Anneke Groen is ‘meewerkend voorvrouw’ van Rode Hoed, dat in deze turbulente tijden van discussie het tij mee heeft. Er wordt in het debatcentrum niet alleen gepraat, er moet ook geld verdiend worden. “We zijn doeners, geen vergadertijgers.”
“Velen kennen De Rode Hoed als locatie van tv-programma’s zoals het Lagerhuis. Maar we zijn bovenal een debatcentrum, een kritisch volger en aanjager van de maatschappelijke discussie. De naam De Rode Hoed verwijst niet naar een politieke kleur, maar naar de hoedenmakerij van Claes Roothoet. Op de fundamenten ervan is deze zeventiende-eeuwse schuilkerk gebouwd. We zijn onafhankelijk.
“Ik beschouw ons product – het organiseren van debatten – van levensbelang, omdat het openbare debat hoort bij de democratie. Dat is niet alleen aan journalisten of politici voorbehouden. Zo langzamerhand zijn er geen waardevrije plekken meer voor burgers om zelf iets te zeggen. ‘Hun zegje doen’ is voor velen dan ook de reden om te komen. Er bevinden zich steeds meer jonge mensen onder de bezoekers die het belangrijk vinden om zich te mengen in de maatschappelijke discussie.
“Net als radio, televisie, kranten of tijdschriften zijn we een medium. Alleen beschouwen wij het debat niet als amusement, waar de leukste of de hardste schreeuwer het woord krijgt. Deze idealistische doelstelling ontslaat ons niet van een zakelijke bedrijfsvoering. We zijn een gemengd bedrijf met een profit- en een non-profitpoot. De profitpoot doet zaalverhuur met catering voor openbare of besloten bijeenkomsten. Er worden hier seminars, bedrijfsdiners en bruiloften gehouden en besloten concerten gegeven. Met wat we verdienen, betalen we onze doelstelling binnenshuis. Ons seizoen duurt tien maanden; tijdens het zomerreces lopen de kosten voor pand, personeel en bedrijfsvoering gewoon door. “De stelregel is dat onze openbare debatten zichzelf moet financieren met projectsubsidies, bijdragen van partners en entreegelden. Zo werken we in de serie Nieuw leiderschap samen met het Financieele Dagblad en managementcentrum De Baak. “De Rode Hoed heeft twintig man personeel, een jaarrekening, jaarverslag en een accountant. Het is een professionele organisatie van doeners, geen vergadertijgers. Het is geen platte organisatie. Maar ik vind het niet van deze tijd om te roepen: ‘Ik ben de baas!’ Voor mij is leiderschap dienstbaar zijn; wel moet je duidelijk aansturen, wat en hoe je iets wilt en waarvoor je staat. “Door mijn achtergrond als journaliste en congresorganisator werk ik vanuit mijn intuïtie. Niet gebaseerd op een managementtheorie, eerder op de alledaagse praktijk. Zo’n praktische managementstijl hoort in deze werkomgeving. Naast een zakelijk instinct en gevoel voor het spel met ambtenarenapparaat en bedrijfsleven moet je een Fingerspitzengefühl hebben voor het maatschappelijke debat. Kort geleden droeg iemand het onderwerp overgewicht aan, dat daar enigszins buiten valt. Dan moet ik wel overtuigd worden van het belang hiervan. Bij dit onderwerp spelen bijvoorbeeld vooroordelen vanuit commercie, financiering ziektekosten, voedingsleer en schoonheidsidealen een rol. De initiatiefnemer mag nu op zoek gaan naar partners en financiering. “Ik ben een meewerkende voorvrouw; samen met twee programmamakers bepaal ik de debatten en verdelen we de uitvoering van projecten. Voor sprekers put ik uit mijn netwerk. Mensen vinden het een eer hier te spreken. Al is het voor een boekenbon of een fles wijn. Ze weten dat ons kleine budget opgaat aan publiciteit en facilitaire kosten. Nog nooit heb ik meegemaakt dat iemand onze uitnodiging afwees omdat de tegenstander aanwezig zou zijn. Men vindt het juist fijn om een criticaster tegenover zich te hebben; dat geeft het debat diepte. Sinds enige tijd speelt bij ons – met bekende en daarom soms kwetsbare Nederlanders als spreker – security helaas een meer zichtbare rol. Dat betekent nog geen poortjes, maar wel een grondige controle van het pand op vluchtroutes en nooduitgangen. We zijn terughoudend met het inhuren van een bewakingdienst, omdat dat op gespannen voet staat met het openbare debat. “In deze turbulente tijden hebben we het tij mee. Mensen willen weer publiekelijk hun mening geven, antwoorden en oplossingen zoeken in plaats deze uit te besteden aan de politiek. De Haagse politiek op haar beurt heeft de mond vol van ‘transparantie, directe invloed van burgers en eigen verantwoordelijkheid’. “Op 1 juli verliezen we onze jaarlijkse subsidie van het ministerie van VWS. Toch zie ik de toekomst met vertrouwen tegemoet. Binnenkort gaan we literaire diners aanbieden rondom schrijvers aan bedrijven, voor hun klanten of personeel naast seminars voor bedrijven en overheid op commerciële basis.
“Ons resultaat is moeilijk in harde cijfers uit te drukken. Indirect lees je ons succes af aan aandacht in de media of de discussies die de debatten oproepen. Maar je ziet het ook als mensen in ons café blijven hangen om na het debat nog even door te praten. Alleen al het feit dat mensen blijven terugkomen voor het debat, de sfeer en andere aanwezigen, geeft de Rode Hoed een sterke netwerkfunctie.”
CV Anneke Groen
1946 > geboren in Alkmaar
1965 > hbo textiele werkvormen
1965 > lerares
1975 > verslaggever Noordhol-lands Dagblad, redacteur/verslaggever Mar-griet, hoofdredacteur School en medezeggenschap, redacteur Humanistische Omroep
1985 > Buro Anneke Groen, journalistieke producties en congresorganisatie
1998 > algemeen directeur Rode Hoed, Amsterdam
Anneke Groen is getrouwd en heeft twee kinderen en twee kleinkinderen
