Geen producten in de winkelwagen.
Echt verrassend was de uitslag niet. Maar wat wil je ook: als je vraagt om drie favoriete nummers dan krijg je in de top 20 natuurlijk een serie contemporaine klassiekers. Met de volgende vergadering voor de deur heb je geen tijd om te piekeren hoe dat tweede nummer van die Stones-elpee heette. Dus vul je maar Satisfaction in.
Ook de muziekstukken in genres die buiten de Top Honderd Aller Tijden vallen, waren vaak nogal voorspelbaar. Klassiek: de Vier Jaargetijden van Vival-di. Alternatieve gitaarrock: Radiohead. Jazz: Miles Davis. Een aantal artiesten werd wel veel genoemd, maar haalde net niet de top. Die mogen natuurlijk niet onvermeld blijven. Een kleine greep: Bruce Springsteen, Marco Borsato, Pink Floyd, Norah Jones, de Beatles, Metallica, Acda & De Munnik, Bach. Interessante uitzonderingen waren er tussen de 330 inzendingen ook voldoende.
Een voormalige punker die de Ramones hoog in het vaandel heeft. Een pensioen-gerechtigde die hoop put uit Leven na de dood van Freek de Jonge. Een moderne jonge vrouw die N.E.R.D. invult (kijk maar eens met uw kinderen mee naar TMF). Een bijbelvaste manager die hoopt dat zijn medewerkers een voorbeeld nemen aan de Heere in Psalm 138 (“Hij zal zijn werk voor mij voleinden”). Maar die nummers belanden natuurlijk niet in de hoogste regionen. De Managers Top 20 maakt het overduidelijk. Als er inderdaad – zoals elders in dit nummer geopperd wordt – door alle kantoorgebouwen muziek moet schallen, zijn dat popnummers die door de jaren heen hun waarde bewezen hebben. Tussen Arrow Classic Rock en Arbeidsvitaminen in.
1 Bohemian Rhapsody – Queen (1975)
Bohemian Rhapsody, een bizar nummer dat meer heeft van een mini-opera dan van een popliedje, waart niet alleen al jaren rond in de toppen van de Top Honderd, maar voert ook fier de Managers Top 20 aan. Origineel? Nee. Maar wel een lekker nummer om – net als in de film Wayne's World – bij te headbangen in de auto. Mama mia let me go!
2 Hotel California – The Eagles (1976)
Meer mainstream-rock dan deze seventies classic kan niet. Hotel California zal The Eagles tot in de eeuwigheid achtervolgen. En ons, niet te vergeten. Diegenen die te veel Arrow Classic Rock hebben geluisterd of in een bui van onschuld ooit de elpee hebben gekocht, zullen bij het horen van de eerste tonen kreunen van ellende. Zij die er nog niet overheen zijn en bij de solo iedere keer de luchtgitaar oppakken, doen er goed aan een concert van The Eagles te bezoeken. Ze treden nog steeds op. Als u ziet wie er om u heen staat, is genezing nabij.
3 Beautiful Day – U2 (2000)
Het e-mailadres van Peter Bakker hebben we niet zien staan bij de inzenders van de enquête, maar het kan natuurlijk zijn dat deze U2-gek annex TPG-baas onder een schuilnaam heeft ingezonden. Vast staat dat hij een gat in de lucht zal springen als hij zijn favoriete bandje op nummer drie ziet. En terecht, want het is een optimistisch en opbeurend deuntje – zeker gemeten naar de maatstaven van onze vrienden uit Dublin, die in de jaren tachtig bekend werden met druilerige liedjes over Ierse ellende. Doet het goed op motivatietrainingen.
4 Clocks – Coldplay (2002)
Samen met Yellow van hun vorige album Parachu-tes is Clocks een kanshebber om over tien jaar nog gedraaid te worden. Het nummer was afgelopen maanden een grote hit en werd alleen door Jamai van de eerste plek gehouden. Daarom is het Britse Coldplay nu commercieel een van de meest succesvolste bands die én door de muziekpers én door het MTV-publiek is omarmd. Volgens de berichten is de Coldplay ook live de moeite waard.
5 Music – John Miles (1976)
De tekst van dit nummer wordt wel een beetje ongeloofwaardig voor wie het in z´n persoonlijke top drie zet. “Music was my first love and it will be my last.” Als je dan toch zo dol bent op muziek, dan kun je toch wel wat originelers bedenken dan deze grijsgedraaide kraker van one hit wonder John Miles? Misschien heeft het iets te maken het bombastische – dat ook Bohemian Rhapsody kenmerkt – dat de MT-lezer zo aanspreekt.
6 Old and Wise – Alan Parsons Project (1982)
Vreemd genoeg koos u niet voor Eye In The Sky, toch wel de grootste hit van Alan Parsons, ooit geluidstechnicus in de beroemde Abbey Road studio's in London. Als Eye met enige moeite nog tot de rockmuziek kan worden gerekend, dan valt Old And Wise toch echt buiten de boot. Het is soft, erg Sky Radio. Is daar iets op tegen? Nee hoor. Gewoon een mooi liedje dat duidelijk niet bedoeld is voor dolblije buien. “There are shadows approaching me.”
7 Feel – Robbie Williams (2002)
Hoeveel hits kan Robbie Williams nog scoren? Niet veel als hij zelf zijn nummers blijft schrijven. Zijn laatste eigen creatie Come Undone is waardeloos vergeleken bij Feel dat nog wel een warme-deken-kwaliteit heeft. Nummer doet het erg goed op de radio. Het mooie van Robbie is dat hij eigenlijk overal kan en mag. Als een van de weinige ex-boyband goes solo-artiesten heeft hij het gepresteerd ook bij een mannelijk publiek in de smaak te vallen.
8 Nights In White Satin – Moody Blues (1967)
In de slipstream van Sgt. Pepper van de Beatles – een van de eerste popplaten waarop geëxperimenteerd werd met een klassiek orkest – gingen de Moody Blues een samenwerking aan met het London Festival Orchestra. Het resultaat Days Of Future Passed stelde de platenmaatschappij aanvankelijk voor een raadsel. Wat te doen met een plaat die noch pop noch klassiek is? Maar zoals vaker gebeurt met dit soort hybride nummers – denk wederom Bohemian Rhapsody – werd de single Nights In White Satin (originele versie 7 minuut 24) een klapper van een hit, die jarenlang niet van Jan 'Candlelight' Veens draaitafel af te branden was.
9 One – U2 (1991)
En daar zijn ze weer, de idealistische Ieren, dit keer met een nummer dat Peter Bakker draait als ie in een romantische bui is. Dan denkt ie weer terug aan het jaar dat hij definitief zijn wilde haren afschudde om in dienst te treden bij TPG. Hij zingt dit nummer over liefde en solidariteit vast als hij weer eens in het vliegtuig naar Afrika zit om goede dingen te doen. “One love, one blood/One life, you got to do what you should.” Ook een geschikt nummer voor verkiezingsfeestjes: twee leden van U2 speelden het nummer bij de inauguratie van Bill Clinton in 1993.
10 Sunrise – Simply Red (2003)
Het lijkt misschien alsof we hier met moderne popmuziek te maken hebben, maar de stem van Mick Hucknall schalde al door de ether toen Corus nog Hoogovens was, Fokker nog niet failliet was en TPG nog gewoon PTT heette. Iedereen die in 1985 Holding Back The Years op de autoradio hoorde, dacht: wat kan die negerin mooi zingen. Bleek het een bleke Engelsman met rood haar te zijn, die door de jaren heen helaas steeds zoutelozer jazzy soulpop ging maken. Maar dit jaar schoot hij weer in de roos met een nummer gebaseerd op een sample van die andere twee blanke soulnegers, Hall & Oates.
11 November Rain – Guns 'n Roses (1991)
November Rain duurt 8 minuten en 59 seconden. Toch wel een bewijs dat hier ergens mis ging met de band van Axl Rose en Slash. De laatste loopt in de clip uit de kerk naar buiten om een lange solo in te zetten. De gitarist wordt gefilmd alsof hij zojuist tot god geroepen is in de Rock hemel. Daar is overigens niets van waar want hij treedt nog steeds op. De liefhebbers kunnen November Rain terugvinden op het album Use your illusion II.
12 Stairway To Heaven – Led Zeppelin (1971)
Tja, wat kun je van deze Klassieker onder de Klassiekers nog zeggen? Er zijn zelfs gitaarwinkels waar het verboden is dit nummer te spelen. Ieder snarenwonder in de dop wil proberen hoe de bekendste tokkel aller tijden klinkt op weer een andere gitaar. Niet dat iemand ooit verder komt dan de eerste twee maten. De titel is misschien een aardige metafoor van hoe menig go-getter het verloop van zijn carrière ziet.
13 Tears In Heaven – Eric Clapton (1992)
De populariteit van Tears In Heaven is een van de laatste sporen die de nietsontziende unplugged-rage heeft achtergelaten in het muzieklandschap. Tien jaar geleden was de 'akoestische uitvoering' een excuus om allerlei oudbakken muziek op te warmen. Voor Eric Clapton was z´n ontstekkerde plaat een van z´n grootste successen ooit. Er zullen weinig mensen zijn die zo veel return on investment aan een overleden zoontje hebben gehad als deze meestergitarist.
14 Child in Time – Deep Purple (1975)
We waren verrast. Niet Smoke on the water, maar dat andere rockwerkje uit de diepe krochten van de jaren zeventig werd het meest genoemd. Verast, maar ook begripvol. Child in Time, en dan met name de live versie, wint het dik van die andere klassieker. Bassist Roger Glover had enkele jaren later nog een wereldwijde nr. 1 hit met Love is All. U weet wel, die clip met zingende kikker.
15 Joe Jackson – Is She Really Going Out With Him? (1979/1988)
Is She Really… van Joe Jackson is het enige nummer waar ons eigen land nog enigszins aan te pas komt. Want de live a capella versie die veel inzenders als favoriet aangaven, werd in Vredenburg, Utrecht opgenomen. Of was dat nou een van de andere twee uitvoeringen op dezelfde plaat? Hoe dan ook, we wilden op deze plaats toch even onze teleurstellingen uiten over het gebrek aan belangstelling voor eigen product. Bløf, Marco Borsato en Acda & De Munnik werden wel veel genoemd, maar haalden de top 20 niet.
16 Riders On The Storm – The Doors (1971)
Vreemd genoeg is The Doors in deze parade van Rockgoden de enige band met een Op Dramatische Wijze Overleden Zanger. Netjes, zoals het een poplegende betaamt, op z´n zevenentwintigste dood in bad aangetroffen. Na een turbulent leven met seks, drugs en rock 'n roll ligt hij nu op een Parijse begraafplaats naast Oscar Wilde te rusten. Het nummer Riders On The Storm is een zeven minuten durend epos van het soort waar we er wel meer van aantreffen onder de managersfavorieten.
17 Telegraph Road – Dire Straits (1982)
Toen het debuutalbum van Dire Straits net uit was (1978) zei zweetbandgitarist Mark Knopfler tegen een Duitse interviewer dat zijn band nooit in sportcomplexen zou gaan spelen, zoals die gekke Amerikanen met hun enorme geluidsinstallaties deden. Wat Knopfler zo radicaal van gedachten heeft doen veranderen, dat blijft gissen. Zes jaar later is Dire Straits een stadionband van formaat, die een live-plaat Alchemy uitbrengt waar Telegraph Road op prijkt in een bondige versie van veertien minuten.
18 Paradise By The Dashboard Light – Meatloaf (1977)
Megahit uit 1978 van het album Bat Out Of Hell van verdienstelijk acterende vetzak (Fight Club en Rocky Horror Picture Show). Later is het nummer nog twee keer opnieuw uitgebracht en een hit geworden. De zangeres in het nummer (Ellen Foley) is niet de zangeres die ook in de clip te zien was. Daarvoor hadden ze een wat tv-geniekere verschijning gekozen. Foley scoorde later nog een hit met We Belong To The Night.
19 School – Supertramp (1974)
Symfonische rock kent geen betere vertegenwoordigers dan Supertramp. Blijft de vraag: waarom staat The Logical Song hier niet? Misschien dat de Weltschmerz van die andere grote hit iets te veel van het goede is. Dan liever het evocatieve School dat aan het einde een pianosolo kent waar slechts weinigen weerstand aan kunnen bieden. Ook al zou je het willen. Crime Of The Century, zo heet het album dat met dit nummer begint.
20 We Are The Champions – Queen (1977)
Sinds '77 heet dit genre arena rock. En dat is dan ook precies waar dit nummer thuishoort: in de Arena. Het is prima te verdragen als Ajax gewonnen heeft, maar thuis op de bank op zaterdagavond met een pijpje Amstel? Volgens onbevestigde berichten van antropologen gebeurt het echt. Zomaar.
