Acties van aandeelhouders en politici om de beloning van topbestuurders in te dammen hebben er juist toe bijgedragen om ze omhoog te jagen.
Overheidsmaatregelen, wetgeving en druk van aandeelhouders, het heeft bijna allemaal averechts gewerkt, zo staat in The Wall Street Journal. De eis dat financiële compensatie van topbestuurders openbaar wordt gemaakt, heeft ertoe geleid dat elke ceo precies kan zien wat zijn concurrenten ontvangen. Degenen die minder krijgen eisen op basis daarvan dat ook zij ‘marktconform’ worden betaald.
Het aan banden leggen van bepaalde vormen van beloning heeft in de praktijk tot andere vormen geleid, zoals aandelenopties, totdat die weer onderwerp werden van schandalen. Nu aandeelhouders er sneller toe overgaan om minder goed presterende topbestuurders aan de kant te schuiven, eisen zij betere financiële garanties voor ze aan het avontuur beginnen.
De afgelopen jaren zijn ceo’s iedereen voorbijgesneld, inclusief lagere bestuurders. Kevin Murphy, hoogleraar bedrijfskunde aan de University of Southern California, heeft berekend dat een gemiddelde bestuursvoorzitter vorig jaar 369 keer zoveel verdiende als een gemiddelde werknemer. In 1993 was dat 131 keer en in 1976 36 keer zoveel. Het inkomen van de doorsnee werknemer heeft in dezelfde periode de inflatie nauwelijks kunnen bijbenen.
(The Wall Street Journal, meer bij De Telegraaf)
