Vrouwen moeten uit de krabbenmand. Stop met zagen aan elkaars stoelpoten en het aanpraten van schuldcomplexen, zegt Else Slegers, directeur van ISBW opleiding en training.
Een vrouwelijke mentor van me zei ooit dat vrouwen in het bedrijfsleven parallellen vertonen met een krabbenmand. Als je een dozijn krabben in een mand gooit, zal geen enkel beestje over de rand kunnen klauteren omdat de andere krabben het arme mormel terugsleuren. Food for thought.
Ik weet nog dat ik in mijn eerste managementjob goedbedoelde feedback kreeg van een dame die altijd over zichzelf sprak in de derde persoon (“Noortje moet morgenochtend eerst even naar de tandarts”). Ik was een kundig en professioneel manager waar ze veel van had geleerd, maar ik moest meer mijn best doen om mezelf te verdiepen in de persoonlijke context van mijn collega’s (aanleiding was een kat die voor de derde keer was geopereerd en ‘stupid me’ was dat vergeten). Nu was ze natuurlijk jaren aangestuurd geweest door Joop. En Joop wist niet eens dat ze een kat had. Maar ja, Joop was dan ook een man: daar accepteerde je dat van. Zoals het een goed vrouwelijk manager betaamt, bedankte ik haar voor deze eerlijke feedback en zou er eens goed over nadenken.
Even later werd in hetzelfde bedrijf juffrouw x benaderd voor een promotie. Juffrouw x kwam bij collega y om raad. Ze had haar leidinggevende verteld dat ze enorm vereerd was dat deze aan haar dacht, maar dat ze het weekend eens goed zou benutten om na te denken of ze deze promotie wel zou aankunnen. (Los van het gegeven dat iedere willekeurige kerel tegen dezelfde leidinggevende had uitgeschreeuwd “Kom je daar nu pas mee??!! Ik zeg je al een jaar dat ik de beste persoon voor die job ben! Ik wil graag € 1000 meer verdienen en een nieuwe lease-auto alstublieft!).
Collega y vroeg haar hoe ze een en ander met haar kinderen wilde gaan combineren. “Ben je dan niet bang dat je te veel van ze zou missen?” Juffrouw x had nu nog meer om over na te denken. Ik trof collega y bij de koffieautomaat. “Zeg, heb je gehoord dat ze juffrouw x die promotie hebben aangeboden?”, begon ze. “Het is natuurlijk een vakvrouw, maar ik heb de indruk dat ze niet altijd even procesgevoelig is.” Roerend in mijn koffie liep ik terug naar mijn werkplek. Had ik ooit iets gemerkt van deze zogenoemde ongevoeligheid? Volgens mij niet, maar ik zou er de volgende keer eens extra op letten.
Tien jaar later en een dikke olifantenhuid verder zat ik op een zonnige hei-dag fijn in training. Blokkades en allergieën werden in professionele openheid uitgesproken. Het was de beurt aan de dame die naast me zat. “Soms denk ik dat het eigenlijk niet kan, zo’n baan als jij hebt en ook 2 kinderen… Er is immers altijd een partij die aan het kortste eind trekt.” De waas die op dat moment voor mijn ogen trok en de reactie die daarop volgde was verre van chic. Ik verbaasde mezelf over de heftigheid. Blijkbaar hebben we nog een lange weg te gaan, want alle genoemde situaties zijn de krabbenmand in optima forma.
Dit is precies het gedrag dat ervoor zorgt dat vrouwen geen ‘old-girls-network’ hebben. We zagen liever de stoelpoten onder elkaar vandaan en praten elkaar een enorm schuldcomplex aan dan dat we elkaar steunen in ons carrièrepad.
Ik sprak in die periode een marketingcrack die vertelde dat zij een pact had gesloten met de eerdergenoemde vrouwelijke mentor: altijd als aan één van de twee werd gevraagd naar de ander, dan lieten ze zich uit in superlatieven. Het had hen beiden geen windeieren gelegd. Sindsdien doe ik hetzelfde met talentvolle vrouwelijke collega’s: Ineke en Dian?? Echte vakvrouwen, de beste die je kunt krijgen voor de job, geen seconde over twijfelen!
Pay it forward…
Dit Podium-artikel is geschreven door Else Slegers, directeur van ISBW.
Ook uw visie geven op ontwikkelingen binnen uw vakgebied? Plaats een artikel op MT Podium. Log in op mt.nl/profiel en voeg onder 'activiteiten' uw artikel toe. Interessante bijdragen worden meegenomen in de nieuwsbrief en op home geplaatst.
