Ik baal van het tijdstip, maar kom er toch maar uit. Stap onder de douche, kleed me aan, graai mijn boterhammen uit de ijskast en net als ik de deur uit wil lopen, komt mijn dochter naar beneden gestormd: “Mam, je moet nog een briefje schrijven voor school! Ik moet toch naar de orthodontist straks?” Shit! Vergeten! Razendsnel pak ik een schrijfblok en een pen onderuit mijn tas en flans ik een briefje in elkaar. Geachte heer, mevrouw, mijn dochter is vanochtend later op school i.v.m. bezoek aan de orthodontist. Ik vertrouw op uw begrip. Met vriendelijke groeten… Ik geef haar een kus en roep dat ik straks vanuit de trein nog wel even zal bellen om te checken of iedereen op is. Vergeet de konijnen niet!
De bus komt er al aan en ik ren naar de halte. Gelukkig zag de chauffeur mij ook en was hij bereid om nog een paar seconden te wachten. Op het station haal ik een kaartje uit de automaat, loop naar de kiosk voor een grote kop thee en stap in de trein.
Ik zucht eens diep. Straks de training. Ik mijmer wat over de groep die ik straks zie, benieuwd hoe ze zullen reageren. Ik heb er zin in, merk ik. Lekker gevoel geeft dat…
Dan schiet ik ineens wakker: “De kinderen bellen!!!” Het is inmiddels 8.15 uur, geen kind meer thuis dus. In een klap is het lekkere gevoel weg en word ik overspoeld door een enorm schuldgevoel. Niet alleen ben ik er niet als mijn kinderen ‘s morgens uit bed komen, ik vergeet ze ook nog eens te bellen om ze een fijne dag te wensen!
Wat mistroostig staar ik uit het raam, voor de zoveelste keer nadenkend over een andere oplossing. De kinderen vinden het niet erg zeggen ze, ze redden zich prima. Maar de spagaat van een goede moeder en een betrouwbare trainer voor mijn opdrachtgevers levert soms veel stress. Wat heb ik eigenlijk gehaald?
Andrea Lagerwey
acl opleidingen
