Een server moet voor de volle 100 procent werken. Bij uitval treden verschillende protocollen in werking. Waarom gebeurt dat niet bij zieke werknemers, vraagt Podiumauteur Luc Timmers zich af.
‘Ach joh, niemand is onmisbaar, de wereld draait ook zonder ons wel door.’ Een waarheid als een koe. De wereld bestaat al miljarden jaren. De mensheid bestaat wat minder lang, maar ook al miljoenen jaren zonder ons. Nu begeven wij ons even een paar jaar op aarde, maar daarna bestaat de mensheid weer lange lange tijd zonder ons. In wat kleiner perspectief: het bedrijf waar ik werk bestond al toen ik er nog niet was, en zal blijven bestaan als ik weer weg ben.
Zieke medewerkers
Dat we doodgaan, of dood kunnen gaan, maakt ‘de wereld draait ook zonder ons wel door’ ook meteen een dooddoener van de bovenste plank. Op het moment dat ik dit schrijf zijn bijvoorbeeld een aantal collega’s ernstig ziek. Het is maar de vraag of ze ooit terug komen, figuurlijk en letterlijk. Ik ken die medewerkers niet, zeker niet persoonlijk, maar weet hoezeer naaste collega’s met hun onwelbevinden begaan zijn.
Wat mij altijd heeft verbaasd, eigenlijk geïrriteerd, is dat wij zieke medewerkers niet zo behandelen als bijvoorbeeld een 'zieke' server. Natuurlijk hebben wij voor iemand die kortere of langere tijd wegens ziekte niet kan werken allerhande procedures, richtlijnen, poortwachters, arbo-contracten en rapportages om te zorgen dat zij naar de bedrijfsarts gaan, begeleiding krijgen, en reïntegreren. Wij proberen de arbeidsomstandigheden zo optimaal mogelijk te maken, het werk zo zinvol als kan, zodat in ieder geval niemand ziek wordt door het werk of de werkomgeving.
Geen mensenwerk
Maar als onze infrastructuur het even niet doet hebben wij een compleet ingerichte servicedesk, incidentmanagers, oplosgroepen, herstelprocedures, escalaties, SMS-alarm. Onze hoogste bazen weten binnen één minuut dat iets het niet doet, maar krijgen zelden of nooit te horen dat iemand het niet doet. Zelfs voor de kleinste verstoringen hebben wij maximale oplostijden afgesproken, maar voor een zieke collega niet. Alsof ons werk geen mensenwerk is. Alsof die server geen menselijke interventie nodig heeft om weer te doen wat ie moet doen. Alsof de infrastructuur belangrijker is dan de mens.
In onze SLA’s (Service Level Agreements) spreken wij af dat de systemen het voor 100% doen, we doen er alles aan om dat te bereiken en onder de 99,9% rapporteren wij een rode vlag. Maar voor de medewerkers calculeren wij in onze budgetten 4% ziekteverzuim. En als sommigen dan minder dan 96% beschikbaar zijn, dan is dat jammer, maar bleek bij navraag niet beïnvloedbaar.
ZLA's
Waarom niet eenzelfde afspraak over medewerkers, die er juist voor zorgen dat die 100% waargemaakt wordt? Of beter nog: laten wij ZLA’s maken (Ziekte Level Agreements) waarin wij tussen managers en medewerkers, managers onderling, én medewerkers onderling, afspreken dat wij allemaal 100% beschikbaar, gemotiveerd en gelukkig zijn. Met bijbehorende Ziekte Incident Managers, Ziekte Escalatie, Ziekte Problem Management, Ziekte Klachten Management, Ziekte Oplosgroepen. Om er voor te zorgen dat nooit iemand ziek wordt, en indien toch onverhoopt, wij er samen alles aan doen om die zieke zo snel mogelijk weer beter te laten worden.
Want niemand, jij niet, jij niet, en jij niet, is misbaar.
Eerdere bijdragen:
-
Geen fouten maken mag
-
Help, een tevreden klant!
-
Niet klagen maar klachten
-
Een goede vraag
-
De medezeggenschapsraad als perfecte opdrachtgever
Over de auteur:
Dit Podiumartikel is geschreven door Luc Timmers, verandermanager bij grote (ICT) commerciele bedrijven en overheidsorganisaties, en auteur van onder meer De Lijnmanager en het boek De interimmanager als vriendelijke beul.
Over het podium:
Ook uw visie geven op ontwikkelingen binnen uw vakgebied? Plaats een artikel op MT Podium. Log in op mt.nl/profiel en voeg onder 'activiteiten' uw artikel toe. Interessante bijdragen worden meegenomen in de nieuwsbrief en op home geplaatst. MT Magazine publiceert bovendien periodiek 'Het beste van MT Podium'.
