Daan de Reiziger is liefhebber van niet-gemaakte kilometers. Dit keer heeft hij thuis een hoop uit te leggen.
‘Wie is Irma van Boeckel!?’, vroeg Anne mij gisteren. Ze keek er nogal dreigend bij. Ik schrok me een ongeluk. Het is heel gek, maar als ik ergens van beschuldigd word of ergens van beschuldigd kán worden, voel ik me ook meteen schuldig. Zo loop ik altijd heel ongemakkelijk achter een rij mensen langs de kassa van een supermarkt als ik niets gekocht hebt. Als de dood dat ze mij betrappen op iets dat ik niet gedaan heb.
‘Nou!?’
Ineens wist ik het. Irma van Boeckel is van Me4you, een leuke consultant uit Oldenzaal. We gingen praten over een project in Den Helder, van een van haar klanten. Nu kon ik naar Oldenzaal rijden, wat ik graag doe want Oldenzaal ligt in Twente en ik ben dol op Twente. Maar Irma drong er op aan dat ze naar mij toe zou komen. Want: ‘Ik heb een vraag aan jóu en niet andersom. Bovendien ben je de vorige twee keer ook al hier geweest.’
Nu wilde ik aanvankelijk met de trein gaan, maar dat gaf de nodige problemen. Haar bedrijfje ligt vier kilometer van het station vandaan en het zou noodweer worden. Ik zat hier hardop over te prakkezeren toen Linda ineens vanachter haar beeldscherm riep: ‘Waarom doe je niet wat halverwege?’
Ik dacht: halverwege? Ergens tussen Schiphol en Oldenzaal? Ja, waar dan? Hilversum? Amersfoort? Ik had werkelijk geen idee.
Toen bemoeide Petra zich met het gesprek.
‘Youpsa.’
‘Proost’, zei ik gevat.
‘Nee wiseguy. Ik zei Youpsa. Dat is een app. Er zijn er meer trouwens. Als je ergens in het midden wilt afspreken. Heel handig.’
Youpsa. Wat een naam. Deed me denken aan zo’n Studio 100-figuurtje voor de kinderen. Zoals Bumba. Maar ik tikte het intussen toch maar in. Tijd winnen, geld besparen en CO2-uitstoot verminderen? las ik op de site. En ik kon meteen aan de slag. Stap 1: het vertrekpunt. Schiphol-Rijk voor mij, Oldenzaal voor Irma. Daarna: eindpunt bepalen: onze afspreekplek. Er kwamen vijf locaties uit, waarvan Hotel Gastronomique De Echoput in Hoog Soeren mij het meest aansprak. Daarna even haar en mijn e-mailadres intikken en hoppa, de uitnodigingen waren al direct op de plaats van bestemming.
Irma was helemaal in haar nopjes. ‘Wat leuk, De Echoput. Daar werkt mijn zwager! En het is voor mij nog geen uur rijden!’
‘Voor mij ook niet’, zei ik.
En gezéllig dat het was! Ik nam een salade Nicoise en zij een kreeftenbisque en hoewel ze een heerlijke Domaine Bernard Moreau et Fils uit 2011 op de kaart hadden staan, dronken we rooibosthee. Er werden aan tafel flinke slagen gemaakt, knopen doorgehakt en plannen gesmeed. ‘Ik betaal’, zei ik resoluut. Dat was nog best even schrikken, maar ik had kunnen vermoeden dat het niet goedkoop zou zijn vanwege de poepie chique ambiance. ‘In 2011 hebben ze nog een Michelinster gewonnen’, had Irma, nippend aan haar soepje, mij toevertrouwd. Tja. Dan had ik maar naar de Vossenberg in Vierhouten moeten gaan. Stond ook op het lijstje van vijf.
Anne zuchtte, nadat ze mijn wel erg uitgebreide uitleg had aangehoord.
‘Hoe heet die site?’, zei ze.
‘Waar heb jíj dat voor nodig?’, vroeg ik haar.
‘Oh, ik heb een afspraak via Second Love. En hij moet helemaal uit Oosterga komen. Ook zo onhandig.’
M’n adem stokte in m’n keel.
‘Grápje.’ Ze lachte er satanisch bij. ‘Kom, het eten staat klaar.’
Dit is de zestiende aflevering van Daan de Reiziger. Volg op MT.NL/DAAN zijn beslommeringen rondom zakelijk reizen.
