een ander gevecht is interessanter en véél belangrijker. Met de ‘vrijwillige nullijn’ bindt Rutte II de directe strijd aan met de Abvakabo. Deze meest links-conservatieve bond onder de FNV paraplu is de grote splijtzwam binnen de vakbeweging. De radicalisering die van de vakbonden een anachronisme maken, viert hier het hoogste tij. Geheel in marxistische traditie vermoordt de Abvakabo eerst zijn vrienden en gaat pas daarna de strijd om de volledige macht aan. Zij doen dit onder leiding van Corrie van Brenk.

Kwade genius

Zij is een volleerd intrigante. Zij schakelde eerst de gematigden in de Abva-top uit en sloopt nu vakkundig de FNV om daarna de braakliggende macht te grijpen. Van Brenk lijkt de kwade genius. De BV Nederland doet er goed aan haar te vrezen en haar stormachtige opkomst met argwaan te volgen. Want zij en haar bond worden gedreven door dieprode afgunst en zijn op geen enkele manier geïnteresseerd in oplossingen die Nederland verder brengen. De strijd die Van Brenk voert gaat niet om oplossingen, maar om macht. Macht binnen de Abvakabo, macht binnen de FNV en macht binnen de Polder. Zij verlamt het restant aan daadkracht en besluitvormend vermogen. In een land dat al veel te laat is met het aanpassen van de sociale zekerheid, de arbeidsmarkt en arbeidsverhoudingen aan de 21ste eeuw is zij de public enemy no. 1.

Sluipmoordenaar

Het goede nieuws is dat zij nu echt uit de coulissen moet. Zelf op het hoofdpodium en niet een machteloze muppet als Heerts in haar plaats sturen. Want het is tegenover deze vrouw dat het kabinet komt te staan als het gaat om die ‘vrijwillige nullijn’. Zij kan niet langer in relatieve onzichtbaarheid als een sluipmoordenaar slachtoffers maken. Het zal wennen zijn voor Van Brenk. Vooral omdat ze direct haar eerste uitglijdertje mag noteren.

Machtsargument

In reactie op de plannen heeft zij al direct de kont tegen de kribbe gegooid. ‘Arbeidsvoorwaarden zijn een zaak van werkgevers en werknemers waar de politiek zich niet mee heeft te bemoeien.’ Van Brenk reageert met het machtsargument. De aanhangers van NLP zien hierin een bewijs van haar blinde machtswellust. Waar het hart van vol is loopt de mond van over, voor gewone Nederlanders. Maar het is ook inconsistent. Want volgens Van Brenk is het wel aan de politiek om de beloningen van managers in de zorg – die zij te hoog vindt – af te toppen, in te perken en terug te vorderen. Opeens mag de politiek daar wel interveniëren in beloningsafspraken. Haar standpunt is niet principieel maar slechts van nut om haar machtshonger te voeden.

Ik vrees haar. Zij is liever machtig in een land dat steeds verder achterblijft dan constructief aanwezig in een samenleving die gericht is op welvaart, kansen en ontplooiing. Dat maakt haar tot mijn publieke vijand.

Lees ook eerdere columns van Arjan Zweers: