Privé bellen met een mobieltje van de zaak. Een pen mee naar huis nemen. Met je leasebak het voetbalelftal van je zoon naar een uitwedstrijd rijden. Als dat diefstal is, ben ik al jaren een dief.
Het mobieltje wordt ter beschikking gesteld voor zakelijke telefoontjes. De pen krijg je om letters voor het bedrijf op papier te zetten. En de leasebak mag weliswaar privé worden gebruikt, maar niet meer dan wat redelijkerwijs verwacht mag worden.
Toch zie ik het anders.
Ik werk inmiddels 25 jaar, waarvan 22 in loondienst, en al die jaren heb ik (me) veel meer uren aan mijn werkgever gegeven dan tussen ons contractueel was overeengekomen. En ik wed dat dat voor veel lezers van dit blad geldt – groeien is een meer dan fulltime baan. Ik zeur, net als u, niet over ’compensatie’, ’uitbetaling van overwerk’ en meer van die achterhaalde vakbondskreten.
Dat belletje naar huis (meestal met de mededeling dat het wegens uitgelopen vergaderingen wat later wordt…), die achteloos in de binnenzak gestopte pen, die extra privé-kilometers met de zakelijke auto – daar moet dan echter óók niet over gemekkerd worden.
Ik vind dat ik een deal heb met mijn achtereenvolgende werkgevers. Die bestaat er uit dat zij mij geen dief noemen als ik een pen meeneem en dat ik hen geen dief noem als zij mij structureel meer dan 40 uur per week laten werken. Dat is natuurlijk altijd een stilzwijgende deal, want in elk arbeidscontract wordt 36, 38 of 40 uur overeengekomen als arbeidsduur en de clausule dat de werknemer bedrijfspennen mag eten, is ook nergens opgenomen.
Daar kom je, om met de rooklobby te spreken, samen wel uit.
Sinds ik jaarlijks een mooie vulpen krijg van mijn lieftallige echtgenote en ik om fiscale redenen helemaal geen privé-kilometers meer rijd met de BMW van de zaak, is het enige waarop de bedrijfsrechercheurs van deze wereld mij nog kunnen pakken het privé-gebruik van het mobieltje. Was, bedoel ik. Want gelukkig heb ik een werkgever die mij ook van dat kruis heeft bevrijd; elke drie maanden ontvang ik een overzicht van al mijn (mobiele) telefoontjes met het verzoek om even aan te geven wat privé was en wat niet en de mededeling welk bedrag wordt ingehouden wegens overschrijding van het ’belbudget’ als ik geen sterk verhaal heb. Top! Want door geen seconde aan dat overzicht te besteden en die paar tientjes per kwartaal grootmoedig van mijn salaris te laten inhouden, mag niemand mij meer een dief noemen.
De lezersvraag van deze maand: wat doe ik op donderdag als de teller voor die week op 38 uur staat?
