Nina Brink vond hem een watje, maar de meeste dames lopen met hem weg. Helaas is Koos van der Meulen een jobhopper, die een spoor van bedroefde secretaresses achterlaat. Allemaal worstelen ze met dezelfde vraag: waarom ging Koos toch weg?
“Dit is héél jammer. Ik vind het ontzettend vervelend dat het zo gelopen is,” verzucht Margareth Knol. Tot medio februari was ze secretaresse van Koos van der Meulen. Toen kwamen er ineens die wangkussen. De voormalig president marketing and sales Europe van het kabelbedrijf Global Crossing is geen type dat zijn secretaresse grof op de mond kust. Daarvoor is hij te veel gentleman. De vaarwelkus beperkt zich discreet tot de linker- en rechterwang.
De afgelopen drie jaar maakten al drie verschillende secretaresses kennis met de farewell kiss van Koos (1948). Let's kiss and say goodbye. Alleen begrijpt níémand waarom. “Hij wilde zijn carrière elders voortzetten, maar ik weet niet waar,” sombert zijn laatste secretaresse.
“Zijn besluit om op te stappen heeft hij zelf genomen. Hij is in goed overleg vertrokken,” zegt woordvoerder Fred Franssen van Global Crossing resoluut. Dan relativerend: “nou ja, ik ben er zelf niet bij geweest. Maar er was absoluut geen sprake van een conflict. Dat kan ik garanderen. Daar is Koos van der Meulen ook helemaal het type niet voor. Het is een ontzettend aimabele man.”
“Een prima man,” benadrukt ook Cees Tromp, directeur van de club van zakelijke telecomgrootverbruikers BTG. “Koos is echt een bijzonder plezierig mens in de omgang.” Dat vonden ze bij Telfort, waar hij de topman was, ook. En ook dáár heette het dat Koos van der Meulen in de zomer van 1999 opstapte omdat hij zijn carrière élders wilde voortzetten. Let's kiss and say goodbye. Vraag rijst echter hoe vrijwillig al die afscheidskussen zijn.
“Bij Telfort,” zo constateert Tromp, “weet ik bijna zeker dat hij is afgerekend op de financiële resultaten van het bedrijf. Uit het jaarverslag van grootaandeelhouder British Telecom bleek dat Telfort in 1998 een verlies heeft geleden van bijna een half miljard gulden. En dat is echt heel veel geld hoor.
“Nee, ik kan niet beoordelen of er bij Global Crossing zakelijke problemen zijn. Sterker nog, ik wist helemaal niet dat hij daar nu ook alweer is vertrokken. Dit is nieuw voor me. Wel opmerkelijk ja.”
Zijn al die kussen soms het gevolg van het Peter Principle? De theorie, die stelt dat mensen nét zo lang op de maatschappelijke ladder stijgen tot ze hun definitieve status van onbekwaamheid hebben bereikt? Dit vermoeden wordt door een Telfort-manager bevestigd. Hij wil anoniem blijven. “Dit is een klein wereldje. Ik weet niet waar en in welke hoedanigheid ik Koos de volgende keer weer tegenkom,” luidt daarvoor het excuus. Dan vervolgt hij: “door zijn charme, zijn innemendheid, komt Koos overal makkelijk binnen en stijgt snel door naar de top. Maar die charme keert zich ook tegen hem. Bij Telfort blééf Koos maar vrolijk van de daken roepen dat het zo goed met ons ging. Hij verscheen ook veel in de vakbladen. Wij waren beter dan alle andere telecombedrijven. Maar ja, uiteindelijk bleken we zwaar verlies te draaien.”
Jobhoppervirus
Ook zijn gewezen secretaresses weten weinig over zijn verleden. “Hij is in een Fries dorp opgegroeid. Iets met twee keer 'deel' erin,” herinnert Margareth Knol van Global Crossing zich. “En hij heeft nog in de Nederlandse schaatsselectie gezeten.”
Na Friesland wordt het Brabant. Daar studeert hij technische natuurkunde aan de TU Eindhoven. Daarna werkt hij tien jaar lang als verkoper bij Unisys (destijds nog Burroughs). Bepaald geen jobhopper dus, en ook daarna niet. Negen jaar lang blijft hij aan een system integrator verbonden. Hij schopt het daar, naar eigen zeggen, tot directeur Europa. Welke systeemintegrator dat was kan ook zijn laatste werkgever niet achterhalen.
“Het is merkwaardig, maar er valt niets over Koos te vinden. Geen cv, niets,” constateert de woordvoerder van Global Crossing. Pas in 1993 wordt Koos van der Meulen definitief door het jobhoppervirus bevangen. Hij maakt bij Northern Telecom kennis met het fenomeen telefonie. Een jaar later vertrekt hij om directeur Nederland te worden van British Telecom. Daar blijft hij drie jaar. In 1997 volgt de overstap naar Telfort. Hij wordt daar dé topman.
Zijn voormalige Telfort-secretaresse Patricia Jong herinnert hem zich als “een zéér charmante man.” Ze vindt het nog steeds jammer dat hij twee jaar later alweer naar World Online overstapte. Nina Brink heeft daar ook nog altijd spijt van. De twee WOL-toplieden lagen elkaar absoluut niet. Koos bleek té British, té beschaafd. “Je kunt wel zien dat hij bij British Telecom gewerkt heeft,” sneerde Nina vaak.
Koos had als boegbeeld het bedrijf naar de beurs moeten brengen. Hij heeft duidelijk meer charisma dan Nina. “Echte ruzie,” zo weet een ingewijde bij World Online, “ís er nooit geweest. Nina kon ontzettend op hem foeteren, maar daar bleef hij altijd stoïcijns onder. Hij is uit eigen beweging na vier maanden weer opgestapt. Hij had genoeg van Nina.”
Ditmaal is er géén let's kiss and say goodbye. In elk geval niet met Nina. Over haar geeft hij, zeer tegen zijn gewoonte in, in het Financieele Dagblad een tamelijk vernietigend oordeel. “Gezien het drama dat zich momenteel afspeelt, zal het duidelijk zijn dat ik blij ben met mijn vertrek. Er zijn rond de beursgang dingen gebeurd die absoluut niet kunnen.”
Wereldwijde kabelnetten
Let's kiss and say goodbye. Telfort-secretaresse Patricia Jong wil over het wel en wee van die kussen begrijpelijkerwijs niet uitweiden. Minder begrijpelijk is het gegeven dat er nu, twee jaar later, bij Telfort nog steeds om de hete brij heen gedraaid wordt als het gaat om de vraag of hij nou vrijwillig opgestapt is of niet.
Is Koos van der Meulen de personificatie van het Peter Principle? Stijgt zijn ster net zo lang tot hij het punt van onbekwaamheid heeft bereikt? Of heeft hij gewoon last van een hardnekkige, verlate, midlifecrisis? Vragen die door het management van Global Crossing niet worden gesteld. Daar wordt hij na een paar maanden sabbatical in het voorjaar van 2000 benoemd tot president marketing and sales Europe. In de vakbladen verschijnen weer van die flitsende interviews. Zelfs de volkomen leek raakt bij het lezen daarvan bevangen door het enthousiasme waarmee hij over wereldwijde kabelnetwerken spreekt. De bij deze interviews geplaatste foto's tonen een charismatische man. Een man van wie je blindelings een tweedehands auto koopt. Of een pakket aandelen.
“Volgens mij,” zo analyseert een ingewijde uit de telecomsector, “is dat Koos zijn grootste frustratie. Hij was nog maar koud bij Telfort, of hij kondigde al een beursgang aan. WOL bood hem de mogelijkheid een beursgang waar te maken. Maar gezien alle omstandigheden moest hij wel afhaken. Koos wil gewoon een telecombedrijf naar de beurs brengen. Overigens zonder zélf te willen cashen. Daar is hij het type niet voor. De man is écht aardig.”
CV Koos van der Meulen
BURGERLIJKE STAAT: gehuwd, twee dochters
MARKANT: is een echte gentleman en zéér geliefd bij de dames
GROOTSTE BLUNDER: het flatteren van de bedrijfsresultaten van Telfort
SLIMSTE ZET: opstappen bij WOL
EIGENAARDIGHEDEN: was ooit honkvast, is nu jobhopper
HOBBY: Schaatsen, zat ooit in de nationale kernploeg.
CURRICULUM
1948 geboren in Friesland
1970 Technische natuurkunde, Eindhoven
1974 Verkoper bij Unisys (destijds Burroughs)
1984 Europees directeur systeemintegrator
1993 Manager bij Northern Telecom
1994 Directeur Nederland British Telecom
1997 Directeur Telfort
1999 Directeur World Online
2000 President marketing and sales Europe Global Crossing
2001 ?
