Bij rood doorrijden
We zijn alweer acht jaar in Spanje. Voor ons doen best lang. De laatste jaren heb ik voor verschillende internationale beursgenoteerde bedrijven (projectmatig) gewerkt. Het valt me steeds weer op dat topmanagement een plank nodig heeft om zich achter te verschuilen, en een kapstok om moeilijk te verklaren beslissingen aan op te hangen. Zou dat iets met shareholder satisfaction te maken hebben?
Frans. Toen ik nog (vanuit Nederland) werkte voor een grote Franse multinational, werd ik op een congres voor het eerst met de kreet shareholder satisfaction geconfronteerd. Aan de verbaasde uitdrukkingen om ons heen te zien, zouden we met iets worden geconfronteerd dat we niet echt goed konden definieren. Als onze integriteit en ethiek maar niet in het gedrang kwam, dachten we, doemdenkend als we toen waren. Dat Franse bedrijf ging naar Wall Street (en recentelijk weer weg) en waar we bang voor waren was dat we onze ziel en zaligheid zouden moeten overdragen aan snijders, hakkers en financieel anatoom pathologen die gezond werkende organen aan de hoogst biedende verkwanselde.
Plezier voor geld
Mijn afdeling werkte aan het internationaal inkopen van kapitaalgoederen voor de biscuit-industrie, en al spoedig werden de inkooptrajecten aan ratio's gekoppeld die we wel kenden maar zelden hanteerden. Productinnovatie, verpakkings- en facings concepten, procesautomatisering, dat waren onze drijfveren, maar toch zeker niet ROI, ROE, ROA, etc…dat was voor de controlers en niet voor ons koekebakkers! Een enkel teamlid in die tijd waagde zich aan de kreet 'pay back', vaak om een project met weinig managementondersteuning aan 'belangrijkheid' te laten winnen. Uiteindelijk maakte men ons duidelijk dat we de shareholders plezier voor hun geld moesten geven.
Pruisische discipline
Duits. Daarna ben ik voor een Duits familiebedrijf in Spanje gaan werken. Pruisische discipline, harde hand, niets tegenwerpen en altijd met twee woorden spreken met de bijbehorende titel. Alleen achternamen, een voornaam heb ik nooit gekend. Naar links was naar links en zeker niet driemaal rechts als dat handiger, sneller of goedkoper zou zijn.
Wonderlijk was dat iedereen met veel respect over de Dr. sprak en sommigen hem zelfs adoreerden. Ik moest erg wennen aan het feit dat iets dat logisch en correct was met één opmerking rücksichtslos naar de prullenmand werd verwezen. Aanvankelijk 'maarde' ik. Bij mijn eerste maar werd ik getrakteerd op verbaasde maar vooral bezorgde blikken van de medebestuurders in de boardroom. Eigenlijk zou ik hier een ander woord voor bestuurder moeten invullen.
Bad news first
Amerikaans. In mijn Amerikaanse periode heb ik onder meer twee opstartprojecten in Spanje uitgevoerd voor twee groten aan het Wall Street firmament: General Electric en Caterpillar. De geest van Jack Welch leefde voort bij GE, iedereen Green Belt Six Sigma, Ratios and Deliverables. Wat een drukte over Quarterly results. “Shareholders are Watching You”. BNF (Bad News First), CiK (Cash is King) en vooral veel Integrity; en heel stiekem miste ik wel iets van 'Tsjakka' bij GE, hoewel ik hiervan geen afkorting van een transactionele financiële vergelijking kon maken.
Spaanse betalingsmoraal
Duits. Werk sinds kort weer voor een Duits familiebedrijf. Iets in Spanje opzetten, zoals ik de laatste tien jaar heb gedaan. Bijna vanuit het niets, met duidelijke en 'Grundliche' instructies en met veel enthousiasme van de gebroeders eigenaar. De Spaanse kredietnoodzaak uitleggend door de Spaanse betalingsmoraal te verduidelijken werd ik al meteen op een sneer getrakteerd. Deze firma wil zo min mogelijk met banken te maken hebben. Noodzakelijk kwaad in Spanje, maar op enige sympathie kan voorstel het niet rekenen. Mijn tegenwerpingen werden weggewuifd door een senior manager die mij wilde behoeden voor een donderpreek. Dezelfde senior manager legde mij 's avonds in het hotel uit hoe het werkt. Hij vroeg of ik ook met de politie in discussie ging over het feit dat ik het logischer zou vinden om bij rood door te rijden en bij groen te stoppen.
Over Peter den Boogert
Peter den Boogert (1955) woont en werkt sinds 1999 in Barcelona. Hij is na de Hogere Zeevaartschool in Vlissingen begonnen als scheepswerktuigkundige en heeft daarna de overstap gemaakt naar het bedrijfsleven. Na diverse studies (technical business administration, general management, purchasing management) heeft Den Boogert onder meer gewerkt als international purchasing manager bij Danone Biscuits. De laatste negen jaar is hij als managing director werkzaam in Spanje, eerst voor General Electric Energy Rentals en Cat Rental Power. En vanaf begin dit jaar voor Lapp Kabel España. Peter den Boogert is getrouwd en heeft twee dochters.
