Geen producten in de winkelwagen.
‘Hij spaarde al zijn vakantiedagen op om de zomer bij ons door te brengen’, vertelt Serpil Tascioglu. Haar vader was als Turkse gastarbeider in de jaren zeventig naar Nederland gekomen, waar hij een gezin stichtte. Vanwege onzekerheid over hun verblijfsstatus ging haar moeder met drie jonge kinderen mee terug naar Ankara.
‘Als mijn vader kwam, zat zijn auto vol met cadeautjes en chocola. Een keer had hij honderd boeken meegebracht om aan mijn klas te geven. Ik was supertrots. Hij deed dat om andere kinderen te helpen, terwijl hij zelf ook niet zoveel geld had.’
Tolk voor andere gastarbeiders
Het delen van je eigen bezit met anderen was kenmerkend voor de cultuur waarin Serpil opgroeide. ‘Boeken die je thuis had gekocht, bracht je naar school als je ze uit had. Zodat iedereen daar toegang toe kreeg. Je vormde dus je eigen bibliotheek in de klas, ook voor kinderen die dat niet konden aanschaffen.’
Ik kende één zin en dat was: ik spreek geen Nederlands
Een gedegen intellectuele ontwikkeling was belangrijk voor haar ouders. Naast dat moment met die honderd boeken, herinnert Serpil zich een dag waarop haar vader in een Turkse boekwinkel een complete encyclopedieverzameling voor zijn kinderen aanschafte. ‘Hij had zelf geen kans gehad om te studeren, mijn moeder ook niet. Hij was self-educated.’
In Nederland was Tascioglu’s vader een van de eersten die de taal ging leren. Zo werd hij tolk voor andere Turkse gastarbeiders, waardoor sterk verbonden raakte met de gemeenschap in Middelburg. ‘Daarin heb ik hem echt als een voorbeeld gezien.’
Van Turkije naar Middelburg
Op haar vroege jeugd in het Turkije van de jaren tachtig blikt ze met een warm gevoel terug. ‘In mijn klas zaten tachtig kinderen. Dat was heel gewoon. Er was veel discipline; als de juf binnenkwam, moesten we allemaal opstaan. Maar er was ook veel liefde. Ik kreeg op school al mee om te zorgen voor elkaar en de wereld waarin we leven.’
‘We droegen een uniform, zodat het verschil tussen rijk en arm niet zichtbaar was. Iedereen kreeg dezelfde lunch mee, zodat ook daaruit niet bleek dat de een meer geld had dan de ander. Dat was allemaal om een gevoel van verbondenheid te houden.’
Toen ze op haar tiende met haar moeder en broers terugkeerde naar Middelburg, maakte ze kennis met een andere wereld. ‘De klas waarin ik terecht kwam, telde maar 24 kinderen. En dat was groep zes, zeven en acht bij elkaar! Het contact maken met andere kinderen ging snel. ik kende één zin en dat was: ik spreek geen Nederlands. Maar toch stapte ik op andere kinderen af, uit nieuwsgierigheid. Ik vond het heel boeiend, die andere cultuur.’
Mavo, havo en een opleiding chemie
Na de basisschool ging Serpil naar de mavo, omdat ze nog wat taalachterstand had weg te werken. Al gauw stapte ze over naar de havo. Na schooltijd stond steevast een warme maaltijd voor haar en haar broers klaar, zodat ze zich met een volle maag aan hun huiswerk konden wijden.
Wat ze leerde, zette haar aan het denken. ‘Ik weet nog dat mijn economieleraar vertelde over voedseloverschotten die vernietigd werden om de economie geen schade toe te brengen. Ik probeerde te begrijpen hoe dat kon, terwijl er in Afrika mensen zijn die honger lijden. Zijn uitleg kon ik maar niet begrijpen.’
Ze droomde ervan arts te worden. ‘Ik wilde mensen, vooral kinderen, helpen gezonder te worden.’ Maar voor een universitaire studie zou ze het huis uit moeten, wat ze nog niet zag zitten. Een opleiding chemie aan de Hogeschool Zeeland lag het meest in de buurt van medicijnen, dus dat werd het.
Stage bij Unilever
Ze viel op, toen al. Ze richtte een promotieteam op om meer studenten van allochtone afkomst enthousiast te maken voor een hbo-opleiding en werd genomineerd voor een landelijke stimuleringsprijs voor allochtoon toptalent in Nederland.
Daarna volgde ze een studie farmaceutische wetenschappen aan de Universiteit van Utrecht, gecombineerd met een economie- en managementprofiel bij Nyenrode Business University.
De mensen die mijn talenten herkenden, gaven me alle vrijheid om veel impact te maken
Op de arbeidsmarkt stuitte ze op het Unilever Health Institute, een kenniscentrum in voeding, gezondheid en vitaliteit. ‘Dat is leuk, hier kan ik miljoenen mensen bedienen met gezonde voeding, dacht ik. Ik vond dat reuze interessant.’ Ze startte er in 2002 als stagiaire op de afdeling research & development, waar ze onder meer margarine met visolie ontwikkelde.
Turks-Nederlandse partner
Een ander door haar ontwikkeld product, snacks met toegevoegde vitamines en mineralen, mocht ze in 2007 zelf op de Turkse markt introduceren. De lokale manager vroeg haar na een half jaar of ze niet in Istanboel wilde blijven. Maar thuis wachtten andere uitdagingen én haar partner, de Turks-Nederlandse Abdullah Cakir.
Ze had hem als student ontmoet tijdens een bezoek aan Delft, waar hij technische bestuurskunde studeerde. Met hem kreeg ze in 2010 een dochter.
‘We herkenden elkaars belevingswereld heel goed. We leven allebei tussen culturen, verschillende talen, verschillende sociale klassen. Dat verbreedt je enorm, het geeft een enorme rijkdom aan ervaring en kennis. We hebben voor dezelfde uitdagingen gestaan, we hebben allebei een universitaire studie gedaan en maken beide carrière. We zijn echt elkaars sparringpartner.’
Duurzame strategie van Unilever
Eén van die andere uitdagingen was de overstap van research & development naar data & analytics. Het ging om een nieuwe functie waarin ze op internationaal niveau leiding zou geven aan een team dat verantwoordelijk is voor alle data en inzichten binnen Unilever en de basis vormt voor besluitvorming op alle niveaus. Ze solliciteerde en werd aangenomen.
‘Mijn carrière kreeg een enorme boost door die stap te maken. De mensen die mijn talenten herkenden, ondersteunden me en gaven me alle vrijheid om veel impact te maken in die rol.’
Tascioglu zag hoe Unilever het deed op gebied van duurzaamheid en onderzocht hoe het bedrijf dat aan waardecreatie kon linken. ‘Dat bracht inzichten die nog steeds worden gebruikt en heeft ook veel informatie opgeleverd voor onze nieuwe strategie.’
Goede relatie met Paul Polman
Jaar in jaar uit zorgden haar verdiensten voor uitzonderlijke beoordelingen. Ze kwam op de radar van toenmalig ceo Paul Polman. Onder zijn sponsorship mocht ze een prestigieus leiderschapsprogramma volgen op gebied van strategie, innovatie en duurzaamheid.
Op de Yale School of Management leerde ze van topexperts in het bedrijfsleven en bij kennisinstellingen hoe je met duurzaamheid waarde kunt creëren. Die kennis deelde ze rechtstreeks met Polman. ‘Toen ik in Londen kwam om met Paul te brainstormen, dacht ik: hij is het echt, ik zit tegenover hem’, zegt Serpil lachend.
‘Dat leiderschapsprogramma heeft me doen beseffen dat ik veel te brengen heb in de wereld. Alles wat ik leerde, gaf me een lens die ik niet voorheen had. Als je als bedrijf begrijpt wat je impact is, daar actief op aanstuurt en zo nieuwe waarde creëert, kun je uiteindelijk een duurzame business leiden vanuit bedrijfsresultaten én impact.’
Route naar de top
In de serie Route naar de top vragen we topbestuurders naar de weg die ze aflegden – van basisschool tot boardroom. Op zoek naar de lessen, blunders en adviezen die hen gevormd hebben. Lees hier alle gesprekken in de reeks »
Volgende stap in haar carrière
Dat kon ze in 2016 in de praktijk brengen toen ze werd gevraagd de oprichting te leiden van het Unilever Global Foods Innovation Centre, ook wel HIVE genoemd, op Wageningen Campus. Het lukte haar als eindverantwoordelijke van het ambitieuze project om binnen budget een van de duurzaamste gebouwen ter wereld neer te zetten. Sinds 2019 werken er vijfhonderd mensen aan de ontwikkeling van gezonde en duurzame voedingsinnovaties.
Sinds 2020 is Serpil bij Unilever Directeur Global Food Innovation & Strategy, een nieuwe functie, net als alle andere die ze de afgelopen tien jaar heeft bekleed. Daarnaast werkt ze bij het World Economic Forum aan mondiale vraagstukken op het gebied van voeding.
‘Mijn volgende uitdaging? Ik weet het nog niet. Ik zou het echt leuk vinden om een aantal nieuwe transities op gang te kunnen brengen die nodig zijn. Dat kan binnen Unilever, maar dat hoeft niet. Ik werk er al twintig jaar, de wereld is groot.’
Serpil Tascioglu stond in 2021 in de MT/Sprout Next Leadership 50, de ranglijst met hét leiderschapstalent van Nederland tot en met 45 jaar. ‘Ik vond het heel bijzonder wat mijn vader toen tegen me zei. Hij zei Serpil, dit is mijn levensprestatie. Niet omdat ik in een lijstje stond, maar omdat ik anderen daarmee heb kunnen inspireren. Ik heb een lange weg afgelegd om te komen waar ik ben. Ik kan nu een rolmodel zijn voor anderen.’
Lees meer artikelen in de serie Route naar de top:
- Angela Eijlander (SNS Bank): ‘Mijn bijnaam was ‘De draak van Apeldoorn’’
- Steven van der Heijden (Corendon): ‘Ik was een ongelooflijk irritant kind’
- Hans Geels (Dille & Kamille): ‘Mijn hart zat potdicht, twee clowns openden het’
