Hij werkte in het verleden met talentscouts als Simon Cowell en Henk-Jan Smits. Nu verzorgt Marcel Swagers de online pr voor blockbusters uit Hollywood.
Zijn opvoeding kende al internationale tintjes. Een in Indonesië geboren moeder en een vader die voor zijn werk WERELDMANAGER
Nederlanders. Je komt ze overal in de wereld tegen. Ook in het mondiale bedrijfsleven. Elke donderdag portretteren we zo’n Hollandse manager in het buitenland.
Deze editie:
Marcel Swager
> Regional Director Way to Bluebij Shell vaak voor langere tijd naar het buitenland moest. Dat bracht Marcel Swagers op jonge leeftijd onder meer een half jaar naar Parijs en een flinke poos in Zwitserland. Daar, tussen de Alpen, volgde hij het Gymnasium. Via een klein omweg kwam de Nederlander uiteindelijk terecht bij de Hogeschool van Utrecht waar hij de studie
MER-studie volgde. “Mijn eerste echte baan was bij Arcade Music, waarvoor ik als productmanager onder meer in Duitsland en Frankrijk woonde. Via een klein platenlabel kwam ik uiteindelijk terecht bij het grote BMG in Hilversum. Daar werkte ik als A&R-manager. Talentscout dus. Dat is de man die demo’s luistert, concerten afloopt en in jeugdcentra en kroegen speurt naar nieuw talent. Henk-Jan Smits runde die afdeling destijds.”
Internationale platenbusiness
Een akkefietje met Dinand Woesthoff, de zanger van Kane, bracht Swagers ertoe om zijn vleugels weer uit te slaan. “Tijdens een onderlinge woordenwisseling slingerde hij mij de woorden toe ‘wat weet jij nou van de internationale platenbusiness?’ Meer dan jij, dacht ik. Maar het zette me wel aan het denken. Binnen een Amerikaans-Duits label valt een Nederlandse A&R-manager niet op. Ik was in die tijd al wel regelmatig in Engeland, waar ik onder meer overleg voerde met Simon Cowell, nu de grote man achter X-Factor. In november '99 ben ik gevraagd om voor het European head office van BMG in Londen als senior online marketing manager aan de slag te gaan. Een prachtige uitdaging. Maar ook één die betekende dat ik moest verhuizen. In een volgestouwd Transitbusje ben ik via de Channel Tunnel naar Engeland gereden.”
PR-activiteiten voor filmindustrie
Het is het jaar 2000. Bij BMG wordt Swagers de interne wegwijzer voor dat grote, nieuwe en voor veel 3 vragen aan de wereldmanager:
1. Volgende baan
Als ik wegga, dan naar een warm land. Regional Director in Latijns-Amerika lijkt me wel wat.
2. Voor het laatst iemand ontslagen
Ik sta op het punt om iemand te ontslaan. Als manager verzamel ik graag pro-actieve mensen om me heen. Mensen die wachten tot iemand ze vertelt wat ze moeten doen, passen hier niet.
3. Waar ik me aan erger
Die overdreven beleefdheid van Engelsen is wel eens too much. In bijna elke zin klinkt please, thank you en sorry.
mensen nog tamelijk onbekende fenomeen: internet. Hij reist heel Europa af om collega's, artiesten en managers te vertellen over de mogelijkheden die dit nieuwe medium biedt. Het is een tijd waarin scepsis nog de boventoon voert. Artiesten zien met lede ogen aan hoe Napster en Kazaa de cd-verkopen dramatisch laten kelderen. “Ik was onze mensen echt aan het opvoeden en moest overal uitleggen dat internet niet per se een gevaar hoefde te zijn.” Na een korte periode bij tv-productiemaatschappij Big Picture en vier jaar in dienst van NBC Universal belandt Swagers in het najaar van 2010 uiteindelijk bij Way to Blue. Een online pr-bureau, gefocust op de filmindustrie en met vestigingen in Londen, Amsterdam, Madrid, Parijs, Los Angeles en Sydney een speler van formaat. “Hier werk ik als Regional Director voor een aantal Europese landen waaronder Nederland. We ontwikkelen voor onze klanten, filmmaatschappijen vooral, hun online pr-strategie en voeren deze uit. Ervoor zorgen dat er op internet over films wordt gepraat dus. In de business zitten vaak nog old school managers die heel traditioneel denken en moeilijk met de concepten internet en social media kunnen omgaan.”
Londen heeft schwung
Het leven in Londen bevalt de Nederlander uitstekend. De vele restaurantjes, het bruisende nachtleven en al die indrukwekkende musea noemt hij prachtig. Londen heeft schwung. “Waar ik na tien jaar echter nog steeds niet aan wennen kan, is het feit dat Engelsen nauwelijks klagen. Ze blijven maar beleefd lachen en daardoor weet je soms niet of het nu ja of nee is. Dan neem je na een meeting schouderslaand afscheid, zonder dat je eigenlijk weet of de deal nu rond is of niet. Daarnaast blijven Engelsen naar mijn smaak wel eens teveel hangen in tradities. Vernieuwingen duren langer dan wij in Nederland gewend zijn. Neem de trein en metro, die zijn nog op de Victoriaanse leest geschoeid. Vaak oud en verrot dus. Dit terwijl er dagelijks 4 miljoen mensen in de Londense metro zitten.”
De stortvloed aan buitenlandse invloeden hebben van Londen een apart stukje Engeland gemaakt, zegt Swagers. Een plek waar alles net even sneller gaat. “Ik voel me hier vooral aangetrokken door al de multiculturele aspecten. Die heeft Amsterdam uiteraard ook wel. Maar ik ken geen enkele stad die zo afhankelijk is van hoger opgeleide internationale work force. Dat geeft het werken hier een extra dimensie.”
