Verslaggever Karin Willems sloot zich voor Management Team vijf dagen op in een klooster om deel te nemen aan een stilteretraite. Zij hield een dagboek bij dat in MT 2 verschijnt. Tot die tijd kunt u hier dagelijks een aantal dagboekfragmenten lezen.
Dag 1
Vanuit mijn schaars ingerichte kloosterkamer (een bed, een bureau en een kast) staar ik de eerste middag naar buiten. Ik zie de lucht veranderen van enigszins blauw naar grijs en vervolgens omslaan in een vreemde gelige teint. Het gaat onweren. De gele lucht werpt een raar licht op de ommuurde kloostertuin. Het ziet er triest uit. Wat doe ik hier eigenlijk? Als het hard begint te regenen besluit ik dat het maar goed is dat geen aanleg voor depressiviteit heb.
Dag 2
Met zijn allen stil zijn in de kapel is weer een heel ander soort stilte dan de stilte die je ervaart tijdens een eenzame wandeling in de buitenlucht, of tijdens de stilte van het mediteren. Het voelt verhevener. Hoe meer mensen er tegelijk stil zijn, hoe indrukwekkender het is, concludeer ik. Ik denk aan een voetbalstadion met 40.000 mensen tijdens een minuut stilte, of een volgepakte Dam tijdens Dodenherdenking. Indrukwekkend stil. Gek dat ik daar nog nooit eerder bij heb stilgestaan.
Dag 3
Stilte kan soms enorm bedreigend zijn, vertelde de retraitebegeleidster gisteren. Maar ik ben niet bang voor de stilte. Sterker nog: ik was vergeten dat het zo prettig aan kan voelen. En ik denk dat ik niet de enige ben. In het dagelijks leven pikken we voortdurend – bewust en onbewust – allerlei signalen op. We zien, voelen, horen en ruiken van alles. Als het niet automatisch gaat, zoeken we het op. Vind je het gek dat we met zijn allen het gevoel hebben dat we overlopen? Maar om daar achter te komen is het kennelijk nodig om je vijf dagen op te sluiten in een klooster. (Of ben ik nu aan het doorslaan?)
Dag 4
Ik begin aardig aan de rituelen tijdens de kerkdiensten in de kapel te wennen. Het opzoeken van de hymnes en de psalmen die worden gezongen, de entree van de paters en de zusters, het handmatig luiden van de kerkklokken en het voorlezen door de prior van het slotgebed. Ik moet toegeven: ik heb niets met welke religie dan ook, maar deze kerkrituelen maken me volledig ontspannen.
Dag 5
Voor de laatste keer de mis bijgewoond, vanmiddag verlaten we allemaal het klooster. Ik neem me voor wat vaker bewust de stilte op te zoeken, maar ik realiseer me meteen dat het een loos voornemen is. Want de stilte in een klooster valt daarbuiten bijna niet na te bootsen. Het gaat verder dan een moment de tijd nemen. In het klooster is sprake van een unieke combinatie van factoren die een weldadige stilte brengt. Het pand met zijn marmeren trappen, hoge gewelfde gangen en de knusse kapel helpt daarbij. Bovendien heb ik vijf dagen lang niets anders kunnen doen dat lezen, schrijven, slapen, mediteren en vooral nadenken.
Klik hier voor het artikel.
