Cesar Millan komt naar Nederland. In mei is het zover. En ik heb kaartjes. Ik ben een ongelooflijke fan van the dog whisperer.
Toegegeven, fysiek gezien klopt ie niet helemaal, dit testosteronbommetje uit Mèhicoh. Hij kan onmogelijk veel groter zijn dan Roel van Velzen. Zijn gebleekte tanden lacht hij gul en veelvuldig bloot. Maar toch… Cesar rules! Hij ‘rehabilitates dogs en trains people’. En dat doet ie best leuk. Heb hem nog niet op zelfingenomen betweterig gedrag kunnen betrappen, zoals de meeste zelfverklaarde goeroes vaak doen. En ik geloof hem wel. Ik zou Cesar best op een feestje willen hebben.
Maar… gaat de hondenvlieger ook op in managementland? Zijn wij management-doggies tot de orde te roepen met een paar simpele technieken? Who knows, zou best overzichtelijk zijn. Ik heb me vrijwillig opgeworpen om wat veldonderzoek te doen.
Claim the space
Heb zelf best een kalme assertieve chief. En het viel me al eerder op dat hij weinig moeite hoeft te doen om in vergaderingen het woord te houden. Maar zien wij paralellen met de pack leader? Jawel. Het was weer zo’n ochtend, een over-ambitieuze rottweiler aan tafel, een wat lompe pitbull, een nerveuze hazenwindhond die van links naar rechts vloog, zowel in betoog als in gebaar. De pack leader ademde hardop in en zwelde zijn borstkas op. Hij plantte zijn handpalmen plat op de tafel voor hem in dezelfde lijn als zijn schouders. Vervolgens vergrootte hij zijn ruimtelijke cirkel door zijn handen schuin voorwaarts te bewegen. Hij claimde zijn space. Hij claimde zijn space! En de rest van de pack werd stil en luisterde rustig naar wat hij te zeggen had.
Tscht! Tscht!
Als er gecorrigeerd moet worden, raakt Cesar met wijs- en middelvinger even het weerbarstige beest aan. Er wordt geen pijn gedaan, maar de aanraking gaat vergezeld met een sissend ‘tscht! tscht!’. Beest schrikt zich lam en stopt met blaffen-grommen-bijten. Ik zat in mijn MT. Links van me bleef een collega hetzelfde verhaal oeverloos afdraaien, waardoor er geen ruimte was voor anderen. Het leek me wat ver gaan om mijn middel- en wijsvinger in zijn nek te duwen en ‘tscht! tscht! te sissen. Ik krulde vervolgens – vrij onverwacht – mijn hand losjes om zijn pols met als bedoeling hetzelfde effect te sorteren. Collega reageerde als door een bij gestoken en hield acuut zijn snuit. Oh my God. Had gewoon mijn eigen non-verbale stun-gun ter beschikking! Enige beperking is dat de actieradius van dit effect zich beperkt tot collega links en rechts. Om over de tafel te springen en collega tegenover een aanraking te geven, gaat denk ik een beetje ver en schiet wellicht zijn doel voorbij.
No touch, no talk, no eye-contact
Als doggies hun plek in de pack nog niet weten, zegt Cesar beslist: ‘no touch, no talk, no eye-contact’. Dus als hij een ruimte inkomt en een hondje rent springend op hem af dan wordt deze genegeerd. Totdat de rust wederkeert. Dan pas kan er worden aangehaald. Oeh. Die is best vals. Toch maar eens doen. Onder je kin likkende chihuahua (lees: ambitieuze slijmjurk) rent om 8.15 ’s ochtends op me af (‘ik begin ook vroeg. Zie je dat?’) en begint honderduit te kakelen. Ik negeer hem en richt me op de juffrouw die de koffieautomaat aan het vullen is. Vervolgens springt hij links en rechts om mijn hielen heen en weer, de ene na de andere prestatie van hemzelf kwelend. Ik negeer hem weer en loop mijn kamer in, de chihuahua beteuterd achterlatend. Een paar uur later loop ik naar de afdeling waar de chihuahua rustig achter zijn computer zit en stel hem een geïnteresseerde kalme vraag. Chihuahua kwispelt voorzichtig. I am the pack leader.
Go Cesar, go Cesar, go Cesar!
Over de auteur: Else Slegers is directeur van ISBW.
Over het Podium: Ook uw visie geven op ontwikkelingen binnen uw vakgebied? Plaats een artikel op MT Podium. Log in op mt.nl/profiel en voeg onder 'activiteiten' uw artikel toe. Interessante bijdragen worden meegenomen in de nieuwsbrief en op home
geplaatst. MT Magazine publiceert bovendien periodiek 'Het beste van MT Podium'.
