Bob is divisiedirecteur van een groot concern. Hij doet zijn best. In deze aflevering zet hij een punt achter een droomrelatie.
VAN Ruud
AAN Bob
ONDERWERP De cabrio van de pauw
Hoi Bob,
Heb je het al gehoord? Sander de Pauw is door de raad van bestuur op zijn vingers getikt! En weet je waarom? Omdat hij in een cabrio rijdt! Jaha, echt waar, dat vinden ze te frivool, dat zou een verkéérde uitstraling hebben naar medewerkers en klanten. Idioot toch? Je mag als ervaren manager toch zeker wel zelf beslissen wat je met je zwaarverdiende geld doet? Als zo’n jongen zo graag met zo’n open dak rondrijdt, moet hij dat toch helemaal zelf weten? Of ben ik nou gek?
Ruud
Hoi Ruud,
Ja, ik hoorde het ook. Sander is er hevig van geschrokken en komt nu elke dag in de Polo van zijn vrouw. Het is inderdaad te gek voor woorden. Maar de raad van bestuur is hier heel serieus over, wist je dat al? Ze willen dat alle managers richting klanten, aandeelhouders en medewerkers voortaan zo sober en saai mogelijk voor de dag komen. Onze bestuursvoorzitter zei letterlijk: “De dagen van la dolce vita zijn hier voorbij.” Dat is toch bizar? Nou ja, het zal je aan de andere kant ook waarschijnlijk niet verbazen dat ik er persoonlijk niet zo mee zit, aangezien niemand mij ooit hip of flamboyant heeft genoemd. Kijk, dat voordeel heb ik dan weer.
Bob
Bob,
Ja, sowieso vraag ik me af wanneer binnen dit concern die dagen van la dolce vita dan zijn geweest, ik heb er in al die jaren eigenlijk nooit wat van gemerkt. Maar ik heb ook gehoord dat ze willen dat managers zich voortaan tiptop gedragen, in alles, ook wat betreft, nou ja, je weet wel. En dan ben jij toch ook weer niet zo neutraal en grijs als jij zelf denkt, Bob, dat weet je best. Op Hoofdkantoor hoorde ik namelijk dat ze vinden dat ‘dat gedoe’ tussen jou en je secretaresse dan ook maar eens voorbij moet zijn, want dat zou een slecht voorbeeld zijn voor de klanten, aandeelhouders en niet te vergeten de mensen op de werkvloer.
Ruud
Ruud,
Wat? Zeggen ze dat? Echt? Ongelooflijk, wat een bekrompen bemoeizucht. En dat mensen zoiets over mij zeggen… Dat geloof je toch zeker zelf niet? Als ze daar al over zeuren, dan is toch binnenkort elke manager vogelvrij?
Bob
Bob,
Ja, Bob, ik weet het. Ik heb het zelfs nog voor je opgenomen, moet je weten. Ik zei: ‘Dat soort dingen, dat doet Bob helemaal niet. Hij zou niet eens weten hoe het moet.’ Maar ze schenen het allemaal heel zeker te weten en vonden het ook echt niet door de beugel kunnen.
Ruud
Ruud,
Nou ja, ik moet wel even zeggen dat het wel íetsje ingewikkelder in elkaar zit. Ik heb namelijk tijdens een lunch met Van Baalen van Hoofdkantoor na een paar glazen wijn eens een keer de índruk gewekt dat er inderdaad iets was tussen mij en Karin… Ach ja, je weet hoe slecht ik tegen drank kan, vooral ’s middags, voor ik het weet speel ik dan ineens de macho-manager. Ik denk dat dat verhaal zo de wereld in is gekomen. Totaal onzinnig, ik weet het, want Karin ziet me niet eens staan, ook al ben ik dan haar baas…
Maar nou moet ik zeggen dat ik er toch nogal mee zit dat Hoofdkantoor dit denkt. Stel dat ze me nu gaan mailen dat ik een eind moet maken aan die verhouding of dat anders Karin maar een andere baan moet zoeken… Begrijp je, Karin kan natuurlijk in mijn mail en als ze dit leest… Poeh zeg, als Karin kwaad wordt, dat wil je niet meemaken. Wat een gedoe zeg, enkel en alleen maar omdat Hoofdkantoor weer eens op een of andere heisessie wat heeft bedacht. Weten die lui van de raad van bestuur wel hoe saai wij zijn?
Bob
Bob,
Vertel mij wat. Ik heb Hoofdkantoor geheel vrijwillig en uiterst deemoedig gemeld dat ik voorlopig geen golf clinics meer zal volgen in de Algarve. Terwijl ik dat nog nooit heb gedaan! Je weet: ik háát golf en ik zou bovendien niet weten waarvan ik dat zou moeten betalen. Maar ik schep wel regelmatig op tegen klanten over die golf clinics, ja, je wilt toch af en toe indruk maken als manager, en laten zien dat je succes hebt. Maar ja, nu dacht ik dus: laat ik de raad van bestuur maar voor zijn en melden dat ik het nooit meer zal doen, eer ze het van een of andere klant zullen horen. Krijg ik meteen te horen: ‘That’s the spirit!’ Als je het mij vraagt, is het ze dit keer echt menens.
Ruud
Ruud,
Waanzinnig, dat is het. Maar hé, Ruud, ik moet nu stoppen… Ik hoor hier een deur verderop ineens een héle boze Karin. Ik ga het haar maar eens allemaal heel voorzichtig uitleggen. En als ze uitgeraasd is, dan mail ik meteen Hoofdkantoor dat ik een punt achter onze relatie heb gezet. Dat gaat volgens mij erg goed vallen daar, denk je ook niet?
Bob
Bekijk de andere mailwisselingen van Bob de Manager.
