Winkelmand

Geen producten in de winkelwagen.

Michiel van Vlimmeren (Salesforce): ‘Ik stampte allerlei IT-woorden in mijn hoofd en kreeg de baan’

In de serie 'Route naar de top' vragen we topbestuurders naar de weg die ze aflegden – van basisschool tot boardroom. Deze keer Michiel van Vlimmeren (50) van Salesforce Nederland. Hij begon zijn carrière als consultant bij Interprom. 'Advieswerk bleek niet echt mijn ding.'

michiel van vlimmeren salesforce

Opvliegerig ventje – Gedragsverandering begint bij begrip voor de ander

‘Het eerste beeld dat me van de lagere school te binnen schiet: ik, bungelend aan de kraag van mijn T-shirt terwijl de meester me naar de gang draagt. Ik werd nogal als moeilijk ervaren, recalcitrant ook. Mijn eigen mening vond ik belangrijker dan die van een ander en regelmatig moest mijn moeder op school komen opdraven voor een gesprekje.

Gedrag dat voortkwam uit geldingsdrang, want op die leeftijd kon ik mezelf lastig beheersen – deels terug te voeren op een extravert karakter, deels op de thuissituatie, denk ik achteraf. Mijn ouders scheidden toen ik een baby was en op mijn achtste verhuisden we van Borne naar Hoogeveen. Hunebedden en een compleet andere wereld, dat beeld kwam als eerste bij me op. Op de dag van de verhuizing ben ik nog van huis weggelopen, al was ik wel binnen een paar uur terug, hoor.

Toch wist ik me op die leeftijd vrij makkelijk aan te passen, mezelf aan de kant te zetten ten faveure van de klas. Ik wilde er gewoon graag bij horen en werd een stuk rustiger toen ik beter in de groep landde. Trouwens, ook met dank aan meester Sanderink, in de vijfde klas. In plaats van mij straffend te benaderen, koos hij voor begrip, waarmee hij de angel uit mijn gedrag haalde.’

Lees ook: Collega’s aanspreken, met deze 10 tips heeft het effect

Highschool-student in Amerika – Pas je aan je omgeving aan, want geen enkele omgeving past zich aan jou aan

‘Een continue prestatie- en geldingsdrang, vooral naar mezelf toe, vormen een rode draad in mijn leven. Op de een of andere manier beland ik meestal in leidende rollen. Zelfs bij de D’tjes liep ik snel met de aanvoerdersband op het veld rond. Ik vond het wel tof, ja, die status.

Mijn stiefvader werkte bij Van Nelle-Douwe Egberts en op een avond, ik was een jaar of zeventien, vertelde hij dat je een scholarship aan een American Highschool kon winnen. Ik twijfelde geen seconde en ging aan de slag. Mensen interviewen, een essay schrijven. Een paar weken later ging de telefoon. Ik had gewonnen. Oeps, dacht ik, waar ben ik in vredesnaam aan begonnen? Winnen, dat was het idee – ik wist niet eens welke stad of staat er in het vooruitzicht lag.

Wil je ergens succesvol zijn, zorg dan dat je je omgeving echt begrijpt en pas je aan

Dat hoorde ik pas kort van tevoren: Detroit. Ik zie mezelf nog de bus in gaan, met twee koffers op weg naar Schiphol. Eenmaal aangekomen stapte ik bij mijn gastgezin in de minivan en dat was me toch ongemakkelijk. Niemand zei iets, niemand vroeg iets. Ik voelde me een nobody.

Thuis pingelde mijn gastbroer wat op zijn gitaar en toen ik me voorstelde, kreeg ik een knikje en een mompelend ‘hallo’ als antwoord. Het bleek een vrij individueel gezin. Geen gezamenlijke ontbijttafel bijvoorbeeld, zoals ik gewend was. In dat soort situaties word je op jezelf teruggeworpen, wat je forceert om er veel energie in te stoppen.

De enige gedachte die door mijn hoofd dreunde: hoe pak ik dit aan, hoe bouw ik een band op? Eén, door al mijn lef bij elkaar te rapen en gewoon te vragen: zeg, hoe werkt dat eigenlijk bij jullie, met dat ontbijt? Twee, door zo snel mogelijk aan te haken op hun activiteiten. American football in dit geval.

Die tijd leverde me misschien wel de grootste les van mijn carrière op, die ik op de basisschool al op microniveau ervaren had. Wil je ergens succesvol zijn, zorg dan dat je je omgeving echt begrijpt en pas je aan, want er is geen omgeving die zich aan jou aanpast.’

Consultant bij Interprom – Stop met een functie die je geen energie geeft

‘Van de verleidingen van het studentenleven heb ik dankbaar gebruik gemaakt. Eerst aan de HEAO in Groningen, met kroegen zonder sluitingstijd, en daarna Bedrijfskunde aan de Radboud Universiteit. Maar mijn studies nam ik serieus, altijd. Nooit miste ik een college, die discipline had ik vanuit Amerika wel meegekregen.

michiel van vlimmeren salesforce nederland
Michiel van Vlimmeren. Foto: Salesforce

Na mijn afstuderen kon ik via een studiemaatje op gesprek bij Interprom, gespecialiseerd in de inrichting van IT-beheersorganisaties. Afgaand op de verhalen van mijn broer, die al in de IT werkte, had ik nogal een nerdy beeld van de branche en bij Word Perfect hield mijn computerkennis wel op.

Vlak voor mijn sollicitatiegesprek stampte ik allerlei IT-woorden als ‘ERP’ in mijn hoofd, zodat ik wat indruk kon maken. En dat lukte, ik kreeg de baan.

Mijn eerste consultancy-opdracht was bij een grote verzekeraar. Ik reed van Arnhem naar Leeuwarden, sprak daar wat mensen, maakte enkele passages uit een best practice-handleiding klantspecifiek en nou, dat was dan ‘je advies.’ Waar ben ik in nou eigenlijk mee bezig, dacht ik toen.

Nee, advieswerk bleek niet echt mijn ding. Een rol vervullen waarin ik alleen uitvoer en volg, kost mij meer energie dan dat-ie oplevert. Impact maken en waarde toevoegen, zo ontdekte ik toen, is voor mij essentieel.’

Lees ook: Staat je carrière stil? Zo weet je wanneer het tijd is voor een volgende stap

Projectmanager bij Inter Access – Je kunt mooie rollen vervullen, maar er is maar één succesfactor: of mensen je ook in die rol zien

‘Als projectmanager kon dat gelukkig wel. Het bedrijf was inmiddels overgenomen door Inter Access (nu SLTN – red.) en op een dag werd ik ontboden op het hoofdkantoor, in Hilversum. Zonder toelichting. Dat vond ik nogal groots, als broekie van 27. Ik stapte de directievloer op en kreeg het verzoek: “Michiel, we hebben ons eerste grote outsourcingstraject binnengehaald en we willen dat jij de leiding op het hele contract neemt.”

Ja, mijn ego werd gestreeld, maar onzeker was ik ook, ontzettend zelfs. Leidinggeven aan een groot team bij een grote gemeentelijke klant, met medewerkers die vol in de weerstand schoten. Die opeens moesten werken met processen die ze niet zelf, maar wij als leverancier voor hen hadden bedacht.

Er is maar één succesfactor: of mensen je ook in die rol zien

Er waren zelfs mensen die bewust incidenten creëerden, werkwijzen negeerden of op een eigen manier invulden. Problemen die je niet met eenvoudige afspraken oplost, maar om beïnvloeding vragen – tot de gemeentesecretaris aan toe. Omdat ik niet kon buigen op enige autoriteit of een rijke ervaring zat er niets anders op: gewoon eerlijk zijn. Volledig transparant over wat er aan de hand was.

Ik vertelde wat het deed met de opdracht, de omgeving, de risico’s. En met mij zelf, als persoon. Mijn onzekerheden en vraagtekens. Dat landde, omdat je zo nooit in welles-nietes-discussies komt. Transparantie en authenticiteit vormen nog steeds mijn kompas.

Natuurlijk, ik heb nu meer ervaring, maar ben nog steeds dezelfde Michiel als toen in deze functie. Want je kunt heel mooie rollen vervullen, maar er is maar één succesfactor: of mensen je ook in die rol zien. En dat heeft weinig te maken met al je kennis en bagage, maar alles met je waarden, met wie je bent.’

Operationeel directeur bij Inter Access – Blijf dicht bij je gevoel als je een risicovolle beslissing neemt

‘Op een vrijdagmiddag om vier uur zat ik in het kantoor van onze directeur. Hij zei: “Ik wil jou en je vrouw graag uitnodigen om mij bij langs thuis langs te komen.” Twee weken later. Wij naar Antwerpen, waar we hartelijk ontvangen werden met champagne en de vraag of ik in de hoofddirectie wilde plaatsnemen. Geen seconde twijfel, ook al was ik pas 31 jaar.

In de daarop volgende maanden rolde ik de leerzaamste periode van mijn werkende leven in. De toenmalige directeur nam een stapje terug en zijn tweede bedrijf ging failliet, waardoor ook wij een onzekere tijd tegemoet gingen, met veel onrust voor onze mensen. Regelmatig moest ik iedereen toespreken, uitleggen met welke scenario’s we bezig waren. Perspectief bieden.

Er kwam heel veel druk bij kijken, en dynamiek – rond personeel, aandeelhouders, raad van commissarissen en advocaten. Maar tegelijk kreeg ik er veel energie van, het forceerde me om verder te kijken. Van rust word ik juist onrustig. Nooit ga ik langer dan twee weken aaneengesloten op vakantie, zelfs tijdens de wintersport zeg ik om zes uur ’s ochtends al tegen mijn gezin: kom jongens, we gaan. Daar worden ze ook weleens gek van, hoor.

Het was tijdens zo’n vakantieweek dat ik de knoop doorhakte over een groot verzoek. Of ik me aan het bedrijf wilde committeren als ik in de toekomst ceo zou worden, al kwam er eerst nog iemand van buiten aan het roer. Eenmaal terug zat ik met drie man om tafel. Ze schoven een envelop met een voorstel naar me toe en op datzelfde moment duwde ik een eigen envelop hun kant op. Met mijn ontslagbrief.

Ja, een groot besluit, maar het gevoel was goed. Ik had geen vertrouwen meer. Dat ene moment van die envelop, de spanning in mijn lijf, dat gevoel kan ik nog terughalen. Toen ik tijdens de kerstborrel op het podium stond om afscheid te nemen, begonnen er honderden mensen te applaudisseren. Minutenlang. Ik ben niet iemand die snel emotioneel word, maar het raakte me diep. Het was een blijk van waardering. Wat je succesvol maakt, ligt altijd dicht bij je persoonlijke waarden.’

Route naar de top
In de serie Route naar de top vragen we topbestuurders naar de weg die ze aflegden – van basisschool tot boardroom. Op zoek naar de lessen, blunders en adviezen die hen gevormd hebben. Lees hier alle gesprekken in de reeks »

Verschillende functies bij Hewlett Packard, waaronder Managing Director The Netherlands – Soms moet je ongehoorzaam zijn als je ergens echt in gelooft

‘Nooit, echt nooit ga ik bij een corporate werken, dat had ik me jaren geleden al stellig voorgenomen. Maar de twijfel sloeg toe toen Hewlett Packard op mijn pad kwam. Want als je het niet probeert, weet je het ook niet.

Er bleek alle ruimte voor ondernemingszin, maar de start was stroef. In mijn eerste week maakte ik kennis met mijn nieuwe manager, een Duitser, en pratende over de forecast zei hij onomwonden: ‘This is unacceptable.’ Nogal een absolute constatering, dus ik reageerde: “Als dat zo is, moet jíj wat doen.”

Het is wezenlijk om mensen bij elkaar te brengen, in levenden lijve

Niet veel later beet ik me vast in een geweldig project, de opzet een cloudleveringsvorm voor de IT-infrastructuur van organisaties op locatie. Complex, ook vanwege allerlei financieringsmodellen. “Stop er maar mee, wat hier zit geen winst in”, zei diezelfde manager.

Maar ik geloofde er heilig in, negeerde zijn opmerking en ging ermee door. Het zit niet in mijn karakter om klakkeloos orders op te volgen, en dat verwacht ik ook niet van mijn eigen medewerkers. Je hoeft jezelf en je ideeën niet direct aan de kant te gooien omdat een ander het belang er niet van inziet. Sterker, de beste ideeën ontstaan als iemand er echt, vanuit zijn tenen, in gelooft. Je hebt een visie en die onderbouw je.

En dat deed ik. Ik begon klein, boekte succesjes, deed geen onverantwoorde dingen en gaf steeds meer enthousiast geworden mensen een rol. Ik ben er trots op dat dit Nederlandse project is uitgegroeid tot een belangrijke pijler van Hewlett Packard Enterprise wereldwijd. En dat geboren uit een sterk geloof en wilskracht.’

Senior Vice President & General Manager Netherlands bij Salesforce – Een oprecht groepsgevoel kun je alleen live bereiken

‘Na de opsplitsing en go-to-market van Hewlett Packard Enterprise – een intensief , maar enorm leerzaam traject – moest ik steeds vaker naar mijn energie op zoek. En als mijn eigen energie afneemt, wordt het ook moeilijker om die aan mijn omgeving door te geven.

Langzaam begon ik open te staan voor iets nieuws, maar toen een headhunter mij voor Salesforce benaderde, was mijn eerste gedachte wel: hoe komen ze in vredesnaam bij mij? Al snel was ik om, met als belangrijkste reden: de cultuur. Van de buitenkant leek het wel een Punica Oase. Te mooi om waar te zijn, dacht ik, maar vertrouwen blijkt inderdaad diep in het dna verankerd. Mensen voelen zich groter dan het succes, een onderdeel van de maatschappij.

Wekelijks de nieuwsbrief van Management & Leiderschap ontvangen?



Door je in te schrijven ga je akkoord met de algemene en privacyvoorwaarden.

Wel trof ik een versnipperde organisatie aan, veel losse hokjes, nog eens versterkt door corona. Het thuiswerken verbloemde niet langer dat de verbinding beter kon. Die brachten we terug, onder andere via een scherpere klantbenadering en hechtere samenwerkingen. Ook heb ik met alle medewerkers die in die coronaperiode zijn gestart persoonlijk kennisgemaakt. Gewoon online, in tienminutengesprekjes.

Toch is mijn grootste les van de afgelopen twee jaar dat het wezenlijk is om mensen bij elkaar te brengen, in levenden lijve dus. Je kunt veel virtueel doen – met quizjes, met huddles – maar zeker voor creatieve processen moeten mensen zich onderdeel van de organisatie en de groep voelen. Afgelopen september hadden we een groot feest op het strand en toen besefte ik pas goed dat je die energie onmogelijk op een andere manier kunt organiseren.’

Lees meer interviews in de serie ‘Route naar de top’: