Maximaal 90.000 euro mee bij ontslag in de (semi)publieke sector, luidt het voorstel van PvdA-Kamerlid Ton Heerts. De vlees-noch-vis-partij heeft er weer niets van begrepen.
De gouden handdrukken van topverdieners zijn natuurlijk al jaren onderwerp van discussie. Het vorige kabinet met VVD en CDA wilde geen wettelijke norm vastleggen. CDA, PvdA en ChristenUnie hebben dat voornemen nu wel in het regeerakkoord vastgelegd. Het wettelijke plafond voor de ontslagvergoeding moet dan ook gaan gelden voor bestuurders van bijvoorbeeld energiebedrijven, woningbouwcorporaties en ziekenhuizen.
Dat de raamambtenaar geen 90.000 euro mee hoeft te krijgen, behoeft geen uitleg. Maar dat je een kei van een directeur van een ziekenhuis netjes wilt laten vertrekken, is toch alleszins aannemelijk. De toppers beginnen niet eens meer in de (semi)publieke sector met zo’n nieuwe beperking. En geef ze eens ongelijk. Het spreekt niet van waardering als je al bij binnenkomst duidelijk wordt gemaakt dat bij gedwongen vertrek helaas geen beroep kan worden gedaan op een vergoeding van formaat. Laten we wel wezen: in de commerciële sector is 90.000 euro een schijntje.
Waar bemoeit de overheid zich trouwens mee? Er moest in de semipublieke sector toch zo veel mogelijk geprivatiseerd worden? Neem de schrijnende toestanden in ziekenhuizen nu. Winst is het credo, dure medicijnen worden soms niet meer voorgeschreven, omdat het ziekenhuis dan verlies dreigt te draaien. Maar daarvoor neemt de overheid dan weer geen verantwoordelijkheid. Dat moeten de directeuren oplossen. En als dat niet lukt, dan zou het ineens wel de zaak zijn van de politiek om daar een maximum vergoeding aan te koppelen? Daar krijg ik nou buikpijn van.
