Pim Kalisvaart, associate metals and mining investment banking, JPMorgan

 

Sinds DSM zich niet meer bezighoudt met het winnen van steenkool vind je in de mijnindustrie niet zo heel veel Nederlanders. Dientengevolge ben ik een vreemde eend in de bijt – en dat ging in het begin niet altijd goed tussen de traditionele Lords en Sirs die in Engeland de dienst uitmaken.

Tijdens een van mijn eerste opdrachten was de reactie die ik kreeg op een analyse: “That is very interesting”. De tijd die ik daarna heb doorgebracht om de analyse te “fine tunen” had ik beter kunnen besteden aan me het verdiepen in de Engelse cultuur in de pub, “interesting” is namelijk het Engelse beleefde equivalent voor 'bedankt voor de moeite'.

 

De mijnindustrie heeft veel overeenkomsten met de olie- en gas industrie, niet alleen wat betreft grootte (de mijnbouw is circa 1,5 miljard dollar), maar ook wat betreft dynamiek. Evenals energie zijn prijzen van materialen zoals steenkool, ijzererts, koper en nikkel de afgelopen jaren flink gestegen. De reden is eigenlijk vrij simpel; in Azië (lees China en India) zijn meer dan twee miljard mensen die willen wat wij voor kennisgeving aannemen, een auto en een huis met airconditioning, koelkast, vriezer, televisie etc. Iedere stap die ze dichter bij dit doel brengt gaat gepaard met een spurt in metaalconsumptie – denk aan het effect van een miljard mensen die hun fiets inwisselen voor een scooter, naar weer een auto.

 

Aanbod komt maar moeilijk op gang, niet zozeer omdat er geen grondstoffen zijn, maar omdat het al met al zo'n 5 à 7 jaar duurt vanaf ontdekking van mineralisering in de grond tot uiteindelijke productie. Natuurlijk heeft dit te maken met technische en financiële redenen, er moeten immers studies en 'pilots' worden gedaan, echter er spelen ook sociale en ecologische redenen mee. Ironisch genoeg zijn het mede de activiteiten van de NGO's en vakbonden die verantwoordelijk zijn voor de recordomzet die de mijnbedrijven maken – de stagnatie van aanbod drijft prijzen immers nog verder op.

 

Zelf ben ik eigenlijk niet zo hard bezig met de metaalconsumptie. Al vijf jaar ben ik aan het wikken en wegen over de aanschaf van een fiets. Waar het bezit van een fiets een gegeven is in Nederland, is het een uitzondering voor de Engelsen. In eerste instantie lijkt het logisch om een fiets te bezitten, de flexibiliteit tegenover de sardientjes tube zou toch voor zich moeten spreken. Echter, wie hier een fiets rijdt is een echte waaghals – het verkeer is er niet op berekend, vooral bussen en taxi's zijn berucht en de helmen en fluorescerende hesjes staan nog steeds niet garant voor een veilige commute. Wat betreft de auto krijgen Londenaren een helpende hand van je burgemeester Ken – met congestion charge van zo'n £ 8 (€ 12) per dag om rond te mogen rijden is de keuze snel gemaakt, nog los van het parkeerprobleem. Totdat er een goed netwerk is van aparte fietspaden denk ik dat ik iedere dag in de tjokvolle tube zal blijven stappen.

 

 

Pim Kalisvaart (1979) studeerde financiële economie aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. Na een jaar wind- en golfsurfen in Zuid Amerika is hij begonnen bij JPMorgan op de afdeling Investment Banking, met een focus op de mijnindustrie. Met duizenden kilometers Engelse kust besteedt hij zijn vrije tijd nog steeds met surfen en windsurfen. In de afwezigheid van wind of golven besteedt hij zijn tijd in de Engelse countryside met hiken of bergbeklimmen met zijn vriendin Salma.