Bob de Manager heeft u al 100 keer laten meegenieten van het hilarische mailverkeer met zijn collega's. U heeft via onze speciale epaper laten weten welke vijf Bob's u nog eens zou willen zien. Na ruim 64.000 reacties hier de vijf winnende afleveringen.
1
Bob is divisiedirecteur bij een groot concern. Bob doet zijn best. In aflevering 57 vertelt hij de deputy manager hrm over zijn voorkeur voor die leuke sollicitante.
van Bob
aan Ingrid
onderwerp Goed gevoel
Hallo Ingrid,
Wat vond jij van de sollicitanten van vanochtend? Qua cv en ervaring ontlopen ze elkaar niet of nauwelijks, maar gevoelsmatig gaat mijn voorkeur uit naar die Marieke. Ik had bij haar al binnen vijf minuten een goed gevoel, en jij als hrm'er weet als geen ander hoe cruciaal dat is.
Bob
Bob,
Ja, dat zag ik, dat goede gevoel van je. Laat ik eerlijk zijn: ik heb me vanochtend echt kapot zitten ergeren. Sorry hoor, maar jij bent wel de laatste man van wie ik had verwacht dat ie zich laat overrompelen door de eerste de beste griet die komt opdraven in een veel te kort rokje. Valt me enorm tegen van mijn directeur.
Ingrid van der Hoofd
Deputy manager hrm
Ingrid,
Ik weet echt niet waar je het over hebt en eerlijk gezegd voel ik me ernstig beledigd door je mail. Je zet me neer als een of andere pikgerichte manager. Nou, je kunt veel van me zeggen, maar dat ben ik dus absoluut niet. Ik respecteer vrouwen om hun capaciteiten en talenten, en ik vond die Marieke gewoon de meest geschikte kandidaat. Van dat rokje en dat decolleté, waar heb je het over zeg, ik heb het niet eens gemerkt. Laten we dit in godsnaam zakelijk houden.
Bob
Bob,
Decolleté? Ik heb in mijn mail niet eens wat gezegd over haar decolleté! God, wat val jij door de mand, zeg. Bovendien: hoezo zakelijk? Jij vraagt haar of ze een partner heeft, of ze kinderen heeft of wil… het is je wellicht ontgaan, maar concernbreed hebben wij een hrm-protocol waarin nadrukkelijk staat dat het verboden is tijdens een sollicitatiegesprek dit soort vragen te stellen.
Ingrid
Ingrid,
Hou nou toch op! Ik bedoelde dat decolleté gewoon overdrachtelijk, om aan te geven dat zoiets me in het algemeen niet bezighoudt. Ik zou niet eens weten wat voor decolleté dat meisje had. En dan die zogenaamd persoonlijke vragen: dat zie je helemaal verkeerd. Dat meisje was gewoon erg nerveus, ik probeerde gewoon om haar op haar gemak te stellen. Is dat tegenwoordig ook al seksistisch?
Bob
Bob,
Interessante term: een overdrachtelijk decolleté. Is dat een decolleté dat een directeur weliswaar opmerkt maar waar hij niet opgewonden van raakt, waar hij, als ik even sarcastisch mag worden, als het ware doorheen kijkt? Schei nou toch uit, Bob. Dat meisje van jou zag eruit alsof ze vanavond nog een of andere Playboy-event moet opvrolijken. Hoezo trouwens meisje? Heb je het bij mannelijke kandidaten ook wel eens over een jongetje? Vraag je dat jongetje dan ook of ie een partner heeft? By the way, Bob, dat meisje is 23, ze kon wel je dochter zijn.
Ingrid
Ingrid,
Wil je alsjeblieft mijn kinderen buiten deze discussie laten? Je argumenten en verwijten worden echt steeds potsierlijker. Ik ga hier niet eens meer op in. Wel laat ik door mijn secretaresse een afspraak maken met jouw chef erbij, om dit heel snel uit te praten, want zo kun je mij, jouw directeur, echt niet bejegenen.
Bob
Bob,
Pardon? Word ik nu op het matje geroepen? Ga je nu ineens meneer de directeur spelen? Zo van: kijk eens, ik ben hier de grote baas en als ik een of andere lellebel wil aannemen dan doe ik dat gewoon. God, wat stel jij me teleur. Maar je doet maar, Bob. Oh ja: we hebben nog een vacature op Marketing. Wat zal ik voor je bestellen? Een leuk, alleenstaand blondje met een overdrachtelijk decolleté?
Ingrid
Hoi Annelies,
Ik had je daarstraks gevraagd of je een vervolgafspraak met mij en die sollicitante van vanochtend wil regelen. Dat was echter wat voorbarig. Kun je die mevrouw bellen dat we er intern nog even niet uit zijn?
Bob
2
Bob is divisiedirecteur bij een groot concern. Bob doet zijn best. In aflevering 85 krijgt Bob te maken met ‘de vrouw van'.
van Bob
aan Maarten
onderwerp Q2
Beste Maarten,
Ik weet dat je op vakantie bent, en na die loodzware maanden is dit je ook zeker gegund, maar ik moet je toch echt even storen, wetende dat je af en toe in je mail kijkt. Hoofdkantoor meent namelijk dat er fouten zijn geslopen in jouw voorlopige Q2-berekening en nou willen ze binnen 24 uur toelichting. Maar de enige die dit kan doen ben jij. Zou je me alsjeblieft snél kunnen terugmailen. Bellen kan ook, nog liever zelfs, maar ik begrijp dat waar jij zit nauwelijks of geen bereik is.
Bob
Geachte Bob,
Ik ben de vrouw van Maarten, we hebben elkaar op een receptie wel eens kort gesproken. Maarten is met onze oudste dochter een dagje naar Boedapest en ik heb geen idee hoe laat ze weer hier zijn. Maar ik zal Maarten melden dat je hem dringend nodig hebt. Wat ik overigens niet begrijp: ik ken mijn Maarten heel goed en die maakt nooit fouten. Daarentegen zegt Maarten altijd wel dat Hoofdkantoor wordt bevolkt door een stel Neanderthalers, dus is de kans groot dat daar de fout ligt. Maar dat is slechts mijn mening, en die van mijn Maarten.
Ineke
Beste Ineke,
Ik denk niet dat het zin heeft om Hoofdkantoor te melden dat het hun schuld is, daar zijn ze niet zo van. Overigens, met alle respect: het is niet de eerste keer dat Maarten een fout heeft gemaakt in een kwartaalberekening. We waarderen hem zeer, maar enige slordigheid is hem af en toe niet vreemd. Vraag hem in elk geval alsjeblieft of hij contact met me opneemt – maakt niet uit hoe laat het is. Dit is echt urgent, anders zou ik hem uiteraard tijdens zijn welverdiende vakantie niet storen.
Bob
Bob,
Ja, zeg dat wel: een welverdiende vakantie – die jij nu cru verstoort. Mijn Maarten heeft zich maandenlang kapot gewerkt. Elk weekend werk mee naar huis! Zeg ik hem: dit is niet normaal meer, Maarten. Ja, zegt hij, Bob schuift alles wat met cijfers te maken heeft op mij af, is hij zelf lekker van het gedoe af. Ja, geen wonder dat je dan onder die druk en met al die bergen werk wellicht eens een foutje maakt. En wat doe jij vervolgens? Los je het zelf op? Nee, natuurlijk niet, je zou niet eens weten hoe. Nee, je belt Maarten die eindelijk een beetje rust heeft. Je zoekt het maar uit! Je lost het zelf maar op! Wij vieren hier vakantie.
Ineke
Ineke,
Ik vind dat je wel erg doordraaft. Het is echt niet zo dat ik alles op Maarten zijn schouders schuif. Maar hij is onze CFO en dit is gewoon zijn taak. En als hij het teveel vindt, en zich niet correct behandeld voelt, dan moet hij dat niet boos aan jou melden maar gewoon nuchter aan mij. En verder wil ik heus nog wel een poging doen het zelf op te knappen, maar dan heb ik wel de files nodig en om die te verkrijgen heb ik Maartens wachtwoord nodig. Dat heeft hij niet achtergelaten. Hoe dan ook: vraag hem alsjeblieft contact met mij op te nemen.
Bob
Bob,
CFO? Ja, in náám! In de praktijk gebruik je hem als je cijferslaafje! Maarten, reken jij het even na en vertel me dan waar ik op moet letten? Maarten, zet je het even helder op een A4-tje? Maarten, kun jij morgen de financiële rapportage aan Hoofdkantoor doen, want ik moet toevallig lunchen met een belangrijke klant? Jaja, we lachen ons thuis altijd suf als Maarten jouw zoetsappige, slijmerige toontje van je imiteert. ‘Volgens mij,' zei Maarten laatst, ‘denkt Bob dat Ebita een Afrikaanse voetballer is.' En nou ben je ineens in paniek omdat het je even zonder mijn Maarten moet doen. Nou, los het maar een keer zelf op, slijmbal!
Ineke
Ineke,
Oh, zegt die Maarten van jou dat over mij? Nice to know! Weet u wat, mevrouw Ineke? Ik los het dit keer inderdaad zelf wel op, helemaal in mijn eentje, zonder Maarten. Dat wachtwoord mag hij trouwens in zijn reet stoppen. Prettige vakantie! En vertel die Maarten van jou dat ik na die vakantie een héél goed gesprek met hem wil.
3
Bob is divisiedirecteur bij een groot concern. Bob doet zijn best. In aflevering 89 vertrekt één van zijn beste mensen naar Afghanistan.
van Arthur van Dommelen
aan Bob
onderwerp Een nieuw leven
Beste Bob,
Ik had je dit vandaag persoonlijk willen vertellen, maar je was voortdurend in overleg. Dus dan zo maar: Bob, ik ga het bedrijf verlaten. Ik heb er echt goed en lang over nagedacht, maar mijn besluit staat vast. Ik ben 46 jaar, directeur zal ik nooit worden,
al helemaal niet omdat jij alsmaar blijft zitten en de drang om naar de top te komen is trouwens ook weg. Ik gooi het roer radicaal om. Vanaf december werk ik voor International Caring Marketeers, een soort Artsen Zonder Grenzen, maar dan allemaal lui uit de marketingbranche. Voor deze club ga ik in Afghanistan aan de
slag, een voor bescheiden salaris en geen bonus, maar dat kan me niet schelen. Een nieuw leven, nieuwe kansen, dromen… Ik ben eraan toe.
Arthur van Dommelen
Marketing Director
Beste Arthur,
Dat is even schrikken, dat jij vertrekt, te meer, dat zeg ik er eerlijk bij, de krapte op de arbeidersmarkt qua marketeers heeeel krap is. Weet je het wel zeker? Is het niet gewoon zo'n midlife-bevlieging waar wij veertigers allemaal wel eens last van hebben? Is het dan niet verstandiger om er even wat maandjes tussenuit te gaan,
even helemaal opfrissen? Desnoods sturen we je naar Fontainebleau, kun je lekker asset management studeren, ik noem maar wat, al moet ik dat wel even kortsluiten met Hoofdkantoor, want dan schep ik wel een precedent. Is dat wat, Arthur?
Bob
Beste Bob,
Nee, Bob, mijn besluit staat vast. Ik neem the road less travelled. Was dat geen Shakespeare? Doet er ook niet toe. International Caring Marketeers is een club waar ik me thuis voel, opgericht door Phil Mayers, een topmarketeer bij Disney die ook die andere weg koos. En in Afghanistan hebben ze marketeers als ik nodig, daar moet alles nog uitgevonden worden. Een enorme uitdaging – en ik snak naar zo'n uitdaging.
Arthur van Dommelen
Marketing Director
Beste Arthur,
Afghanistan? Maar dat is toch levensgevaarlijk? En afgezien daarvan: daar hebben ze ingenieurs nodig, bouwvakkers, planologen, artsen, noem maar op, maar in dit stadium toch geen marketeers? Denk toch alsjeblieft goed na, Arthur.
Bob
Beste Bob,
En of ze daar marketeers nodig hebben! Om te beginnen gaan we daar alles rebranden, want elk product dat uit het Westen komt ligt daar sowieso erg gevoelig.
Retail in Kaboel komt langzaam van de grond – maar denk je dat er ooit iemand een SWOT-analyse maakt? Zich afvraagt: wat zijn de gaten in de markt, hoe bereik ik specifieke doelgroepen? Tot op heden doen ze maar wat. Wij van International Caring Marketeers gaan ze helpen. Ik heb m'n NIMA-spulletjes weer van zolder gehaald om straks jonge Afghanen de beginselen van marketing bij
te brengen. En we vertalen die kennis natuurlijk wel naar hun niveau, naar hun perceptie. Unilever of Hema, dat zegt ze helemaal niks. Wij nemen gewoon, pakweg,
Al Qaeda als case, die hebben zich de afgelopen jaren toch mooi even wereldwijd als merk neergezet met een USP om u tegen te zeggen. Kijk, zo'n case, dat begrijpen ze, en via zo'n case leer je die lui wat marketing is, en dat marketing onontbeerlijk is, ook in Afghanistan.
Arthur van Dommelen
Marketing Director
Beste Arthur,
Sorry, maar ik blijf sceptisch. Maar dapper is het zeker. Mocht je echter na twee, drie maanden constateren dat ze daar in deze fase toch niet zo'n behoefte hebben aan marketeers, laat het me dan weten. Gezien de krapte op de arbeidsmarkt waar ik het
al over had, is de kans groot dat je hier gelijk weer aan de slag kunt. OK? Helemaal vergeten: wat vind je vrouw er trouwens van?
Bob
Beste Bob,
Dat is het allermooiste: die gaat mee! Samen gaan we dit avontuur aan! Francine zit, zoals je wellicht weet, in de recruitment business en, ja je gelooft het niet, dat bestaat daar nog niet eens! Dus Francine gaat dat vanuit Kaboel helemaal vanaf nul opbouwen. Ik zie het helemaal voor me: ik lekker met m'n laptop in de weer, zij
lekker bezig met het opzetten van een online vacaturebank… Wow!
Oh ja, Bob, trouwens nog een verzoekje: zou je goed willen zijn om dat idee dat ik eventueel binnen twee, drie maanden terug kan komen zwart op wit te zetten? Dank zovast!
Arthur van Dommelen
Marketing Director
4
Bob is divisiedirecteur bij een groot concern. Bob doet zijn best. In aflevering 83 neemt Bob een chef marketing in dienst. Tenminste, dat denkt hij.
van Bob
aan Micheal
onderwerp Welkom
Beste Michael,
Ik begrijp van HR dat het eindelijk rond is en dat je per 1 augustus ons bedrijf komt versterken. Welkom! Een hele geruststelling dat nu eindelijk, na véle
maanden, onze afdeling Marketing weer een chef heeft. Ik dacht eerlijk gezegd dat het er niet meer van zou komen, omdat er na elk gesprek weer een gesprek volgde en weer bedenktijd. Reken op een dynamische, constructieve samenwerking, ook met mij!
Bob
Hoi Bob,
Dat is toch wat voorbarig van HR. In grote lijnen zijn we er nu wel uit, maar er zijn toch nog wat puntjes die geregeld moeten worden. En 1 augustus is sowieso geen optie. Ik moet tot half augustus nog een belangrijke klus afmaken bij mijn huidige werkgever, en dat kan zoals het er nu naar uitziet best uitlopen tot eind augustus, dan moet ik die 37 vakantiedagen nog opmaken, dus wat dat betreft hebben we het al snel over medio oktober, eind oktober. Nogmaals: áls ik kom.
Michael
Beste Michael,
Dat verrast me. Ik dacht namelijk zéker te weten dat nu alles rond was. En eind oktober, dat is wel erg ver weg; maar goed, die vacature staat nu al zo lang open dat een paar maanden extra niet zo veel meer uitmaken. Over wat voor soort puntjes hebben we het eigenlijk? Ik wil er hoe dan ook héél snel uitkomen.
Bob
Bob,
Niet zo veel puntjes, hoor, maar wel cruciaal voor mij. Zo willen of kunnen jullie me geen Blackberry geven, om fiscale redenen, maar ik heb dat ding toch echt nodig. En heilig voor mij: vrijdag pappadag. Als er over een vierdaagse werkweek echt niet valt te spreken, dan houdt het op.
Michael
Michael,
Nou ja, als dat alles is. Die Blackberry regel ik wel, dat kan ons inderdaad de kop niet kosten, en die pappadag, dat vind ik juist wel sympathiek. Vreemd dat HR daar dan zo moeilijk over doet. Nou, dan is het dus rond, toch?
Bob
Bob,
Mooi. Met jou valt tenminste te praten, Bob. Kan ik ervan uitgaan dat die sabbatical vanaf 1 januari dan ook eindelijk is geregeld? Anders kan ik natuurlijk net zo goed bij mijn huidige werkgever blijven.
Michael
Michael,
Oh, daar wist ik niks van. Is dat niet vreemd? Ik bedoel: stel dat je eind oktober komt, dan ben je dus twee maanden later alweer op sabbatical. Dat komt toch echt niet op een goed moment.
Bob
Bob,
Die sabbatical, dat heb ik vanaf het eerste gesprek gezegd, die is heilig voor me. Als mijn vrouw en ik nu die wereldreis niet maken, dan komt het er nooit meer van.
Michael
Michael,
Nou, oké, vooruit dan maar, al zal me dit intern wel enige moeite kosten. Maar ik zeg maar zo: daarna gaan we dan ook op volle kracht vooruit met Marketing!
Bob
Bob,
Prima, Bob, jij weet tenminste wat zakendoen is. Is Ronnie dan ook meteen geregeld?
Michael
Michael,
Dat is toch je hond? Ik dacht dat we al waren overeengekomen dat je hem mee mag nemen naar kantoor, omdat ie volgens jou een inspirerende mascotte voor de afdeling is.
Bob
Bob,
Nee, dat is Bonnie. Ronnie is mijn rechterhand, echt een cijferkraker. Onmisbaar. Van begin af aan heb ik gezegd: kom ik, dan Ronnie ook, en anders geen deal. Maar jouw HR-mensen blijven maar zeuren dat er geen extra fte te creëren is op Marketing. Bull! Dan gooi je er toch eentje uit?
Michael
Michael,
Oh, van Ronnie wist ik niks af. Maar goed, nu we toch zo voortvarend bezig zijn: met wat schuiven her en der kan ik wel een plaatsje voor hem creëren. Nou, dan zijn we rond! Mooi!
Bob
5
Bob is divisiedirecteur bij een groot concern. Bob doet zijn best. In aflevering 97 probeert hij indruk te maken op de Chinezen.
van Wouter
aan Bob
onderwerp Chinezen
Beste Bob,
Binnenkort krijgt onze Raad van Bestuur een delegatie op bezoek van The Bank of Sjanghai. Uiterst belangrijk, dat begrijp je wel, want in China liggen de komende tien, vijftien jaar onze grootste groeikansen en wat dat betreft lopen we al aardig achter bij de concurrentie. Dit bezoek is dan ook een van de vele activiteiten die we de komende tijd ondernemen om een fikse inhaalslag te maken. Er staat veel op het spel.
Behalve dat er uitgebreide gesprekken plaatsvinden van onze Raad van Bestuur met de delegatie, organiseren we ook enkele werkbezoeken, onder meer aan jouw divisie. Tijdens die werkbezoeken mag er uiteraard niets, maar dan ook niets misgaan en daarom nu alvast het programma en de eerste instructies. Binnenkort komen we langs voor een repetitie waarbij een aantal van onze mensen de rol van de Chinezen op zich neemt.
De delegatie, bestaande uit zes medewerkers van The Bank of China, arriveert vrijdag 7 maart om 13.10 uur bij jouw divisie. Zorg dat je ruim van tevoren in de receptie aanwezig bent, met de hele directie, nou ja, minus Willem-Jan, want die wil altijd zo snedig voor de dag komen, zeker bij dit soort gelegenheden en snedig zijn en Chinezen gaat echt niet samen. Wil je s.v.p. Willem-Jan of op cursus of op dienstreis sturen?
De kleinste en de oudste van het stel is de baas. Dat is niet zo goed te zien en te merken, dus als ik die aan je voorstel dan geef ik een bescheiden knipoog, opdat je weet wie de baas is. Geen al te ferme hand geven s.v.p., want dat schijnen ze niet op prijs te stellen. Vervolgens zeg je: ‘Welcome in our division!'
Je geeft ze vervolgens een korte rondleiding. Zorg dat alle bureaus bezet zijn. Lege bureaus geeft een totaal verkeerde indruk. Zorg dat mensen tikken, bellen, bladeren in dossiers, whatever. Het is vrijdagmiddag, ik weet het, en dus stil, desnoods huur je maar een stel uitzendkrachten in. Enfin, Bob, zorg er voor een keer eens voor dat je divisie een dynamische indruk maakt. En heel belangrijk: jouw mensen, of die uitzendkrachten, moeten gewoon doorwerken of doen alsof en die Chinezen níet aankijken, laat staan begroeten. Na precies twintig minuten zijn ze weer weg.
Wouter Molenaar International Relations Director
Hoi Wouter,
Ik ben erg vereerd. Ik heb voorlopig een paar vragen en opmerkingen. Die knipoog die jij mij geeft om aan te geven wie precies de baas is vind ik wat tricky. Stel dat ik dan net niet naar je kijkt? Zullen we een knipoog én een kort kuchje jouwerzijds afspreken?
Wat moet ik tegen ze zeggen als we in de lift staan? Ik dacht zelf aan: ‘Did you have a nice trip?' Of, andere optie: ‘Do you like Holland?' Is dat wat? Ik las in het FD trouwens dat Chinezen stiltes tijdens zakelijke ontmoetingen helemaal niet erg vinden, integendeel zelfs, dus misschien een nóg betere optie: niks zeggen? Verder is het me helemaal duidelijk!
Bob
Bob,
Heel goed dat je met ons meedenkt! Maar het FD gaat toch goed in de fout: Chinese managers vinden het juist heel érg als er stiltes vallen, vooral in een lift, dat zegt tenminste onze man in Sjanghai. Ik kies dan ook voor de optie: ‘Did you have a nice trip?' Daarop zullen ze zeggen: ‘Yes', ook al zijn ze in een storm terechtgekomen en is de bagage spoorloos, want zo zijn Chinezen. Dan zeg jij: ‘Good!' en voor je het weet staat de lift alweer stil. Zeg tijdens de rondleiding voortdurend dingen als: ‘It's very busy today!' en ‘On Fridays, most of our workers leave the office a little earlier than normal, at around eight.' Hoe dan ook moeten ze de indruk krijgen dat er keihard gewerkt wordt.
Wouter Molenaar International Relations Director
Wouter,
Oké, gaat helemaal goed komen.
Bob
Bob,
Nog een ding, en dit moet je echt niet persoonlijk opvatten, en zo belangrijk is het nou ook weer niet. Maar we hadden het er hier net over op Hoofdkantoor en we vinden je toch net niet spontaan en representatief genoeg en je Engels is ook niet al te best – terwijl er als gezegd heel veel op het spel staat. Vind je het heel erg als Edwin die vrijdag doet alsof hij de divisie-directeur is?
Wouter Molenaar International Relations Director
