‘Van een tante kreeg ik toen ik een jaar of zestien was een klein bedrag, om te beleggen. Ik vond het fascinerend. Op die leeftijd deed ik van alles wat je zoal doet als tiener, maar ik vond het óók heel interessant om de koersen te volgen. Zo leuk, dat ik al besloten had dat ik vermogensbeheer ging doen toen mijn vader er een paar jaar later van uitging dat ik in het bedrijf kwam. Ik dacht: ik kan later altijd nog naar SHV, eerst wil ik deze droom volgen.
Mijn vader had het er moeilijk mee; een Van Vlissingen hoorde in het bedrijf. Het duurde wel zeven jaar, maar toen zag hij dat ik deed wat ik leuk vond, en er goed in was, en kon hij zich erbij neerleggen. Vanaf dat moment spraken we elkaar vaker en was hij meer betrokken bij wat ik deed.
Na elf jaar vermogensbeheer heb ik BCD opgericht. Toen ik daarmee begon, ben ik menigmaal naar mijn vader toegegaan voor advies. Dat vond hij fijn en ik ook. Hij was bij uitstek een man die met zíjn bedrijf bezig was, maar daar had ik begrip voor; ik had er zelf voor gekozen iets anders te doen.
Daarnaast ben ik altijd zeer nauw betrokken geweest bij SHV; ik was veertig jaar commissaris. Mijn hart gaat nog altijd sneller kloppen bij SHV. Met mijn twee broers, die het bedrijf uitstekend hebben geleid, sprak ik zes keer per jaar af in een cafeetje bij Utrecht om over de ontwikkelingen en plannen van SHV te praten. We waren hecht, ook daarin, en ze vonden het leuk dat ik als relatieve outsider andere ideeën had.
In 2006 overleden mijn beide broers, Frits en Paul. Een heftig jaar, ook zakelijk. Er was sprake van dat ik president-commissaris zou worden, maar ik had inmiddels mijn eigen familiebedrijf – en niet zo’n kleintje ook. BCD zat in een enorme groeiperiode. Ik had destijds verantwoordelijkheid voor zo’n drieduizend mensen; ik vond het niet juist om daarvan weg te lopen. Ik ben blij met die keuze, al was het moeilijk. Volgens mij is het beter geweest voor zowel BCD als SHV. Nu is de president-directeur een outsider en dat gaat uitstekend. De familie is er nauw bij betrokken.
Vanwege mijn leeftijd heb ik intussen een aantal functies neergelegd, maar ik stop nooit. Op mijn 79ste verjaardag gaf een vriend me een geranium; ik moest maar eens rustiger aan doen. Ik heb de geranium op mijn bureau gezet en ben erachter gaan zitten werken. Tegenwoordig ben ik vooral druk met onze stichtingen, waaronder de Stichting Familie Onderneming, die jaarlijks de Familiebedrijven Award uitreikt. Om familiebedrijven te belonen, maar ook om het gesprek aan te gaan. [tweet_dis excerpt=”John Fentener van Vlissingen: ‘Nederland loopt achter als het gaat om successierecht, daardoor haal je continuïteit uit die bedrijven en uit de economie.'”]Nederland loopt achter als het gaat om successierecht, daardoor haal je continuïteit uit die bedrijven en uit de economie.[/tweet_dis]
Onze kinderen zijn er heilig van overtuigd dat we BCD binnen de familie houden, en ook bij de kleinkinderen zie ik belangstelling en tevens capaciteit. Mijn vrouw en ik hebben negen kleinkinderen. Ze kunnen straks kiezen uit twee familiebedrijven om in te werken – of een bedrijf daarbuiten natuurlijk.’
Dit artikel komt uit het nieuwste nummer van MT over familiebedrijven. Lees in de serie ‘niet in het familiebedrijf’ ook: ‘Henk van Koeveringe droeg familiebedrijf Roompot niet aan zijn kinderen over‘ en volgende week: ‘Gijs Stork wordt nog altijd met de machinefabriek geassocieerd‘
Advertorial Wat speelt er in Nederlandse familiebedrijven? Lees het in het nieuwe nummer van MT
In dit nummer:
– Bas van der Veldt & Arnold Mars (AFAS) over het zoontje-van syndroom
– Bij een baas van buiten kijkt de familie altijd mee
– Aldi-familie ruziet elkaar de tent uit
