Een genante vertoning
Ik geloof absoluut niet dat wie voor een dubbeltje geboren is geen kwartje kan worden. Wel geloof ik in grenzen – en ik ben onlangs tegen de mijne aangelopen. Toen ik een week een auto met chauffeur had. Niks mis met rijden in een Chrysler 300C, maar ik wil wel graag zelf rijden en niet gereden worden door een te beleefde man in een te strak pak.
Dat is zeker als je in Friesland woont, waar gewoon nog te uitbundig is, namelijk in alle opzichten een genante vertoning. Het mag wennen, onderdanig personeel in de buurt (zie de Oranjes), maar ik heb er geen enkele behoefte aan. Alle voordelen ten spijt, qua efficiënt met de tijd omgaan.
Ik geloof trouwens wel dat wie slechts dat doet wat nodig is – en niks meer, liever wat minder – geen kwartje kan worden. Tachtig procent van de werkende bevolking, schat ik op basis van 24 jaar ervaring, werkt in eerste instantie voor het geld, wordt betaald voor acht uur, werkt dus ook acht uur en toont eerder stof in dan vuur uit de sloffen.
Ik weet wel dat je die keuze moet respecteren (van wie eigenlijk?). Maar het is mijn ervaring dat juist deze urentellers vooraan staan als het gaat om het handhaven of uitbreiden van hun rechten. Ze zitten in de or wegens ontslagbescherming – die types. Losers.
Van dat soort snap ik dus helemaal niks. Voor een kwartje geboren en een dubbeltje willen worden. Al dood ver voor de laatste adem. Wel iets bijzonders kunnen, niets bijzonders doen. Dát is pas een genante vertoning. Als ik nog één zo’n triest geval zie, neem ik een chauffeur bij mijn auto!
