Geen producten in de winkelwagen.
In 1999 richtte Nicolette Mak (31) Valid Express op: een koeriersdienst met alleen gehandicapten en chronisch zieken in dienst. Na een moeilijke start, het bedrijf ging bijna failliet, houdt Valid Express momenteel dertig medewerkers uit de WAO.
“Eigenlijk ben ik per toeval in ‘het koerieren’ gerold. Ik was 24 jaar en had al tien jaar achter de bar gestaan, op het laatst als bedrijfsleider. Het was leuk werk, maar ik zag mezelf niet nog eens tien jaar in de horeca werken. Ik zocht naar een nieuwe uitdaging en belandde uiteindelijk in Denemarken. Daar stuitte ik op een nieuwe drankje, een mix van droppoeder en wodka. Terug in Nederland besloot ik zelf zo’n drankje op de markt te zetten. Dutch Dynamite noemde ik het. Ik verkoop nog steeds zo’n duizend flessen per maand. “Aan het drankje alleen had ik geen dagtaak, daarom verdiende ik bij als freelance koerier. Ik weet nog dat ik in de auto op de A2 reed, toen het idee voor Valid Express werd geboren. Ik kreeg namelijk zoveel koerierswerk aangeboden dat ik dacht: ‘Dit kan mijn broer Jan ook’. Hij heeft, net als mijn vader, een erfelijke spierziekte, de ziekte van Strümpfel. Hij zat al tien jaar in de WAO, maar koerieren was voor hem geen probleem. Hij heeft een rijbewijs en kan in- en uitstappen. Ik maakte het meteen concreet. Een week later gingen we naar het GAK, ik wilde geld voor een auto voor mijn broer. Maar binnen vijf minuten stonden we weer buiten, die auto paste niet binnen de regeltjes. Ik was woest. Ze willen toch zo graag mensen uit de WAO hebben? En ik had een prachtig plan! Het heeft me uiteindelijk alleen maar sterker gemaakt: ik was nóg meer overtuigd van mijn idee. “Waar begin je dan? Ik schreef een brief aan Henny Huisman, maar daar heb ik nooit iets van gehoord. Het zorgde er wel voor dat ik mijn verhaal op papier had gezet. Toen werd het voor mijn gevoel écht serieus. Mijn contactpersoon bij de bank raadde me aan om een businessplan op te stellen. Ik had geen idee wat dat was, ik had alleen een mavo-diploma op zak. Een organisatieadviesbureau heeft me daarbij geholpen, ze hebben een marktonderzoek verricht en een ondernemingsplan opgesteld. Dat kostte 20.000 gulden, dat geld had ik inmiddels al verkregen via twee gehandicaptenorganisaties, Het Johanna Kinderfonds en het NSGK. In de tussentijd had ik namelijk honderden telefoontjes gepleegd voor financiële steun. Ik had veel geld nodig voor de aanpassing van de bestelwagens. Sommige zijn geheel met de hand te besturen, andere hebben bijvoorbeeld de richtingaanwijzer aan de rechterkant. Stichting Doen kocht voor 100.000 gulden en een achtergestelde lening van 50.000 gulden een belang van 15 procent. “Eind 1999 ging Valid Express van start. Ik begon gelijk met vijf auto’s en acht koeriers, waarvan vier met een contract voor onbepaalde tijd. Dat was achteraf niet slim. Maar ja, ik dacht de hele wereld te veroveren, zo enthousiast was ik over mijn plan. Twee koeriers bleken absoluut niet te functioneren, toonden totaal geen inzet. Een jaar later ging ik bijna failliet. Een subsidie van Start Foundation van 150.000 gulden was mijn redding. “Na een groot verhaal in Het Parool en optredens in verschillende tv-uitzendingen kwamen de opdrachten langzaam binnen. Ik werd uitgenodigd door de Rotary om mijn verhaal te houden. Dat soort kansen grijp ik met beide handen aan. Ik heb gezegd: ‘Er gaat hier niemand de deur uit, voordat ik zijn visitekaartje heb!’ Daar heb ik onder andere Delta Lloyd aan overgehouden. We doen al het koerierwerk voor ze, ook internationaal. Het heeft met gunnen te maken, natuurlijk, maar je moet de kansen die je krijgt wel waarmaken. Ook al hebben onze koeriers maar één been, of hebben ze chronische rugklachten, we leveren wel dezelfde kwaliteit. Onze koeriers rijden ook gewoon 120 op de snelweg. En onze tarieven zijn niets hoger dan die van de concurrent. Er werken nu dertig mensen bij Valid Express, waarvan 26 met een lastig lichaam. “We zijn begonnen in Amsterdam en hebben net een vestiging in Den Haag opgezet. De komende jaren wil ik nog drie vestigingen openen. Echt trots ben ik nog niet, dat ben ik pas als alles loopt. Tot die tijd zal ik de dagelijkse leiding houden, daartoe voel ik me verplicht. Maar zodra het kan, draag ik de leiding over. Ik ben meer een bedenker, een opzetter dan een bedrijfsleider. Dit is een bedrijf op microniveau. Op termijn wil ik iets op grotere schaal doen. Ik wil meer mensen helpen.”
