Geen producten in de winkelwagen.
‘Mensen hebben vaak meer vragen als ze jouw kantoor uitlopen, dan ze hadden toen ze binnen kwamen.’ Zo luidde een oordeel over mij. Zoiets kan natuurlijk gebeuren. Ik kan me legio situaties bedenken waarin dit (wellicht nog steeds) gebeurt. Voor een adviseur wordt dit echter niet als een kwaliteit gezien.
Dit oordeel bleef jarenlang terugkomen en dwarsboomde mijn ontwikkeling. Mijn pogingen verandering in dit oordeel aan te brengen, faalden. Ik schudde het pas af toen ik ontslag nam (overigens niet alleen om die reden) en ergens anders aan het werk ging. Nadien heb ik er nooit meer wat van gehoord.
Vasthouden aan je oordeel
Laatst liep ik tegen een artikel aan dat op onderdelen van dit probleem ingaat. De strekking is dat mensen hun oordeel niet, of met veel moeite, kunnen aanpassen. Zelfs als blijkt dat het eerdere oordeel niet juist was, houden mensen er krampachtig aan vast.
In eerdere fases van onze evolutie was het minder relevant om op basis van feiten tot een gefundeerd oordeel te komen. Belangrijker was het een discussie ‘met een korte klap’ te winnen.
Deze tijd vraagt echter om andere vaardigheden. Immers, we hebben onze complexe taken opgeknipt, herverdeeld en zo samenwerking tot een belangrijk onderdeel in ons dagelijks leven gemaakt. Onderling overleg, gebaseerd op feiten, is daar nu een zeer belangrijk onderdeel van geworden. Samenwerken zonder degelijk overleg loopt anders op niets uit.
Tot mijn spijt vereenvoudigen zaken als Twitter en Facebook (ik ben grootgebruiker) deze rationele benadering van ons dagelijks leven niet. Immers, de brutaalste mensen ‘hebben’ op social media de hele wereld, waar ze in het dagelijks leven al over de halve wereld plegen te beschikken.
Beoordelingsgesprekken
Ik ben zelf in het algemeen veel tijd kwijt aan beoordelingen van mensen. Tegenwoordig wordt wel gesteld dat beoordelingsgesprekken overbodig zijn. Ik meen echter dat deze beoordelingsgesprekken belangrijk zijn en blijven. Een belangrijk deel van mijn tijd gaat zitten in het (eventueel bij anderen) toetsen van mijn eigen meningen aan de realiteit. Ik doe de ander liever niet aan wat mij voorheen overkwam. Immers, mijn uitweg destijds was ontslag nemen en ik zit er niet op te wachten dat mijn werknemer ontslag neemt. Ondanks deze maatregelen loop ik toch soms rond met de gedachte dat er iets niet lekker zit. Dat ook ik me bezondig aan het vasthouden van mijn eigen pientere bevindingen uit eerdere jaren.
Die bevindingen zijn tenslotte van mezelf, dus noodzakelijkerwijs pienter en onwrikbaar juist. Toch?
