Geen producten in de winkelwagen.
'Only one man in a thousand is a leader of men. The other 999 follow women.' De Amerikaanse komiek Groucho Marx wreef het ons met deze grap nog eens in: leiders zijn zeldzaam. En goede leiders al helemaal.
Het verklaart waarom managementboeken steeds dezelfde ijzervreters aanhalen als lichtend voorbeeld voor aspirant ceo's: Lee Iacocca, Jack Welch, Richard Branson. Nu het imago van sommige business leaders is besmeurd door de graaicultuur die aan het licht is gekomen, zoeken managementgoeroes het in een andere hoek. De integriteit van militaire leiders bijvoorbeeld, schijnt boven elke twijfel te zijn verheven. Julius Caesar, Napoleon, George S. Patton en Norman Schwarzkopf worden in recente publicaties geroemd om de manier waarop zij het contact met het voetvolk onderhielden en tegelijkertijd het beste uit hun officieren wisten te halen. Ook leiderschapsorakel Manfred Kets de Vries waagde zich onlangs aan het historische perspectief met het werk Het leiderschap van Alexander de Grote. De jonge Macedoniër wist volgens Kets de Vries feilloos zijn officiers (lees: zijn managementteam) tot onvoorwaardelijke trouw te bewegen. De lijn naar het zakenleven is in dit soort boeken snel gelegd. Een officierstent is tenslotte niets anders dan een boardroom, een regiment functioneert als je het goed bekijkt niet anders dan een bedrijf. De parallellen tussen krijgsmacht en bedrijfsleven leveren leuk leesvoer op, maar voegen ze ook iets toe?
Kan Tommy Franks na de Golfoorlog moeiteloos het lezingencircuit in? De management-goeroes zijn het over één ding eens: een succesvolle leider formuleert een helder doel, maar laat de uitvoering over aan inventieve ondergeschikten. Net als in het leger, houden ze ons voor. Wat daarbij wordt vergeten, is dat militairen niet achter een leider aanlopen vanwege zijn inspirerende uitstraling. Ze volgen onvoorwaardelijk bevelen op. 'We follow orders or people die', zei Jack Nicholson in A few good men. Kom daar maar eens mee aan tijdens een kadervergadering.
