Nieuw op mt.nl: de doorgeefcolumn. Elke week beantwoordt een manager een vraag van een collega. De aftrap is van Jan Dijkgraaf, sinds 1 april hoofdredacteur van Management Team.
Hoe lastig is het om een áárdige voorganger op te volgen?
Niet. Hoewel mijn tak van sport, de journalistiek, nog iets van een arbeiderszelfbestuur in zich heeft (je wordt gewikt en gewogen door een redactieraad voor een uitgever tot benoeming over kan gaan), is het al lang niet meer zo dat de aardigste kandidaat ook wordt benoemd. Het gaat steeds meer om een verzameling aan inhoudelijke kwaliteiten, waarvan ‘een prettige persoonlijkheid’ misschien in de ogen van je toekomstige collega’s zeker een niet onbelangrijke is – maar degenen die over je benoeming gaan, hebben heel andere prioriteiten. Ze moeten je een baan wel gúnnen natuurlijk, dus de onvervalste hufter moet je ook niet uithangen. Of zijn. Maar het gaat er anno 2006 vooral om dat ze denken dat je nuttig (en lucratief) werk voor ze gaat doen.
Ik heb in dit Google-tijdperk, dankzij een uitgesproken en soms zelfs tikkeltje provocerende stellingname in vorige banen, altijd een behoorlijk duidelijk profiel voor mijn toekomstige collega’s, nog voor het allereerste contact. Een botte boer. Extreem zakelijk. Wars van conventies (en vakbonden). En meer van die dingen die je bij sollicitatiegesprekken niet per se indeelt bij je vijf beste eigenschappen. Het grote voordeel van zo’n entree: het kan alleen maar meevallen. Sterker: wie gewoon zijn stinkende best doet, heeft aan mij een beste en wie ook nog bovengemiddeld getalenteerd is, heeft aan mij een goeie. Moeilijker dan dit is het niet.
Jij geeft leiding aan een team van bijna uitsluitend vrouwen. Moet je vrouwen anders behandelen dan mannen?
Volgende week leest u Weavers antwoord.
