Roel Pieper overleefde een moordaanslag, zijn vrouw raakte daarbij ernstig gewond. Hij weigert met bodyguards te lopen, maar een particuliere bewakingsdienst houdt nu wel permanent zijn huis in de gaten. “Deze aanslag was te voorkomen geweest.”
“Wat er die ochtend gebeurde heb ik in mijn hoofd nog heel vaak als een film afgespeeld. Ik liep naar buiten, zag dat hij mijn vrouw te pakken had. Mijn eerste reactie was er een van verlamming. Ik verkrampte als een hert in de koplampen. Maar hij schrok net zo van mij als ik van hem. Dat is waarschijnlijk mijn redding geweest, anders was ik vol in dat mes gelopen, net als mijn vrouw. Ik had een fractie van een seconde om fysiek in actie te komen. Mijn eerste gedachte was: die man moet weg bij het huis. Als hij mij ook te pakken krijgt, dan gaat hij het huis ook nog in. Daar zat het vol met kinderen en bezoek. “Achteraf kreeg ik de vraag waarom we in godsnaam naar buiten waren gegaan, terwijl we al wisten dat er een indringer rond het huis liep. De politie was allang gebeld. Ik heb mezelf ook wel afgevraagd of ik niet meer had kunnen leren uit het verleden. In 1995, toen ik met mijn gezin in Californië woonde, kregen vrienden van ons te maken met een ontvoering. Door die ervaring hadden we toen we naar Bloemendaal verhuisden voor Nederlandse begrippen extreme voorzorgsmaatregelen genomen. Camera’s, sensoren, bewaking, hekken. Er was haast geen huis in Nederland dat beter beveiligd was dan het onze. Maar tegen gekken kun je jezelf niet beschermen. Hoe veel mensen houden er rekening mee dat als ze hun huis uitkomen ze aan een mes worden geregen? Ik niet in elk geval. We leven in een wereld waar angst de nieuwe realiteit is. Of je nu in New York ’s ochtends naar je
kantoor gaat, of in Madrid in de trein stapt: je kunt volkomen onverwacht met extreem geweld te maken krijgen. Daar kun je jezelf niet tegen wapenen. Ik weiger om met bodyguards te lopen. “Er zijn momenten geweest dat ik dacht: had ik maar een wapen gehad. Als ik in Californië had gewoond, was ik wel met een pistool naar buiten gekomen. Ik moet mezelf kunnen verdedigen, toch? Maar in Nederland stap je daarmee over een gevaarlijke lijn. Je moet discipline hebben om met wapens om te gaan. Ik zie het bij mijn vrouw, die komt uit een Duitse jagersfamilie. Die hebben het hele huis vol wapens, maar dan wel achter slot en grendel. “Ik geloof meer in de preventieve aanpak. Via De Telegraaf heb ik destijds heel openlijk mijn steun uitgesproken voor een project van Liberaal Bloemendaal. Die willen een particulier beveiligingsbureau 24 uur per dag door de wijk laten surveilleren. Ik sta daar helemaal achter. De preventieve werking van de Nederlandse politie is volkomen weg. In Bloemendaal liepen een paar jaar geleden nog vijftig politieagenten op straat. Nu nog twee. Deze aanslag had voorkomen kunnen worden. Die man was al eerder rond het huis gesignaleerd. We wisten wie het was en waar hij woonde. En wat deed de politie? Die probeerde achteraf haar eigen falen in de doofpot te stoppen.
“Mijn vrouw en ik hebben heel even professionele begeleiding geprobeerd. Maar we hadden al vrij snel het idee dat wij eerder die hulpverlener zaten te helpen dan hij ons. Verwerken doen we zelf wel, zeiden we toen tegen elkaar. We hebben veel gepraat met vrienden, zijn vrij snel voor langere tijd naar Amerika gegaan. Afstand helpt ook. De herinnering zakt weg, al verdwijnt die nooit. Mijn vrouw heeft er geen moeite mee om ’s avonds om het huis te lopen, maar er kan zo kortsluiting ontstaan in haar hoofd. Er moet niet weer een vreemde om het huis lopen. Dan gaat het bij haar helemaal mis.
“Er is me vaak gevraagd waarom ik me niet terugtrok uit het openbare leven, of ging emigreren. Waar had ik dan heen gemoeten? Frankrijk, Duitsland? Toen ik vanuit Amerika naar Nederland kwam, koos ik bewust voor een zichtbare rol in het zakenleven. Twinning, Philips, mijn columns in Het Financieele Dagblad. Dat waren en zijn activiteiten die waarde toevoegen aan mijn leven. Die geef ik niet zomaar op omdat een totale mafkees het op mij had gemunt.”
