Geen producten in de winkelwagen.
In deze economisch barre tijden lijkt geen bedrijfstak te worden gespaard. Maar het is niet voor iedereen kommer en kwel. In deel 2 van een serie over ondernemers die profiteren van de crisis, het verhaal van Peter Paul de Vries, ondernemer en ceo van Value8, die een achterdeur heeft naar de beurs
Beleggen is niet vreselijk hot op dit moment. Tóch is het juist dat waar de kersverse ondernemer Peter Paul de Vries zijn bedrijf omheen heeft gebouwd. Beleggen in bedrijven die door crisis in de problemen zijn gekomen, bedrijven die niet op een gebruikelijke manier aan een financiering kunnen komen en beleggen in goud.
Tussen de kraters van Lehman Brothers en de bankencrisis ben ik mijn bedrijf begonnen. Een vrolijk bloemetje tussen de rokende puinhopen. Ik had die timing zelf niet verzonnen en voorspeld, maar van een crisissfeer is geen sprake bij ons kantoor. In tegenstelling tot alle rampverhalen, gaat het feitelijk helemaal niet zo slecht met het Nederlandse bedrijfsleven. De bedrijven met wie het al slechter ging, zoals drukkerijen, die hebben moeite om op te veren, maar bedrijven die in opkomende markten zitten, schieten zo weer omhoog. Zeker als je in de goede bedrijven stapt die in de gezondheidszorg zitten, of in de leisure and luxury of in het Verre Oosten, zijn er goede kansen. Je moet dan wel weten waarin je stapt en wanneer. Ik ben een optimistisch mens en dat is zeker niet veranderd in de crisis. Het plezierige van deze crisis is ook nog eens dat je normalere salarissen aan hele goede mensen betaalt. Niemand verdient hier boven de Balkenende-norm.
Een student die blijft leren
Ik was vijftien toen ik begon met beleggen, vlak na de zware recessie van begin jaren tachtig. Daarna ben ik economie gaan studeren. Beleggen was zeker nog niet zo hot als in de laatste decennia. Informatie was schaars. In mijn studententijd kwam ik als student bij Amro op de Coolsingel vrijwel dagelijks koersen kijken op het telex-apparaat waar de actuele koersen op stonden. Een eigenwijs studentje die het precies wilde weten. Tegenwoordig is financiële informatie real time verkrijgbaar op oneindig veel schermen overal in de wereld. Ik wil nog steeds weten hoe het zit. Hoe meer je weet, des te beter kan je risico’s beperken. Maar het valt me tegen dat ik nog steeds fouten maak die ik als beginnersfouten zou kwalificeren. Maar ik zie het leven ook als leertraject: je doet je best, je maakt fouten en probeert het de volgende keer nog beter te doen. Zo wil ik er ook in blijven staan, als een student die voortdurend leert. Nu ook als ondernemer.
Ik heb eigenlijk nooit een carrière gehad in de hiërarchie en binnen gebaande paden van een groot bedrijf. In zo’n klasje zitten bij een multinational en vervolgens tot je veertigste wachten voor je echt een keer aan de bal komt. Bij de VEB stond ik direct in de spits. In het begin was de VEB nog een kleine club. Mijn voorganger De Haze Winkelman heeft de VEB op de kaart gezet. En daarna hadden we het tij mee: steeds meer mensen gingen beleggen en steeds vaker werden beleggers benadeeld. Op mijn 28e was ik er de baas en stond ik op aandeelhoudersvergaderingen en bij de rechtbank vaak oog in oog met bestuurders van multinationals. Ik heb er ook ongelofelijk veel plezier in gehad om soms een stok in de wielen te steken van hoge heren met duistere plannetjes. Aanvankelijk durfden rechtbanken ons geen gelijk te geven, omdat ze het niet helemaal begrepen of om de kwestie over te laten aan een hogere rechtbank.
Toen we naar de Ondernemingskamer gingen, kregen we eindelijk een faire kans. Ik heb altijd genoten van de underdog positie. Procederen tegen een tegenstander die een budget heeft voor de procedure dat twintig keer zo hoog ligt. Het zit waarschijnlijk in mijn karakter. Ik kies blindelings voor David in zijn strijd tegen Goliath. Het vervelende voor deze bedrijven is dat ik niet te grijpen was. Ik was niet van hen afhankelijk . Het gaat in deze wereld veelal om het geld en ego’s, maar eigenlijk hou ik vooral van het spel, met cijfertjes spelen en de confrontatie aangaan. Ik wilde goed geïnformeerd de strijd aangaan, misstanden achterhalen en aan de kaak stellen. Ik heb me er vol voor ingezet en heb daar veel voor terug gekregen. Geen wonder dat wij met Value8 nu zelf ook kritisch worden gevolgd. Het mooiste voor een financieel journalist zou natuurlijk zijn om mij te betrappen op de onoorbare zakkenvullerij waar ik topbestuurders zo lang op aangesproken heb.
Op de fiets naar de eigen zaak
Ik mis de VEB niet. In de periode na mijn vertrek was ik nog voorzitter van Euroshareholders, de Europese club van VEB’s. Ik heb ook nog de Fortis-zaak gedaan in België. In die hoedanigheid heb ik op de aandeelhoudersvergadering in Brussel nog hard 'Non, non, non' gescandeerd op de drie voorstellen van Fortis en een paar duizend Belgen achter me gekregen. Maar toen voelde ik duidelijk dat het genoeg was. Ik fiets inmiddels – met voor en achter een kinderzitje – naar mijn eigen zaak en werk daar samen met dertien leuke en enthousiaste mensen, ook een paar oud-VEB collega’s.
Van de "hezbollah leider van belegger" ben ik fulltime investeerder geworden met een snel groeiend conglomeraatje van investeringen, variërend van milieuvriendelijke gewasbescherming tot onze meest recente aanwinst: een liftenbedrijf uit Amersfoort. Soms zijn dat bedrijven die in de moeilijkheden zijn gekomen in de crisis. Het leuke van mijn bedrijf is dat het nog de omvang heeft dat we flexibel kunnen zijn en kunnen kiezen welke richting we opgaan. Sinds de zomer zitten we ook in handel in fysiek goud, een markt waar mensen heen vluchten in tijden van crisis. En ondertussen zijn we ook een soort van ‘marktleider’ geworden in lege beurs-nv’s waardoor we een interessante partij zijn geworden voor bedrijven die financiering zoeken, een soort "achterdeur" van het Damrak. Voor zo’n reverse listing kun je niet naar een van de grootbanken en wel naar ons. Eigenlijk zijn dit activiteiten die juist door de crisis een opportunity geven.
