Er zitten te weinig vrouwen in de top. Dat betekent echter niet dat we ze in topposities moeten dwingen. Een emancipatieminister is dus overbodig.
Minister De Geus van Sociale Zaken en Werkgelegenheid had de ‘laatste emancipatieminister’ willen zijn. Na een kritisch rapport van partijgenote Tineke Lodders, kwam hij hier echter op terug. “Vrouwen verdienen minder, bereiken slechts mondjesmaat topposities en hebben nog altijd te lijden onder seksueel geweld,” zo meldt Lodders in de Volkskrant. Maar kan een minister van Emancipatie daarin verschil maken? In de afgelopen jaren blijkbaar niet, dus waarom nu wel?
In het bedrijfsleven vergaat het de vrouwen niet veel beter: slechts 4 procent van de Nederlandse raden van bestuur en raden van commissarissen bestaat uit ‘het zwakke geslacht’. Hiermee loopt Nederland achter op andere Europese landen. Moeten we vrouwen nu echt aan het poezelige handje nemen om ze te duwen naar een plek die ze niet ambiëren? Vrouwen zijn zelf toch zeker mondig genoeg om van zich te laten horen als ze het ergens niet mee eens zijn? Afgelopen week nog was Wal-Mart in het nieuws. Twee miljoen vrouwen gaan een ‘class action’-rechtszaak tegen de supermarkt voeren, wegens onderbetaling van vrouwen. Dat is saamhorigheid, zo sta je sterk. Maar om een goed baantje te verwerven in de top van het bedrijfsleven of de overheid moet er niet gepusht worden, moet er niet gedwongen een plek worden vrijgemaakt. Een vrouw moet gewoon de beste zijn en plek voor zichzelf maken. En dat is zeker geen taak voor onze overheid, of – nog erger – voor de FNV.
